Fatima beduie na die groot swartbord teen die een muur en Cato stap nader.
Daar is twee voorgeregte, twee hoofgeregte en twee nageregte om uit te kies.
“Hoe weet julle hoeveel om van ’n gereg voor te berei? Hierdie bredie moet tog seker voor die tyd gekook word.”
Fatima beduie na ’n groot swart boek wat op die lessenaartjie lê. “Ons skryf elke aand se bestellings in daardie boek neer, sodat ons min of meer kan sien hoe die patroon loop.”
“En daarvolgens maak julle ’n voorspelling?”
“Ja, dis al wat ’n mens kan doen, maar moenie worry nie. Ons was nog nie baie verkeerd nie en die een of twee keer wat ons was, het die mense nie omgegee om iets anders te eet nie. Ons het nog net een aand ’n vrou gehad wat ’n scene gemaak het, maar Mimi het sommer vir haar gesê waarheen sy kan gaan.”
Op daardie oomblik kom Precious by die agterdeur in en groet Cato skamerig. Cato kan onthou dat die meisie se gesig haar die eerste dag opgeval het, maar sy besef nou eers hoe mooi sy is. Alles aan haar is rond. Haar gesig, lyf, oë. Kinderlik rond. Sy bêre haar handsak onder die lessenaar en bind ’n voorskoot om haar lyf. Nelson kom uit die koelkamer, en sy groet hom met dieselfde skugterheid, maar hy knik net.
Cato is verbaas oor haar ergerlikheid teenoor die stil, regop man. Maak sy kultuur dat hy moeilik vir ’n vrou werk, of is sy verwaand om te dink sy bui het iets met haar te doen? En om te dink sy het dit goed gevind om Frans op skool en in haar eerste jaar op universiteit te neem. Nie Xhosa of Zoeloe of een van die ander inheemses nie. Frans. Sy kan nie besluit of sy op hierdie oomblik skaam moet wees of lag nie. Het die witmense gedink hulle kinders sal gespaar bly van die werklikheid van ’n Afrika-bestaan as hulle ’n Europese taal aanleer? Of waarom het hulle nie elke kind in hierdie land verplig om ’n inheemse taal aan te leer nie? Sou daar nie vandag dalk meer verdraagsaamheid gewees het nie, of het die onverdraagsaamheid en onbegrip niks met taal te doen nie? Sou sy gemakliker gevoel het as sy vanoggend met Nelson in sy moedertaal kon praat? Is haar ongemak en ergerlikheid deels toe te skryf aan die feit dat hy haar in háár moedertaal aanspreek?
Terug in die kantoor sit sy voor haar rekenaar en maak haar in-mandjie oop; een na die ander verskyn die e-posse onder mekaar, vyftien in totaal. Hier en daar is ’n persoonlike een aan Mimi, maar die meerderheid het iets met die teater te doen. Verskaffers wat haar oor spesiale aanbiedinge inlig, kunstenaars wat navraag doen oor moontlike optredes. Hier en daar bevestig ’n kunstenaar ’n bespreking en sy is verbaas toe sy Paul de Wet se naam sien. Hy tree in ’n klug op wat oor drie weke opgevoer word. Vir ’n vlietende oomblik wonder sy of hy na hulle ontmoeting bly is dinge het destyds nie tussen hulle uitgewerk nie, maar voordat die gedagte behoorlik in haar kop kan nesmaak, skud sy haar kop asof sy daarvan ontslae wil raak. Wat ’n belaglike gedagte. Of dis dalk nader aan die waarheid om te sê nóg ’n belaglike gedagte. Blykbaar is haar kop op die oomblik ’n broeiplek vir belaglike gedagtes. Hulle teel soos kakkerlakke in elke donker hoekie van haar brein uit en skarrel heen en weer deur haar kop met voelers wat parmantig omhoog staan. Sy het ’n broeiplek vir kakkerlakgedagtes geword.
Sy is nog besig om deur die laaste e-posse te lees toe Felicity by die deur inloer.
“Pla ek? Dit lyk of jy hard konsentreer.”
“Julle moet aanvaar dat enigiets op die oomblik konsentrasie verg.” Sy beduie na die stoel voor die lessenaar. “Kom sit en help my met die navrae. Hoe moet ek weet wie van hierdie kunstenaars ek vir volgende jaar wil bespreek? Die helfte van hulle het ek nog nooit gehoor of gesien nie.”
“Wie is dit? Ek sal jou dalk kan sê of ek dink hulle sal die crowds trek.”
