verskyn na ’n ruk toegerol in ’n handdoek. Sy trek die swart broek en top aan wat sy vroeër uitgekies het en druk haar smal voete in ’n paar plat kuitlengte leerstewels. Met ’n vaardige hand grimeer sy vinnig. Doll sit soos altyd oopmond en kyk, om “tips” te vang.
Vicky bondel haar hare op haar kop vas. Sy buk effens om die effek te sien in die gespikkelde spieël in haar hangkas se deur. Haar dowwe weerkaatsing kyk meewarig met skuins gemmerkleurige oë na haar.
“Nee,” sê sy hardop. “Af is beter.”
Sy borsel die swart massa driftig los om haar kop en vat die handspieël om te sien watter styl haar neus minder beklemtoon.
“Los,” sê Doll, wat weet sy gaan enige oomblik in elk geval gevra word.
“Seker?” vra Vicky.
“Los, vas, whatever. Jy lyk in elk geval stunning,” brom Doll.
“Genuine?” vra Vicky.
“Ja, queen Victoria. As ék so gelyk het, was ek lankal stinkryk,” is Doll se uitspraak.
“En die broek?” wil Vicky weet.
“Like a glove, liefie, like a glove.” Doll skud haar kop. “Jinne, met daai lyf? Jy vra nog.”
Vicky wonder of sy nog oor die toppie ook kan vra, maar Doll is oud waar die hond haar gebyt het.
“En daai kaalmaag-toppie is perfect op jou.” Doll kyk vieserig na haar eie middellyf. “Maar vat ’n warm ietsie vir bo-oor. Jy loop nie so in die strate nie.”
“Ja, Ma,” sê Vicky met haar eerste regte glimlag van die dag en draai uiteindelik tevrede voor die kas weg.
“Dan loop ek maar.” Doll hys haar steunend op uit die ingesakte bank.
Vicky trek die voordeur agter hulle toe.
Onder in die straat loop sy ’n slag om die Mazda. Daar is nêrens eens ’n nuwe merkie te bespeur nie.
“Wys jou net,” brom sy en streel liefdevol oor die verslete bakwerk van haar ou ryding. “Die fancy ingevoerde goed is tien teen een pure visblik.”
2
“I want you down by the door, Miss… e… Serfontein,” kondig Clive af toe hy al sy personeel soos skoolkinders op ’n ry saamgebondel het in sy eksklusiewe hi-tech bokamer van The Club.
“But?” begin Vicky protesteer, want sy weet uit ondervinding dat die meisies wat by die tafels bedien se fooitjies aansienlik meer is as dié van die sogenaamde doorladies wat deesdae by die ingange van sulke deftige plekke pronk.
“No buts, Miss Serfontein. Or may I call you Vicky?” smaal Clive met vol lippe en stryk oor sy kaalgeskeerde kop.
“Your dramatic looks and posture is perfect for it, so door it is for you, okay?” handel hy die saak net daar af met die gesag wat pas by sy posisie as hoofgrondboon in die pakkie. Toe draai hy na sy volgende slagoffer.
“Not to worry, my angel,” sê ’n skraal outjie met ’n pienk streep voor in sy blonde kuifie. Hy sit sy hand vertroostend op Vicky se skouer. “The tips are shared.”
“Nog erger,” brom sy.
“Is jy Afrikaans, my ding?” vra blondekuifie.
“Gebore, ja,” sê Vicky steeds omgekrap.
“O! Met ’n impressive naam soos Victoria dog ek… jy weet?” verduidelik hy met sy singerige stemmetjie.
“Ek is Nigel,” sê hy en tik met beringde hand voor op sy swart help-my-sterk-lyk-hempie. Hy gee haar ’n wittandglimlag wat dadelik ’n blitsvriendskap snoer.
“Jy kan bly wees jy bedien nie in die restaurantgedeelte nie. Die spyskaart is so lank soos my arm en jy moet elke dis uit jou kop ken.”
Vicky vergaap haar so aan die ingewikkelde tatoeëerpatrone op Nigel se regterarm dat sy nie hoor baas Clive spreek haar aan nie. Skielik pomp Nigel haar in die ribbes met sy elmboog, rol sy oë en wys na Clive met sy wenkbroue.
“Come with me, Vicky,” beveel Clive fronsend. Hy stap met wikkelboudjies voor haar uit ondertoe na die swaar houtdeur waar sy moet stelling inneem.
Teen masjiengeweerpas blaf hy haar pligte vir die aand uit. Twee deurwagte sal sorg vir orde. Die gaste moet een vir een verwelkom en ingelaat word, nadat sy hul ingangsfooi van honderd-en-vyftig rand ontvang het. Sy is verantwoordelik daarvoor dat niemand inglip nie, en foute sal van haar geld afgetrek word op Donderdae, wat skynbaar betaaldag is. Sy kry ’n basiese bedraggie van sewentig rand per aand en die res is, soos Clive dit met ’n suggestiewe knipoog stel, “up to you, my girl”.
Vicky maak nog haar mond oop met baie vrae, toe draai hy op sy puntskoene om en begin gil op iemand doer by die enorme blink ebbehout-en-chroom kroeg.
Hier gaan ek mos armer raak as wat ek is! maak Vicky die som.
Clive swaai weer skerp om. “As you have probably noticed, this club is expensive and the restaurant is very, very exclusive. We do not want to attract the wrong kind of crowd. Among our clients are the rich and famous of the city. The so-called beautiful people. Therefore I want you to use a little discretion, my dear.” Hy fluister skielik kameraadskaplik: “If they are fat or ugly, you simply deny them entry, okay?”
“Ekskuus?” sê Vicky, onseker of sy reg gehoor het. “How am I supposed to do that?” voeg sy ontsteld by.
“Simple,” sê Clive skouerophalend, “you charge them double.”
Vicky staar sy potsierlike, oorbespierde lyfie in swart leer sprakeloos agterna.
“If they can afford that, then you let them in anyway,” sê hy ongeërg oor sy skouer.
Skielik vertoon die plek vir haar sterk ooreenkomste met die verkeerde kant van die Hiernamaals, soos dominee Sieberhage dit destyds in katkisasie vir hulle beskryf het.
Daar is egter nie kans vir verdere oordenking nie, want twee reuse stoot die yslike poorte op knarsende wiele oop vir die tou mense wat buite wag om in te kom. Vicky sien sommer sy sal vanaand haar storie moet ken.
Teen elfuur is sy gedaan, en dis nog nie eens modieus laat genoeg vir die heel boonste laag Mooi Mense van die stad om op te daag nie. Haar keel is droog en haar nood is hoog.
Genadiglik verskyn Nigel soos ’n blonde engel langs haar met ’n bottel water.
“Vat ’n break, my ding, ek sal jou cover vir vyf minuutjies,” sê hy en wikkel hom agter haar tafel in.
Presies vyf minute later is sy terug.
“Agge nee,” sê Nigel. “Pleks jy nou net ’n sekonde langer gevat het.”
“Hoekom?” vra Vicky.
“Kyk regs en ween, my skat!” sê Nigel feitlik bewoë. “Daar kom die mooiste man wat ooit geskape is nou net by die deur in.”
Vicky
