is dit moontlik?” kerm sy. “Drie maal op een dag? Dit kan nie wees nie! Nie in hierdie grote stad nie!”
“Staan regop, vrou,” sis Nigel. “Dis dié dokter Paul Venter, die plastiese chirurg.”
Vertel my iets wat ek nie weet nie, dink Vicky.
“Ek weet nie wie die skoonheid by hom is nie, maar Clive vermoor jou as jy nie nou jou ding doen nie. Baai,” sê Nigel deur sy tande. Hy kies blitsvinnig koers na sy pos agter die kroegtoonbank.
Vicky staan, maar dis omtrent al. ’n Houtpop is ’n mooi aap, sou Doll van haar vertoning sê.
Sy vat die dokter se Vreeslike-Belangrike-Persoon-toegangskaartjie by hom met bewerige vingers. Sy laat hom en sy beeldskone blonde jong metgesel in sonder om te weet of sy moet, en sonder om op te kyk. Genadiglik lyk dit of hy haar nie herken nie, of dalk nie wíl herken nie, met die pragtige vroumens wat feitlik oor sy arm gedrapeer is.
Hy sê niks, en tog kyk hy ’n slag fronsend om toe hy wegstap.
Vicky blaas haar asem stadig uit en staar hulle agterna. Sy swart hare kleef klammerig aan sy nek asof hy pas uit die stort kom. Hy dra ’n spierwit hemp. Sy lang, gespierde bene word knus omlyn deur ’n swart denimbroek met modieuse nou pype tot by sy swart leermokassins.
Die vroumens pas netjies onder sy arm, wat besitlik rus oor haar skraal ontblote rug in ’n laaggesnyde heuningkleurige top. Sy dra ’n styfpassende broek van dieselfde kleur, met effens donkerder leerstewels wat tot bo-oor haar knieë pas. Haar glansende blonde hare is argeloos agter haar kop vasgevang en ’n breë leergordel omsluit haar smal heupe. Saam vorm hulle ’n paartjie wat die verkeer tot stilstand sal dwing, of ten minste hordes mense gimkontrakte sal laat koop.
Op daardie presiese oomblik weerklink blikkerige boeremusiek van iewers af, net toe die jazzorkes skynbaar ’n blaaskansie neem. Vicky kan haar ore nie glo nie. Met groeiende onrus besef sy dat die geluid van háár persoon afkomstig is. My selfoon! besef sy en soek krampagtig in haar swart jeans se sak.
Sy vat dit eindelik raak. Sy sien dis Renier en druk dit venynig dood. Net ’n aks te stadig. Paul Venter en sy meisie was nog naby genoeg om dit te hoor. Albei draai om na waar sy skaapagtig met die ding in haar hand staan. Hierdie keer sien sy duidelik die herkenning in dokter Venter se geamuseerde donkerblou oë.
As ek Pa darem in die hande kry! dink sy briesend. Dis sowaar niemand anders as daardie platjie se werk nie. Vandat hy uitgevind het hoe om luitone vir selfone in die hande te kry, is niemand veilig nie. Hy moes sweerlik hierdie besondere deuntjie spesiaal vir haar uitgekies en geprogrammeer het toe sy die naweek by die huis was.
Sy het nog nie haar selfoon sedertdien gebruik nie omdat sy nie lugtyd gehad het nie, besef sy vies. Moes Renier juis nóú besluit het om haar te soek?
Daar is egter nie tyd vir trane nie, want ’n nuwe bondel laataandjollers staan reg om in te kom. Genadiglik lyk nie een van hulle vet of lelik nie. Darem iets om voor dankbaar te wees, dink sy, want hoe sy dít sou hanteer, wil sy liewers nie weet nie.
Toe Vicky uiteindelik by haar woonstelletjie kom, stroop sy haar klere af, pluk haar ou slaaphemp oor haar kop en val op haar deurmekaar bed neer. Sekondes nadat sy haar geliefkoosde ou slap kussing omhels het, slaap sy vas. Maar die laaste beeld wat voor haar geestesoog verbyskuif voor sy wegraak, is nie Renier se gesig nie, maar dié van Paul Venter met sy stortklam hare wat omkyk na haar in die klub.
Sy word eers wakker toe die verkeersklanke onder in die straat tot by hul etensuur-desibels styg. Iewers huil ’n sirene en taxitoeters speel saam.
