Haar vriendinne, wat die vriendskap sien ontwikkel en die verlowing sien kom het, het hom eerste aanvaar. By monde van Leonie, die voorbok, het hulle selfs erken dat hulle jaloers is omdat hy nie meer die onderwerp van hul drome kan wees nie.
Hulle het hul glasies vol gemaak met vonkelwyn en op Minette se skoonheid en Paul se gesondheid gedrink.
“Dis soos ons jou ken, Minette. Jy mik hoog – akademies én andersins! Jy sou met niks en niemand minder as ’n prof tevrede wees nie!”
En so moes almal maar net vrede maak met die idee.
Die professor se seun, Francois, het gou ingegee. Sy vrou, Lynette, het ’n openhartige vrou-tot-vrou-praatjie met Minette gehad en toe ook maar opgegee.
Dis nog net enkeles wat teen die voorgenome huwelik gekant is, soos byvoorbeeld professor Isadora Papastefanou, wat Minette behandel asof sy haar navorsing gesteel het. Maar vir háár is sy nie bang nie, miskien vir haar perdebye.
En Pierre …
Die geheimsinnige Hagen. Die een wat weggegaan het omdat hy so lief vir sy ma was dat hy dit nie meer kon verduur om hier te bly nie.
“Hy was haar oogappel. Toe sy oorlede is, wou hy net vlug. Niemand kon hom keer nie,” het Lynette vertel.
Die feit dat hy so lief vir sy ma is, het Minette hartseer gemaak – hartseer en ook bang. Sy ken daardie soort liefde; sy verlang dikwels na haar eie ma en sy weet hoe dit voel. Dit sou moeilik wees vir Pierre om haar te aanvaar – sy pa se tweede vrou, die een wat sy ma se plek wil inneem. Sy het teenstand verwag, maar nie soveel afkeer nie.
Al hierdie gedagtes flits deur Minette se kop, terwyl sy die kwaliteit van die foto’s wat sy by haar artikel aangeheg het genadeloos meet aan die vereistes wat Global Ecology stel.
“Dis goed dat jy Pierre einde ten laaste ook sal leer ken. Jy kan Sondag saamry lughawe toe,” dring Paul se stem tot haar deur.
Asseblief, net nie dít nie! Nee, daarvoor sien sy nie kans nie.
“Ek wens my werk was afgehandel,” probeer sy ’n flou verskoning.
“Jou graad is in die sak, en jy werk nie Sondae nie.”
“Maar my vinke …”
“Jou vinke is skitterend. Buitendien, ek het mos gesê hy kan jou help. Hoeveel tyd het jy nog?”
Sy roep die ou vinklêer op en vergelyk die foto’s. “Ek moes 6A gekies het. Moes ek nie? Paul, kyk hier.”
“Nee, Mina!” Hy lyk skielik streng en ongeduldig. “Jou werk is uitstekend, jy het die perfekte vink gekies. Vergeet van daai lys, dis ’n blote formaliteit. Pos die goed en kry klaar!”
Tye soos hierdie moet sy toegee dat hy meer as sy weet – vanselfsprekend. Hy het ’n voorsprong van twee doktorsgrade, verskeie vakkundige boeke en tientalle artikels. Sy begin nou maar, en dis net artikels.
“Goed, jy is die promotor. Maar dalk is jy te lief vir my.”
“Ek is. Ek is gans te lief vir jou, maar my integriteit is bo verdenking. Of vergeet jy doktor Thornhill het jou ’n volle drie persent meer gegee, en hy weet nie van jou mooi bene nie? Dis ’n uitgemaakte saak dat jy volgende jaar die beurs sal kry, en dit word streng op meriete bereken. Hoekom is jy so onseker?”
Sy kry die aardige gevoel dat sy laaste vraag niks met die werk uit te waai het nie. Hy kyk haar so stip aan dat sy vinnig wegkyk, die lêer voor haar stoor en dan toemaak.
“Jy antwoord nie my vraag nie.”
“Dis my derde artikel,” sê sy en skakel die rekenaar af. “Ek wil hê dit moet beter wees as die vorige twee.”
“Klein perfeksionis.”
Sy haal haar bril af, kry die brilhuisie en bêre dit. Paul roer nie. Sy voel sy blik op haar, sy oë wat soos kole vuur kan brand onder sy ruie wenkbroue, die geamuseerde glimlag wat nou weer om sy mondhoeke speel.
“Jy kan maar nie die geringste foutjie verduur nie.”
“Wel, jy ook nie.”
“Touché!” lag hy en staan op.
Sy pak haar skouersak en merk op dat daar ’n rafel aan die een punt hang. Daar is ’n skêr in die houer met penne. Sonder om te dink vat sy dit en knip die rafel af.
“Dís wat ek van jou hou,” erken Paul. “Waar jy is, loop niks ooit verkeerd nie.”
Sy bloos, voel senuweeagtig en onrustig en simpel omdat sy so voel. Diep in haar hart weet sy wat die rede is. Of eerder, wie.
“Ek dink Pierre sal in sy skik wees as jy lughawe toe kom.”
Sal hy? wonder sy en dink aan daardie gewraakte telefoongesprek – die enigste persoonlike kontak wat sy nog met Pierre Hagen gehad het. ’n Paar kort sinne wat weke later steeds in haar nagmerries opduik.
“Goeienaand, professor Hagen se woning. Kan ek help?”
“Dis Pierre Hagen hier. Ek wil graag met die professor praat.”
Paul was in die bad. “Hy is nie op die oomblik beskikbaar nie. Kan ek ’n boodskap neem?”
“Kan jy skryf?”
Sy het haar so effe vererg. “Ja.”
“Dis ook nie nodig nie, solank jy onthou om vir hom te sê sy seun Pierre het uit Honolulu in Hawai gebel. Ek vlieg vanaand Los Angeles toe, maar ek sal hom eers oor ’n paar dae weer kan kontak. Ons land net, dan ry ons dadelik Santa Monica toe. Het jy dit, of moet ek dit herhaal?”
“Honolulu, Los Angeles, Santa Monica. Ek sal onthou.”
Haar hart het in haar keel geklop. Daardie stem! Hy klink nes sy pa, maar jonger, lewendiger, maar arrogant.
“Dankie, mevrou. Ek waardeer jou moeite.”
“Juffrou,” het sy vinnig gesê.
“Jammer, juffrou.”
“Miskien moet ek my sommer voorstel. Ek is jou pa se verloofde, Minette Faber.”
Hy het haar skaars kans gegee om haar sin klaar te maak. “Ek’t gewonder of dit die vroumens is!”
“Ekskuus?”
“Jy reël al klaar sy lewe, of hoe?”
“Ek antwoord sy telefoon, dit beteken nie ek reël sy lewe nie.”
“Spaar my die verskonings en gaan sit ’n slag op ’n klip en dink waarmee jy besig is, juffrou Faber. Wat gaan in jou kop aan?”
“Jy ken my nie! Wie gee jou die reg om só met my te praat?”
“Ek stel nie belang om jou te ken nie. Totsiens, júffrou.”
En klieks! word die verbinding
