mag nie,” antwoord sy moedswillig en pers haar lippe opmekaar. “Kan ons dalk nou by die punt van u besoek kom, asseblief?” voeg sy hom snedig toe. “Ek is jammer, maar ek het ander afsprake.”
“Nou goed, juffrou Serfontein,” sê hy formeel. “Ek wil vir u werk aanbied.”
“Werk?” gaap sy en gaan sit op die bank se punt. Sy ruk haar reg en doen haar bes om soos een te lyk wat vreeslik baie werk het.
“Watse werk nogal?” vra sy asof die idee haar eintlik effens verveel.
“As junior ontvangsdame by my praktyk,” sê hy en sit sy arms agtertoe op die bank se rugleuning.
Vicky maan haarself om nie na sy hande te kyk nie. Sy moet kophou.
“Ontvángsdame?” vra sy asof hy haar darem nou regtig in die gesig vat.
Sy vou haar arms en gluur hom agterdogtig aan. Gedagtes oor vet salaristjeks, wit slawerny en goedkoop arbeid kook almal gelyk deur haar are. Maar junior ontvangsdame? Dis darem te erg. Sy is glad nie daarvoor opgelei nie.
Dit klink ook so… permanent, en sy soek iets wat meer om die lyf het. Sy het op slot van sake ’n graad. Die los werkies wat sy nou doen, is net om solank kos in die huis te voorsien, totdat sy die pos kry wat sy werklik wil hê.
“Daar is tog seker ’n klomp ander hoopvolles in hierdie stad?” vra sy. “Waarom adverteer u nie net eenvoudig die pos nie? Hoekom mý kom vra?”
“Ek is self nie heeltemal seker nie, juffrou Serfontein,” antwoord hy nadenkend. “Maar laat ek verduidelik.”
“Ek luister,” sê sy om tyd te wen.
“U sien, juffrou,” sê hy, “my metodes, eintlik my totale lewensuitkyk, was nog altyd… hoe sal ek dit stel?… ietwat onkonvensioneel.”
“En?” vra sy, “wat het dit met my te doen?”
“Wel, dis moeilik om te verduidelik.”
“Ek is nogal vinnig van begrip, dokter Venter,” sê sy met ’n ongeduldige handgebaar.
“Juis,” sê hy. “Dis moontlik waarom die idee vanoggend skielik by my opgekom het dat u uiters geskik sal wees vir die pos.”
Sy maak haar mond oop om iets snedigs te sê, maar ydelheid, dreigende hongersnood en nuuskierigheid keer haar.
“Gaan voort,” sê sy.
“Ek glo daaraan dat niks of niemand toevallig oor jou pad kom nie. Die feit dat ek dringend nog ’n ontvangsdame nodig het. Die feit dat u skielik by my spreekkamer opgedaag het, my kar gestamp het en boonop nog gisteraand bewys het dat u beslis meer as in staat is om die rol van ontvangsdame te vervul. Wel, dis genoeg om my te oortuig dat dit kan werk.”
“Toevallig.” Sy trek haar mondjie suurlemoensoet.
“Nee. Soos ek sê, ek glo nie in toeval nie,” antwoord hy met skielike erns in sy pers oë.
“Ek is nie opgelei daarvoor nie,” sê sy.
“Waarvoor ís u opgelei?”
“Ek het menslike bewegingskunde gestudeer en –”
Hy val haar in die rede. “Maar waarom werk –”
Sy gaan haar nie laat doodpraat nie. Laat sy tog nou maar die gewone ou vraag beantwoord.
“Ek het net voor my eksamen in my tweede jaar ’n kniebesering opgedoen. Dit was die einde daarvan.”
“Dis jammer,” sê hy.
“Ek het van kursus verander.”
“Watter rigting?”
“Joernalistiek.”
“U kan tog seker in daardie rigting voortgaan?”
“Ek het. By die plaaslike koerant op my tuisdorp. Ek het egter moeg geword vir plattelandse funksietjies en stories oor groot koolkoppe en vet Frieskoeie.”
“En sedertdien? Om die pot aan die kook te hou?”
“Onder andere deur vryskutmodelwerk te doen. Sedert my tienerjare al.”
Hy glimlag. “Nou ja,” sê hy terwyl hy sy lang lyf uit die bank lig. “U is duidelik ’n dametjie met vele talente. Nie een werklik geskik vir wat ek kan aanbied nie, maar my aanbod staan. Ek verwag nie dat u op hierdie oomblik besluit nie. Dink daaroor en laat weet my voor Maandag, asseblief. Ons sal tot dan regkom.”
“Máándag?” vra sy.
“Soos ek gesê het, juffrou Serfontein, ek doen dinge vinnig en anders. So besluit en laat my weet.”
Hy groet haar met ’n handskud, asof die saak daarmee uitgemaak is. “Hier is my kaartjie. Ek moet gaan.”
Sy neem dit sonder om verder te stry. Bly ’n ruk lank staan toe hy weg is, voor sy versigtig op die bank gaan sit.
Toe sy nadenkend oor haar mond vryf, ruik haar regterhand na hom. Dieselfde vreemd-aangename prikkelsensasie wat sy gister oorkant sy lessenaar ervaar het, ruk weer deur haar lyf.
Haar landlyn wat skielik hard lui, laat haar regop skrik.
“Hallo, my kinta,” klink haar pa se stem oor die krakerige lyn.
Haar gemoed skiet sommer vol. Hy is nie juis lief vir ’n foon nie, maar dis bekommernis oor haar wat hom daartoe dwing. Sy sien hom in die wye, skemerige gang van hul ou huis op Robertson gebukkend staan met die gehoorstuk toegevou in sy groot hand. Sy breë voorkop op ’n besorgde plooi getrek.
“Hoe’s dinge daar in die Kaap?” vra hy.
“Nee, heel oukei, Pa. En met julle?”
“Oustryk, my kind, oustryk. Niks om oor te kla nie,” verseker hy haar. “Net dat Ma nog maar so verlang.”
“Hmmm…” sê sy en lees tussen die reëls, “ek mis Pa ook baie.”
Sy wens sy was daar. Sodat sy haar kop ’n slag teen sy verslete ou koordferweelwerksbaadjie se skouer kon laat rus en weet die wêreld is nog reg.
“Al werk gekry?” vra hy kamtig ligweg, maar sy hoor die kommer deurslaan in sy stem.
“Pa vra net op die regte tyd!” sê sy, wat pas besluit het om die dokter se aanbod te aanvaar.
“Hoe so?”
“Nee, ek het nou net gehoor ek het ’n pos as ontvangsdame by ’n dokter se spreekkamer gekry,” lieg sy plesierig.
“Omtrent tyd,” sê hy. “Met al jou kwalifikasies wat ’n plaas se geld gekos het.”
Hy maak keel skool. “Watse dokter?” vra hy agterdogtig.
“ ’n Bekende plastiese chirurg, Pa.”
