een of ander tyd gaan hy ophou bel. Gaan hy besluit dis genoeg en tot hier ry.
Op die verbleikte gras is ’n hokkiespan besig met oefening. Die spelers se geroep versplinter in die lug. Dit bly hang bo die helderkleurige bondel wat heen en weer oor die veld maal. Sy luister na die stemme. Hulle speel net. Dis soos die kleintjies in die parkie. Hulle is nie regtig benoud nie. Dis nie skrik wat so klink nie. Maar van die meisies se gille laat haar hart stamp teen die krimpende traliewerk van haar ribbes.
Die seun wat in pousetyd aan die personeelkamer se deur kom hamer het, se stem was opgewonde. Nie een van die ander onderwysers het regtig opgelet toe sy die deur oopmaak nie. Hulle het hulle ook nie dadelik gesteur aan wat die kind te sê gehad het nie.
Bewus van die drama het hy gefluister, maar hard genoeg vir almal om te hoor: Daar is ’n bakleiery voor meneer Botha se klas, iemand moet kom help.
Nicolene was al af by die trappe en amper in die vierkant toe sy van die teebeker in haar hand onthou. Met die buk om dit op die stoep neer te sit kon sy tussendeur die bene van die bondel kinders voor haar sien.
Sy het vasgekyk in die wydgerekte oë van ’n seun. Bloed het skuins uit sy neus grond toe geloop, onder sy een wang in, waar sy gesig met ’n knie teen die plaveisel vasgedruk was. Die vingers van ’n hand, verrassend klein en bleek, het hom aan sy hare beetgehad. Toe die voet skuif vir beter vastrapplek, het die bandjie van ’n meisieskoen onder die grys skoolbroek uitgesteek.
Staan op, het dit binne haar geskree, gaan keer. Maar haar bene het lam geword. Haar lyf het gaan hurk. En haar tong was dik en warm asof sy self bloed in haar mond het.
Sy het net daar gesit. Kon nie eens ’n geluid uitkry nie. Toe is daar iewers in die deurmekaar geroep van die kinders ’n stem wat net ’n rou klank maak, nie woorde nie.
Die geluid hiervan het haar regop getrek.
Dit was asof niemand besef het sy is daar nie. Alles het onwerklik gevoel totdat sy die selfoon in haar hand gehad het. Toe sy die seun wat die bakleiery staan en afneem, aan die skouer vasgryp en die foon uit sy hand ruk, was dit asof alles uitmekaarspat. Die kinders was binne ’n paar oomblikke almal ver genoeg van die bakleiers af om uit die moeilikheid te wees.
Sy het afgekyk na die twee op die plaveisel. Die woede waarmee die skraal lyfie die seun platgedruk hou, het haar geskok. Maar toe die meisie die vuis waarin sy die seun se hare vasklou, stadig oopmaak, het Nicolene die foon voel swaar word in haar hand. Sy het dit in haar jas se sak gedruk en gesê die seun kon dit aan die einde van die dag terugkry. Toe het sy almal wat nog soos smartvrate op ’n ongelukstoneel rondstaan, weggejaag. Teen die tyd dat die skoolhoof opgedaag het, het die twee bakleiers al regop gekom.
In die hoof se kantoor kon die twee kinders nie vir Nicolene óf mekaar in die oë kyk nie, maar hulle kon die hoof nie ignoreer nie. Die meisie is nie in Nicolene se klas nie, maar toe die ergste verwarring oor was, het sy haar herken as ’n kind uit een van die jonger grade.
Die meisie het nie gehuil nie, net die duiwel in haar oë gehad. Sy het die hoof se vrae nukkerig geantwoord, of glad nie, en geweier om te verduidelik wat gebeur het. Die seun het in elk geval genoeg van ’n bohaai opgeskop vir al twee van hulle. Hy het aansitterig gesnik en heeltyd met ’n stuk toiletpapier oor die droë bloed aan sy bolip gevee. Sonder skaamte die slagoffer, al is hy drie jaar ouer as die meisie.
Hy het niks gedoen nie, het hy bly sê, die mal meisiekind het hom aangeval.
Eers toe sy agterna saam met die meisie badkamer toe loop sodat sy haar gesig en hande kon was, het die kind weer na haar gekyk. Die groen oë het Nicolene in die spieël dopgehou terwyl sy die hare uit die gesiggie vee en weer in ’n bokstert vasmaak. En toe sy help om die grys langbroek af te stof en die das reg te trek, het die meisie haar vertel.