Cato noem ’n paar name en by sommige knik Felicity ligweg, by ander skud sy haar kop. “Dis beter as jy vir Adriaan ook vra, maar volgens my kan jy daai laaste twee ignoreer. Mimi het geglo ’n mens behoort van die nuwe mense ook ’n kans te gee, maar daar moet ten minste ’n belofte van talent wees. Daai twee het nie ’n gram talent tussen hulle nie. Daai girl is eintlik ’n groot slet en die een keer wat sy hier opgetree het, het ’n vrou haar met ’n handsak geslaan omdat sy ’n lap dance op haar man se skoot uitgevoer het.”
Cato kan nie help om te lag nie. “Miskien is ons in die verkeerde bedryf.”
Felicity knik instemmend. “Praat jy! My broer werk langs so ’n klub in die noordelike voorstede en ek het al gesien hoe staan die karre oor middagete daar. Die vroue pak toebroodjies in werk toe, maar liefie is lus vir iets meer eksoties.”
“Ek sien Paul de Wet kom hierheen.”
Felicity glimlag breed. “Ja, ek het die stuk vroeër vanjaar by die KKNK gesien. Dis baie goed en hy is natuurlik ’n crowd magnet. Veral die vroue kom in bondels. Ek sweer as hulle kon, het hulle onderklere op die verhoog gegooi. Hy is eintlik ’n baie nice ou. Nie soos sommige van die kunstenaars wat al hier was nie.”
“Wat van Jacob Alheit? Het hy al hier opgetree?”
Felicity lag. “Weet jy wat kos dit om hom te kry? In elk geval is sy dagboek drie jaar voor die tyd vol bespreek. Hy is op die oomblik een van die grotes, indien nie die grootste nie. Hy maak sále vol.” Sy rek die sin.
Dinsdagmiddag vieruur het Cato al die dag se e-posse beantwoord, drie keer seker gemaak dat al die aflewerings gedoen is. ’n Paar keer in die kombuis gaan seker maak hulle weet wat op die aand se spyskaart is en die verhoog met ’n besem gevee. ’n Dosent van haar het altyd gesê ’n verhoog is ’n heilige ruimte en ’n mens moet respek daarvoor hê. Daar is iets terapeuties aan die veebeweging, asof sy ou energie wegvee. Toe sy klaar was, het sy sommer voor die voordeur ook gevee. Dalk is dit nodig om daardie ruimte ook skoon te vee, sodat niemand vanaand ou dinge intrap nie. Ou vuilgoed, ou voetspore, ou rusies en ou gedagtes. Vanaand is ’n aand vir nuwe dinge. Sy wil tuis voel binne hierdie mure. Hier moet ’n uitruil van energie plaasvind wat haar sal verseker sy het nie verkeerd besluit nie. Maar wat as daardie vonk nie vanaand hier is nie? ’n Paar jaar gelede sou sy nie so ’n gedagte gehad het nie. Sy sou gesorg het dat hierdie plek haar omhels. Hoe kan ’n mens op ’n dag vir jouself so vreemd word? Dis tog steeds sy. Sy herken haarself in ’n spieël. En tog is haar gedagtes vir haar vreemd. Asof sy op ’n gekruisde lyn na iemand anders se gedagtes luister. Sy mis haarself. Die Here weet, sy mis dit om in haar eie kop te wees, om te weet wat daar aangaan, om haar menswees te vertrou. Sy dink nie sy vertrou op die oomblik enigiets van haarself nie. Dis asof elke beweging, elke woord, elke gedagte haar onkant vang. Hoe lank kan dit aanhou? Hoe lank weer voordat sy haarself êrens in hierdie kraaines raakloop?
“Wil jy nie huis toe gaan en gaan stort nie?” onderbreek Adriaan haar gedagtes waar sy ’n plakkaat teen die muur vasplak.
Cato kyk op haar horlosie. “Is daar tyd?”
“Die eerste mense begin gewoonlik so van halfsewe af kom. Jy kan nog vinnig ’n power nap ook inkry.”
Cato skud haar kop. “Ek sal graag wil gaan stort, maar ek sal nie ’n oog kan toemaak voordat ek nie weet vanaand het goed afgeloop nie.” Sy draai om om haar handsak te gaan haal, maar steek in die kantoor se deur vas. “Ek besef nou net ek gaan dalk nooit weer in my lewe kan slaap nie, want al verloop alles vanaand glad, is die kanse daar dat môreaand of oormôreaand ’n totale ramp kan wees.”
“Jy sal weer slaap.”
“Hoe weet jy dit?”
“Want ’n mens leer later jouself en die proses vertrou. Dit beteken nie jy is minder begaan oor die plek nie, maar elke suikerkorrel
