Kristina staan in die kombuis en tee maak toe Cato by die huis kom.
“Moet jy nie in die bed wees nie?”
“Wie ook al daardie woorde weer vir my sê, slaap van nou af by die honde. Ek is nie ’n invalide nie.”
Cato soen haar teen die wang. “Jammer, sal nie weer nie.”
“Hoe gaan dit by Big Pink? Alles reg vir die groot aand?”
“Dis soos om vir my te vra of ek reg is vir ’n eksamen. Hoe moet ek weet? Ek kon nooit verstaan hoe mense kan sê hulle is klaar geleer of dat hulle sewentig of tagtig persent vir ’n vraestel verwag nie. Ek het nie ’n idee of ons reg is vir vanaand nie. Daar was gisteroggend ’n vertraging met die vleis, die ou wat vanaand optree het sy vliegtuig in Johannesburg verpas en gaan laat wees. Daar is darem twee meisies wat solank vir hom sal instaan tot hy kom. Verder is die tafels en stoele uitgepak, die verhoog is gevee en dit lyk of Nelson en Fatima weet wat hulle in die kombuis doen.” Sy gooi haar hande in die lug. “En dit is sover ek weet.”
“Dit klink my julle is reg. Wil jy tee hê?”
“Kan ek nie liewer ’n koppie Rescue Remedy drink nie? Dit voel of Butterfly World ’n takkantoor in my maag oopgemaak het. Fok, Kris. Ek weet nie wat my ooit laat dink het ek kan in hierdie stadium so iets aanpak nie. Ek vermoed as iemand na aan ’n mens doodgaan, word ’n stuk van jou saam met hulle begrawe. In my geval dink ek was dit my vel. Ek voel verdomp rou, asof al my senuweepunte oop sit en dis baie seer. En ek is vir alles bang. Elke geluid en skaduwee laat my bewe.”
Kristina hou ’n groot beker tee na Cato uit. “Jy is nie die eerste een wat op die eerste dag by ’n nuwe werk senuweeagtig voel nie. Ek sou bekommerd gewees het as jy kalm was. Hel, Cato, jy het baie geld spandeer en dis belangrik dat dit ’n sukses is. Dis so eenvoudig soos dit.”
Cato neem klein slukkies tee.
“Jy’s nie ’n mislukking of ’n freak nie.”
Cato kyk op. “Ek voel soos een. Ek sweer al my personeel bedank môre.”
Kristina lag kopskuddend. “Dan kom werk ek vir jou. Ek kan al ’n mean pot sop kook, ek kan tafel dek en ek kan paaldans doen.”
“Van wanneer af kan jy paaldans doen?”
“Ek het vir jou geskryf dat ek by ’n dertigste partytjie was waar iemand ons kom leer paaldans het.”
“Dis jammer ek het dit vergeet; jy kon vanaand se opening act gewees het.”
Kristina sit haar arms om Cato. “As jy vanaand bang raak, onthou net jy het al vir Shakespeare opgevoer, in die oorspronklike teks … én jy het al pryse gewen.”
Cato lig haar hand toe sy uit die kombuis loop. “Keep on talking … wat het ek nog gedoen?”
“Jy het opgehou rook … dit was byna jou einde, of eintlik was dit ek en Helen wat dit amper nie gemaak het nie.”
“En ek was getroud en kon nie eers my man hou nie … hy het sommer net doodgegaan,” roep Cato van die trappe af terug.
“Dit het niks met jou te doen gehad nie.” Kristina het tot onder die trappe geloop.
“Hoe kan jy so seker wees?”
“Dis die mens se verwaandheid wat ons wil laat glo ons is die middelpunt van elke prentjie.”
Cato gaan sit op die boonste trap. “En waar was jý in die prentjie destyds? Het dit ook nie iets met jóú te doen gehad nie?”
“Nie tot die mate dat ek dink dit was ’n straf nie, of dat ek ’n slegte mens was en ’n les moes leer nie. Hoe graag ek myself ook al centre stage wou plaas, was ek maar net een van die karakters.”