Vicky het nog nooit juis omgegee nie. Sy hou gewoonlik van die geraas, want dit laat haar weet sy is nie regtig alleen op die aardbodem nie. Dit laat haar beter voel om te weet duisende ander rondom haar in die stad is ook maar daar onder iewers aan’t woelt om verandering, soos tante Nonnie graag die ou gesang aangehaal het.
Vandag is sy egter nie so seker of sy nie dalk al meer as haar daaglikse porsie verandering in die gesig gestaar het nie. Die vorige dag se spul gebeure staan tou by die poorte van haar bewussyn om eerste in te kom, terwyl haar liggaam sukkel om by te hou. Sy slof badkamer toe en skakel die ketel in die verbygaan aan.
Gisteraand se tweehonderd-en-dertig rand aan fooitjies gaan nie juis ’n gat maak in die regmaakkoste van ’n Lamborghini nie, is die gedagte wat die botoon voer terwyl sy haar eerste sluk koffie vat. Die gedagte dat sy haar enigste neseiertjie daarvoor sal moet gaan trek, maak haar sommer naar op die maag. Sy sleep ’n kombers nader en krul mistroostig en besluiteloos daarmee op die blou bank op.
Die nare wanklank van haar verroeste deurklok ruk haar wakker. Sy sukkel traag deur toe, kombers en al. Toe sy oopmaak en sien wie daar staan, moet sy hard veg teen die impuls om die ding eenvoudig oor haar kop te trek en haar te verbeel sy is nie daar nie.
“Juffrou Serfontein?” vra Paul Venter. Hy is duidelik onseker of dit sy is wat onder die wollerige pienk kombers skuil.
“Dis ek, ja,” antwoord sy moeg.
“Mag ek ’n oomblik inkom?” verneem hy tot haar groeiende ontsteltenis.
Sy staan woordeloos opsy. Hy tree huiwerig na binne. Toe sy beweeg, voel sy die kombers vee soos ’n bruidsluier agter haar aan en sy laat val vervaard haar snoesige skans.
Skielik besef sy dat sy nou kaalvoet in haar slaaphempie voor die man staan. Dis duidelik dat hy dit ook besef, sien sy, want hy kyk met iets soos geamuseerde deernis na haar. Sy mondhoeke plooi al weer asof hy vir haar wil lag. Sy slaan haar arms beskermend om haar lyf.
“Kan ek help, dokter Venter?” vra sy so waardig as wat sy kan.
Hy trek sy gesig met moeite op ’n formele plooi. “Eintlik is ek hier om te hoor of ek vir u hulp kan aanbied, juffrou Serfontein.”
Sy trek haar asem in, maar hy spring haar voor.
“Dis tog duidelik dat u die een is wat hulp nodig het in hierdie situasie en nie ek nie?” sê hy. Sy vervlakste meerderwaardige twee wenkbroue beklemtoon sy woorde.
“Nie noodwendig nie,” antwoord sy met stywe lippe.
Sy kry skielik koud op die kaal plankvloer, maar in haar kop is ’n hele swerm bye besig om vuur te stook.
“Sit, asseblief,” sê sy en wys met wat sy hoop koninklike grasie is na die flenterbank. “Verskoon my ’n oomblik,” voeg sy by.
Toe hy vieserig gaan sit, gaan haal sy haar ou lang rooi kamerjas agter die haak in die badkamer. Sy gord dit stewig om haar middel. Priesterlik getooi gaan staan sy voor hom en trek haar wenkbroue net so hovaardig soos syne op.
“As ek hierdie ontydige besoek te danke het aan u besorgdheid oor u motor, wil ek u dadelik gerusstel dat ek dit ruimskoots kan bekostig om daarvoor te vergoed,” sê sy en kyk hom uit die hoogte aan.
“Hmmm…” antwoord hy en kyk met oordrewe ongeloof om hom rond.
“Moenie dat my omstandighede u op ’n dwaalspoor bring nie, dokter. Ek verseker u dis bloot tydelik,” sê sy met nadruk. “Ek sal elke sent wat dit kos om u motor te herstel maklik kan betaal.”
“Dis dus bloot vir die pret dat u gisteraand deurmeisie by die klub was, neem ek aan?” gaan hy onverstoord voort, maar die wenkbroue praat anders.
“Navorsing,”