Dis toe dat sy besef het. Gevallestudie. Soos die langvrae wat sy as student moes beantwoord om daardie aaklige eksamens in sielkunde deur te kom.
Kort daarna het Nicolene die video van die bakleiery op die seun se selfoon uitgewis en dit met ’n duidelike boodskap teruggegee: As niemand weet dat daar ooit ’n video was nie, hoef die skoolhoof ook nie uit te vind iemand het iets afgeneem nie.
Wanneer sy nou terugdraai na die parkie, sien sy hoe die kind haar tas agter in ’n motor laai. Dis toe nie ’n speel-speel-motor nie, tref die simpel gedagte haar, en dit is regtig rooi. Nicolene voel sy kan hardop aan die lag gaan. Dis soos om heeltyd te wag dat die klok lui, en dan te ruk van die skrik wanneer dit gebeur.
Die meisie gaan staan by die ruit en beduie iets vir haar ma. Een van die vingers wat vroeër vuis gemaak het, wys in Nicolene se rigting. Die vrou klim uit en lig haar hand onseker om te groet.
Nicolene druk haar bewende hande in haar sakke en stap nader.
Mevrou, jou dogter het vandag ’n ander leerling aangeval. Wat die oorsaak hiervan was, is nie ter sake nie. Selfs om terug te veg, sou dit die geval wees, is om te baklei. Sy kry hiermee haar enigste waarskuwing. Hierdie soort gedrag is, en bly, onaanvaarbaar.
Dis wat die skoolhoof gevra het sy moet sê. Dis wat sy behoort te sê. Maar selfs in haar gedagtes wurg sy aan die oorformele woorde, die skynheilige “mevrou”. Dit laat haar naar voel.
Mevrou se dinges, besluit sy. Al wat oorbly, is dat sy die moed van haar oortuiging sal hê om te sê wat sy moet.
Sy stel haarself voor en maak ’n geselsie. Eers ’n bietjie vertroue wen, voordat sy die vrou se vermoë om haar kind reg op te voed bevraagteken.
“Ek is ’n bietjie bekommerd ná iets wat vandag by die skool gebeur het. Het jy dalk al opgelet dat jou dogter aggressief optree?”
Die manier waarop die vrou frons, maak Nicolene dadelik ongemaklik. Sy is ook bekommerd, verward, nie op die verdediging nie. “Nee,” sê sy, “hoe bedoel juffrou Nicky dan nou?”
Die pyn steek weer tussen Nicolene se blaaie. Watter soort vraag is dit in elk geval? Nicolene, het jy dalk al opgelet dat jý aggressief optree?
Sy leun net effens met haar bobeen teen die muurtjie. Die materiaal van haar broek haak weer aan die growwe stene. Dit gaan wolletjies maak, sy moet dit nie so laat skuur nie.
Denim sou nie só maak nie. Dit sou beter gewees het. Maar Riaan hou nie daarvan dat sy dit dra nie. En sykouse by ’n rompie sou seker nog erger gehaak het, maar dis in elk geval nie eens ’n opsie nie. Daarvan hou hy nog minder.
Nicolene draai haar lyf stadig diékant toe en daardie kant toe sodat sy voel hoe die materiaal skaaf.
“Sy was vandag in ’n bakleiery betrokke.”
Die kind het haar onder haar ma se arm ingewoel. Sy hou een van haar ma se vingers styf vas, sodat Nicolene weer die stempel agter op haar hand raaksien. Jy’s ’n ster! staan daar in effens gesmeerde ink.
Nicolene knyp haar oë toe en dwing haarself dan om na die ma se gesig te kyk.
“Ek wil dit net duidelik maak dat die skool nie sulke gedrag goedkeur nie.”
“Ja. Nee, natuurlik nie,” kry die ma uit. Nicolene was so bang vir die vrou se reaksie, en nou sê sy byna nie ’n woord nie.
Oor die vrou se skouer sien Nicolene hoe Riaan se bakkie by die skoolterrein inry. Met die naarheid wat in haar keel opstoot, kyk sy hoe hy regs draai by die hek, na die hoofgebou se kant toe.
Hy
