in daardie rigting te sê gehad.
“Sê jy dit omdat Paul ouer as ek is?”
“Maar skattebol, dink jy nie dis ’n drastiese onderbeklemtoning van die feite nie? Paul word vanjaar drie-en-sestig! Hoe oud is jy?”
“Ek word vyf-en-twintig.”
“Jy is veertig jaar jonger as hy! Hy kon jou oupa gewees het, newwermaaind jou pa!”
Minette het haar koekbordjie weggeskuif. Sy sou nie daardie konfyt eet nie, al het sy dit in repies gesny. Sy wou nie verstik nie, ook nie naar word nie.
“Ek is nie ’n kind nie, en hy is nie veertig jaar ouer as ek nie.”
“Goed, jy is oud voor jou tyd, en die ouderdomsverskil is agt-, nege-en-dertig jaar – amper veertig. Ek neem aan jy weet hoe lyk ’n man van sestig sonder sy klere? Nie? Nou ja, jy sal binnekort sien waar al die grys hare sit en hoe hul boudjies inmekaarsak. Vra my – ek is oor vyftig en dis die liga waarin ek vry. Nie asof hulle juis so wonderlik meer perform nie, hulle dínk so. Maar skattie, jy met jou jong lyf, jy is so mooi! Waarvoor wil jy jou opoffer vir ’n grysaard? Toegegee, Paul is aantreklik en so well-preserved, hy lyk soms veertig. Maar hy ís nie, dis die kwessie! Hy is op pad sewentig toe. Wil jy oor tien jaar in ’n ouetehuis tussen die gryskoppe sit en TV kyk, of berge klim saam met ’n jong lover?”
Minette het haar servet opgevou en dit op die bordjie met sy aaklige gifgroen inhoud neergesit. Duisende muggies het uit die prieel losgekom en al om haar kop gesing-suis; haar mond was kurkdroog. Sy kon opspring en weghardloop, maar Paul het haar afgelaai en sou eers oor ’n uur weer hier aankom om haar op te laai.
Nee, sy wil nie tussen gryskoppe sit en TV kyk nie, sy en Paul het baie berge om uit te klim. Maar dit het skielik onmoontlik gelyk. Sy het ’n snaakse geluidjie gemaak.
“Wat sê jy?”
“Ek het dit nie van jou verwag nie.”
Waar sy die moed vandaan gehaal het, weet sy nie, maar dit was die regte antwoord: Isadora is so eksentriek; sy het gehoop Isadora verstaan dat liefde soms onkonvensioneel kan wees. Sy is tog bekend daarvoor dat sy met jonger mans uitgaan.
“Ek weet wat jy dink, my skattebol. Ja, ek hou van jong geselskap. Maar laat ek jou ’n geheim vertel: ek spring nie in die bed met ’n kind wat veertig jaar jonger as ek is nie. Ek trou ook nie met een nie. Nee, dankie, sê die gansie. Wil jy tee hê?”
“Asseblief.”
Isadora het weer die teepot gelig. “Of neem jy jou melk eerste?”
Minette het haar kop geskud. Daar was ’n lastige knop in haar keel. “Swart en flou.”
Isadora het die beker met water onder die teenet uitgewikkel. “Waar kom die muggies vandaan?”
“Ek soek nie ’n pa nie,” het Minette gesê. “Paul is vir my sexy en manlik.”
“Vandag, skattie, maar oor drie jaar … Vra my: my man is oorlede op vyf-en-sestig en hy was ’n tennisspeler. Die laaste jare net op een plek gestaan en slaan as die bal dalk in sy rigting trek. Wat ek vir jou wil sê is: Dink goed na, dink vooruit. Was julle al in die bed?”
Die laaste vraag het ’n ekstra knypie sout in haar wonde gevryf, maar Minette het kopgehou. “Ek praat nie uit ons slaapkamer nie,” het sy sedig gesê.
“So gedag.” Isadora het ’n homp room op haar tee geskep. “Dus glinster Paul se oë in antisipasie, nie van versadiging nie.”
“Sal jy nie graag wil weet nie?” het Minette nogeens gewaag.
“Jy dink ek is jaloers, nè?”
Minette het ’n klomp muggies weggewaai. Daar was een in haar tee. Lastig, nes Isadora se gekyf. Die vrou ís jaloers. Minette se selfvertroue het drupsgewys teruggekom. Sy het haar ken uitgestoot en haar oorwinning oor Isadora bevestig.
“Maak nie saak nie. Ek en Paul trou die dertigste Mei.”
Ek en Paul trou die dertigste Mei …
Die vooruitsig vul haar vanoggend nie met jubelasies nie, skaars met afwagting en opwinding. Maar wel met ’n vasberadenheid wat grens aan opstandigheid.
Sy lees ’n brief in die tydskrif se briewekolom. Dit kom van Dinknuut in P.E.
Dinknuut skryf: Meeste mense kan so konvensioneel en voorspelbaar wees, so op hulle afgebakende spoortjies soos voorstedelike treine. Werk toe, huis toe. Werk toe, huis toe. Niks nuuts nie, niks anders nie. Maar die reëls van die samelewing kan verbreek word en grense moet verskuif word. Dis nodig dat ons uit ons gemaksones klim en wyer dink en doen, skeppend, sodat ons kan nuut word. Wetenskaplikes wat nie skeppend kan dink nie, sal nooit enige nuwe ontdekkings maak nie …
“Toe, hoe gaan dit met ons troureëlings?” Isadora se stem, dik en diep, ’n donker alt.
Minette kyk op, klap die tydskrif toe. “Goed. En met jou, Isadora?”
“Redelik, ek was mos siek.”
Genade, ja, haar stem was vir ’n paar dae stil, die gange van dierkunde rustiger. “Ek wou nog vra.”
“Soos jy kan sien, weer fighting fit. Ek hoor Pierre kom Sondag.”
“Ja.”
“En hoe voel jy?”
“Hoe moet ek voel?”
Isadora buk af en fluisterpraat, maar só hard dat die hele salon, Helmut Lotti inkluis, vir ’n oomblik asem ophou.
“Hy is meer jou portuur – ’n pragtige eksemplaar van die Hagen-spesie. Niemand sal jou verkwalik as jy die oue vir die jonge inruil nie.”
“Ek is verloof, Isadora,” antwoord Minette hard en duidelik genoeg vir almal om te hoor. “Ek het Paul lief en ek het belowe.”
“Ag, so getrou, is dit nie mooi nie!” roep Isadora uit en kyk om haar rond of almal gehoor het. Almal het, want hulle kwyl en kweel soetsappig saam.
Maar die volgende woorde is ongewoon sag vir Isadora en net vir Minette bedoel.
“Wag tot jy sy seun sien. Lekker dag.”
Met ’n geklingel van armbande en halssnoere stap Isadora by die salon uit.
3
Die aand gaan Paul en Minette nie uit nie. Hy wil vroeg gaan slaap sodat hy vars is as hy môre die snelweg lughawe toe moet aanpak. Die vliegtuig land negeuur, wat beteken dat hulle nie die vroeë kerkdiens sal kan bywoon nie en reeds halfsewe op pad moet wees. Minette het aangebied om te ry, maar Paul weier volstrek dat sy aan sy nuwe BMW se stuurwiel raak.
“Waarom so vroeg?” wil sy weet. “As die vliegtuig eers negeuur land?”
“ ’n Mens weet nooit hoe dit daar lyk nie en ons moet nog parkeerplek soek. Jy weet van die bouery by die lughawe, en enigiets kan op pad gebeur.”
Minette moet haarself keer om nie
