gesê asof hy lank daaroor nagedink het, “en moenie skaam wees met die sousie nie, nè …”
Hy het die laaste deel ekstra stadig gesê, met ’n glimlag. Bok doen alles stadig as hy iemand probeer beïndruk.
Nita het geweet dis wat hy gaan bestel. Die dagwood. Dis wat hy altyd eet. Sy bestel gewoonlik sommer namens hom en betaal.
Die meisie het nie op sy skimp gereageer nie. Sy het net omgedraai, die bestelling uitgeroep en die strokie langs die res ingedruk waar dit bo die kombuistoonbank hang. Toe het sy oor die toonbank geleun om iets vir ’n vrou in die kombuis te beduie.
Nita het gesien hoe Bok se ooglede ’n bietjie toeval, en gekyk hoe sy gesig trek asof iemand ’n bruinpapiersak met nat, vetterige biltong onder sy neus hou.
Lekker boude, dis wat hy gedink het. Sy weet al lankal presies wat hy dink.
“Toe nou, gaan sit solank, Bokkie,” het sy saggies gekarring, “ek sal wag.”
Lekker boude. Dit het hy aan die begin vir haar ook gesê. Dis die heel eerste woorde wat Bok ooit vir haar gesê het, nogal op Wessie se groot verjaardagbraai. Sy het kombuis toe gegaan om te kyk of die paptert gaar word. Toe is hy skielik langs haar waar sy voor die oond buk, sy gesig hier by haar oor. Lekker boude, het hy gesê en weggeloop.
Nita het daar gestaan, net so vooroor gebuk, met haar gesig wat gloei van die lug wat uit die oond stoot en die reuk van tamatie-en-uiesmoor en gebraaide kaas wat in haar hare intrek. Dit was die eerste ding wat sy die volgende oggend geruik het, nog voordat sy haar oë oopgemaak het.
Ná al die jare het Bok nog nooit aan ’n ander woord gedink vir ’n ding waarvoor hy lus kry nie. Alles is lekker: lekker bene, lekker lyfie, lekker lippe.
Nou sit sy en kyk hoe hy ’n boodskap op sy foon tik. Stadig. Dis die een ding wat nie indrukwekkend lyk as jy dit stadig doen nie. Dit laat jou net stadig lyk.
Sy sien dat die karwag sy arm in die lug hou. Hy beduie vir iemand dat hulle maar kan kom, kom-kom, kom maar bietjie, kom, so ja.
Kom, beduie sy vir hom met haar oë. Maar nie vir te lank nie.
Toe sy netnou met die skinkbord aangekom het en Bok se kos voor hom neersit, het sy gewonder waarmee hy besig is.
“En, wie laat jou so smile?” het sy probeer terwyl sy die bord voor hom neersit. “Dis seker maar weer een van daardie …” het sy gesê voordat sy een van die tjips op sy bord in haar mond druk en die sin klaar dink terwyl sy kou: foto’s van boude of bene of kaalbolyf meisiekinders.
Sy kon nie help om te wonder of dit die soort foto is wat woorde by het nie. Die soort wat hy en sy vriende vir mekaar aanstuur.
Dalk was dit ’n foto wat iemand van hulself geneem het, net vir Bok om na te kyk. Hulle twee het dit mos ook op ’n tyd gedoen. Dit het altyd gevoel asof iemand oor haar skouer loer terwyl sy so iets stuur.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