Cato staan stadig op. “Ek wens ek kon slaap en wanneer ek wakker word, moet die pyn weg wees, die verlange moet iets van die verlede wees en ek wil al die antwoorde hê. En die regte pad moet soos ’n snelweg voor my lê. Dis al waarvoor ek nou vra. Hoe moeilik kan dit wees?”
“Dalk lê die uitdaging en die lekkerte in die soek na die regte pad,” roep Kristina teen die trap op.
“Dis maklik vir jou om te sê; jy het klaar die pad gekry.” Die woorde is skaars uit, toe kom Cato teen die trappe afgehardloop. “Ek’s jammer. Ek is ’n bitch en weet nie waarom ek dit gesê het nie.”
“Cato, hou asseblief op om vir alles jammer te sê. Glo dit of nie, maar jy gaan nog ’n paar erger dinge kwytraak voor dit beter gaan en dit help nie jy slaan jouself elke keer oor die kop nie.” Kristina draai Cato om en stuur haar in die rigting van die trappe. “Gaan maak jou mooi. Jy wil nie hê die dorp moet vra wie’s die lelike bitch wat vir Big Pink gekoop het nie.”
Cato draf weer teen die trappe op, maar steek haar middelvinger in die lug.
7
Sy was nie eers op haar troudag so senuweeagtig nie, dink Cato toe sy net na halfsewe al vir die vierde keer in die kombuis gaan seker maak het alles is gereed en vyf keer op haar horlosie gekyk het. Die laaste keer toe sy in die kombuis was, was Nelson selfs onvriendeliker as gewoonweg en sy het haarself net betyds gekeer toe sy weer wou vra of alles reg is. Cato staan agter die toonbank toe die eerste gaste kwart voor sewe instap en vir ’n oomblik weet sy nie of sy hulle moet soen of ’n kniebuiging moet maak nie. Die middeljarige paartjie is blykbaar gereelde besoekers, want Adriaan soen die vrou se wang en skud die man se hand. Daarna roep hy Cato nader en stel hulle aan haar bekend. Hulle vra vriendelik uit en wens haar voorspoed toe voordat hulle gaan sit. Tien minute daarna begin die res van die gaste hul opwagting maak. Sommige twee-twee, ander in groepies. Adriaan stel haar hier en daar aan iemand voor, en sy probeer haar bes om name en gesigte bymekaar te sit, maar op hierdie oomblik kan sy geen detail onderskei nie. Gesigte en lywe smelt saam met stemme en klanke en kosgeure. Dis ’n gesellige vermenging, besef sy. Dis die klank van mense wat besig is om hulself te geniet. Asof hulle dit kon regkry om die dag se probleme by die voordeur te laat. Bondels bagasie oor die ekonomie, huis, kinders, ouers, werk, noem maar op. Maar op daardie oomblik lê die bondels buite en dit is waarskynlik waarom selfs hulle stemme kan styg.
Net na sewe voel Cato hoe haar oë vol trane word toe sy deur toe kyk, Ben en Kristina sien en agter hulle nóg ’n paar bekende gesigte gewaar.
“Julle mag dit nie aan my doen nie!” laat sy deur die trane hoor toe sy Helen om die nek val.
“Cathleen Margaret Visser, beheer jouself. Hoe sal dit lyk as die nuwe doyenne van teaterrestaurante die gaste nathuil?” wil Helen gemaak kwaai weet terwyl sy met die agterkant van haar hand haar eie trane afvee en Cato nog ’n keer op die wang soen.
Sy groet Helen se man, Marcus, en vir Lisa en Willem, Helen se suster en swaer. En moet tussendeur kort-kort trane afvee.
Nadat sy almal gegroet het, stap sy saam tot by hulle tafel.
“Hoekom het julle nie vir my gesê julle kom nie?” vra sy toe almal sit.
“Ek het aanvaar jy sal ons name op die besprekingslys sien.”
Cato skud haar kop. “Ek het na die lys gekyk, maar besef nou ek het nie na die name gekyk nie. Ek was so begaan oor die
