het ’n paar keer al die storie gehoor van Violet Taylor wat oupa Ismael in haar mag gekry het en byna by Ouma afgeneem het. Sy het in die kombersfabriek in die Kaap gewerk, was met die kommuniste deurmekaar en het altyd moeilikheid gemaak, selfs op die plase tussen die plukkers en pakkers. Oupa was amper saam met haar tronk toe, was dit nie dat Ouma hom met brijani en verbode wyn volgestop het nie. Oupa was toe nog streng Moslem en glad nie gewoond aan alkohol nie. Hy het in Ouma se arms aan die slaap geraak, die vergadering gemis en is toe nie gevang nie.
“Goed, ek sal Jacques teekamer toe lok en doepa in sy wyn gooi,” speel Sharise saam.
“Genoeg wyn, dis al wat jy nodig het, en mooi onderkleertjies,” sê ouma Maria met ’n vonkel in haar oog. “Die wyn gee jy hom saam met sy gunstelingkos, en die onderkleertjies hang jy aan die waslyn.”
“Ek verstaan die wyn, maar die onderkleertjies?” hou Sharise haar dom.
“Hulle moet weet van jou vroulikheid, my kind, die frilletjies sien wat jy teen jou lyf dra. As jy skaam is vir jou broekies, hang so ’n paar onderrokkies en nagrokkies op, jy het mos met kantjies en borduurseltjies? Jy wys hom niks meer van jouself nie. Verder moet jy hom laat wonder.”
Sharise bloos effens. Sy onthou die swemgat tussen die riete, die strand by Rooiels en hulle staptoere, die eerste keer wat hulle ’n nag saam deurgebring het.
“Hy het seker ’n groot man geword,” sê haar ouma.
“Nes sy pa.” Sharise probeer grappig klink. “Groot en vet.”
“Nee, dan sal daardie besemstok nie van hom hou nie.”
“Sê nou hy is ook een?”
“Wat?”
“Lank en maer, ’n besemstok, want hy’t saam met haar opgehou eet.”
“Nie hý nie, hy’t altyd so lekker kon weglê aan my bredies en my snyselsoep. O, en die soetgoed, koninginbroodpoeding en sagopoeding. Jy kon hom ’n baksteen met suiker op gee en hy eet.”
“Hy was net so lief vir Ouma se vrugterol ook,” voeg Sharise by.
“Wat daarvan as ek hom hiernatoe uitnooi en ek nooi jou ook? Dan kook ek lekker kos en gaan kuier langsaan. Julle kan mekaar mos vermaak, dink net.”
“Ouma is nou baie romanties, maar dit sal nie werk nie. Sy vriendin is ook hier. Sy sal wil saamkom, en ek sien nie daarvoor kans nie.”
“Sê hom dis oor die ou dae, hy moet alleen kom.”
“Ouma, los dit liewer. Dis klaar tussen ons, agt jaar gelede afgehandel.” Sharise trek die teepotjie nader. “Ek skink.”
“As jy moet.” Haar ouma klink teleurgesteld. “Maar ek waarsku jou weer: dis jou laaste kans om jou fout met Jermaine reg te stel.”
“Ouma, Jermaine was nie perfek nie, maar ek glo nie ek het só ’n groot fout gemaak nie.”
Ouma Maria steek nog ’n stuk konfyt raak en sit dit op haar kleinbordjie. “Die noodlot ook nie,” brom sy.
“Haai, Ouma!”
Sharise sit die teepotjie neer en kyk haar ouma aan.
Dié waai met haar regterhand asof sy vlieë wegwaai. “Ek bedoel dit nie lelik nie, ek meen net te sê dis goed dat jy vry is noudat Jacques weer terug is. Praat met hom. Julle kan mos reguit wees met mekaar. Vra hom of hy seker is van sy toekoms.”
“Nee, ek kan nie.”
“Julle het saam grootgeword!”
“Maar ek is laag in hulle oë. Ek is nie geskik vir Rosedal nie.”
“Jy ís. Ons lewe vandag in ’n samelewing waar almal gelyk is.”
“Nie op hierdie plaas nie.”
“Bog, ek bly doodgelukkig in my eie huis, en Lucy werk in die hoofhuis.”
“Lucy werk daar, maar sy is nie die huisvrou nie, dis die verskil.”
“Jy is nie Lucy nie. Jy het jou eie besigheid. Jou teekamer is beroemd, jy hoef jou vir niks te skaam nie.”
Sharise gee haar ouma se tee aan, skuif die suiker en melk vir haar nader. “Ek is al amper ’n jaar aan die gang en Jacques se ma was nog nooit daar nie. Sy sal ook nie kom nie, sy hou nie van my nie. Hulle sal my nooit aanvaar nie.”
“Sy is ’n koppige vrou, sy is baie onregverdig.”
“Laat haar wees. Ek is gelukkig, my droom het waar geword.”
Ouma Maria skud haar kop. “Ek ken jou, en jy is nie gelukkig nie. En dis net helfte van jou droom.”
Sharise ignoreer die laaste aanmerking en lig haar teekoppie. “Ons drink op Soete Verleiding. Daardie teekamer is my lewe.”
Ouma Maria gee bes en tel haar koppie op. “Nou ja, as jy vir die res van jou lewe wil tee aandra, dan drink ek saam met jou.”
Asof ouma Maria nie haar hele lewe deur vir ander mense aangedra het nie. Haar liewe ouma. Sy het vroeg vanoggend anysbeskuit gebak en dis besig om stadig in die oond te droog. Die anysreuk hang om hulle, saam met die gemmergeure van die tee – al die speserye wat beelde wek van die mooie Maleisië waar haar voorgeslagte vandaan kom. Sharise wil nog eendag daar toer, en sy sal.
“Los nou maar vir Jacques, Ouma.”
“Ons sal sien,” sê haar ouma en steek ’n stukkie soetlemoen in haar mond.
“Ouma gaan nie agteraf met hom praat nie!”
“Hoe sal ek by hom uitkom? Ek loop nie hoofhuis toe nie. Anders het ek lankal geloop en gaan kyk hoe lyk die besemstok, ek is nuuskierig.”
“Dis die ding, Ouma is nuuskierig!”
“Moenie sê jy is nie ook nie?”
Sharise sal nie sê nie. “Kan ons die onderwerp verander?”
“Dan vertel ek jou van my rumatiek en my jig. My voete pla, en ek bewe deesdae as ek konsentreer om te skryf.”
Die res van die middag word Sharise aldus getrakteer op ’n volledige beskrywing van oumenskwale.
~ 3 ~
“Hou dop vir ons afdraai,” sê Zack du Plessis toe hulle die gelykte net voor Rawsonville nader.
“Ja, Pa.” Jacques kan nie help om te glimlag nie.
Hy bestuur sy pa se nuutste BMW. Hy kan die stuurwiel met sy pinkie hanteer; die sitplek het sy liggaamsvorm aangeneem; om spoed te vermeerder raak sy tone skaars aan die petrolpedaal.
“Wil jy voel hoe maak sy?” het sy pa op die lughawe gevra en die sleutels vir hom gegee.
“Ek het ’n internasionale lisensie, maar is Pa seker?”
“Ja,
