wil ook nie hê mense moet eendag van my sê ‘She had a lonely face, suggesting tragical possibilities’ nie.”
Ben lag hardop. “Ek is bly jy het teruggekom, al is dit dan net om ons almal soms te herinner om te lag. En op ’n selfsugtige noot is ek bly, want sy het jou gemis en ek wil nie hê sy moet iemand mis nie.”
“Steeds besig om die maan en die sterre vir haar te probeer pluk?”
Ben vee sy hand deur sy hare en Cato moet glimlag vir die verleë uitdrukking op sy gesig. “Darem net ’n paar sterre.”
Sy stap laggend voor hom uit stoep toe.
Kristina het ’n veraf uitdrukking in haar oë en Cato wonder waar haar gedagtes is. Sy het dit destyds ook gesien en gewonder hoe die plek lyk waarheen Kristina soms verdwyn het. Sy is nie seker sy ken nou die plek nie, maar vir die eerste keer is daar iets in die veraf kyk wat in haar eggo. En toe sy laataand in haar bed lê, dink sy aan ’n paar stukkies babaklere wat êrens weggepak is en sy huil sag in haar kussing.
Cato klim voor die teater uit die motor en bly eers ’n ruk staan. ’n Byna eenvoudige aansig van buite. Plakkate van toekomstige optredes versier die twee groot vensters. Die naam is in eenvoudige letters bokant die ou houtdeur aangebring. Big Pink. Volgens Mimi was dit die naam van haar studentehuis. ’n Huis waarvan die deure vir almal oopgestaan het. ’n Huis met ’n hart. Die naam herinner haar aan ’n outydse bordeel. Ruimhartig in haar vroulikheid. Sy wag vir ’n roering, maar dié kom eers toe sy die deur oopstoot en die tafeltjies en verhoog agter die portaal sien. Honderd-en-twintig. As elke stoel beset is, behoort daar honderd-en-twintig mense in die ruimte te wees. Die verhoog is nie baie diep nie, maar waarskynlik wyd genoeg vir akteur en rekwisiet, sanger en instrument. Die agterkant is behang met donker gordyne wat in netjiese plooie van die dak tot op die vloer hang. Teen die mure hang ’n verskeidenheid foto’s van kunstenaars, ou plakkate en hier en daar het iemand ’n boodskap teen die muur geskryf. ’n Eenvoudige ruimte, dink Cato. Soos ’n skoon skilderdoek wat wag op ’n prent om te gebeur. So wag die ruimte waarskynlik aand vir aand op ’n lied of ’n woord om te gebeur. Waar gaan sy soveel mense kry om aand na aand die eenvoudige na die besondere om te tower? Waar gaan sy genoeg mense kry om aand na aand die stoele vol te sit? Daar is weer ’n roering op die krop van haar maag. Sy vermoed dis eerder vrees as opwinding. En dan die stemmetjie wat die afgelope drie maande sy opwagting gemaak het. Wat sal Neil gesê het? Dat sy oorhaastig was? Dat sy eerder ’n meer standvastige beroep moes kies? ’n Werk met ’n vaste salaris, pensioenplan en hopelik ’n huissubsidie? Of sou hy gesê het “Go for it”? Maak jou eie magic. Moenie terugkyk nie. Selfs misdadigers word een telefoonoproep gegun voordat die seldeur agter hulle toeklap. Sy sou ook tevrede gewees het met een oproep. Of dalk twee. Net om al daardie laaste vrae te vra. Dit wat altyd ongesê bly, te sê. Te groet. Ordentlike mense groet mekaar as hulle weggaan.
“Cato?”
Die stem behoort aan ’n vrou in haar middel-veertigerjare. Effe plomp, half outyds aangetrek in ’n wit romp, toeknoophemp en plat leerskoene. Cato kan nie onthou wanneer laas sy hare gesien het wat geperm is nie. Klein pêreloorbelletjies rond die uitrusting af. Sy glimlag wyd en steek haar hand na Cato uit.
Cato stap nader en neem die uitgestrekte hand. “Ek is nie seker of ek op die oomblik Cato wil wees nie. As ek stilweg uitsluip, is daar ’n kans dat ek kan wegkom.”
“Jy lyk nie soos die bang tipe nie.”
“En jy lyk nie …” Cato suig byna die res van die woorde terug.
“Soos die poster child vir die bedryf nie?”
Cato lag verleë. “Maar jy kan gedagtes lees.”
“Teen hierdie tyd is ek net gewoond aan daardie kyk.”
Sy beduie na ’n tafeltjie en Cato gaan sit byna versigtig, asof sy nog nie seker is of sy gaan bly nie.
“Waar sal ons begin? Jy het die finansiële state en ander dokumente deurgelees, so al wat seker oorbly is om vir jou te vertel hoe alles werk. En om jou aan die nuwe liefde in jou lewe bekend te stel.” Sy bly stil en Cato weet wat gaan kom.
“Ek is jammer. Dit was ’n onnadenkende opmerking.”
Cato vee met haar hand deur die lug asof sy die woorde wegwaai.
“Maar ongelukkig is dit ook die volle waarheid. Hierdie besigheid is ’n jaloerse minnaar. ’n Interessante minnaar, maar helaas een wat nie vreeslik tyd vir ander dinge toelaat nie.”
“Ek is nie bekommerd oor my tyd nie. Ek weet net nie hoe kry ’n mens al hierdie stoele en tafels vol nie. En verder ken ek die bedryf ongelukkig goed genoeg om te weet die menslike faktor is een wat te alle tye ingereken moet word. En as daardie faktor enigsins kunstenaars insluit, ontaard dit seker soms in ’n ondoenbare wiskundige probleem.”
“Back-ups, my skat. Jy sorg dat jy ’n paar betroubare siele kry wat musiek kan maak, ’n opvoerinkie aanmekaar kan slaan, stand-up comedy kan doen … enigiets om jou gat te red as ’n kunstenaar op die nippertjie kanselleer.”
“Maar dis nie waarvoor die mense bespreek en betaal het nie.”
“Mense is redelik vergewensgesind as hulle sien jy het moeite gedoen om hulle steeds waarde vir hulle geld te gee. Selfs al moet jy op die verhoog klim en die can-can dans, dan doen jy dit. Moet net nie dat hulle hier uitstap sonder ’n bietjie entertainment nie. Dis soos om ’n slag weer jou beenhare te skeer, jou droë lyf met een of ander eksotiese olie te salf en jou sexyste slaapklere agter uit jou kas te grawe, net om te hoor jou geliefde is nie in die bui nie of moeg gewerk. Die eerste waaraan jy dink, is al die tyd wat jy gemors het. Jy kon veel eerder in jou sweetpakbroek voor die TV gelê en roomys eet het. ’n Mens wie se verwagtinge verydel word, is ’n gedugte vyand.”
Cato se gedagtes verstrengel byna in die beeld wat voor haar opdoem en sy sukkel om nie te giggel nie.
“Komedie en musiek bly die grootste trekpleisters. Ernstige drama het ’n paar geharde aanhangers, maar mense is deesdae nogal lui om te dink. En waarskynlik is die lewe daar buite hard genoeg dat hulle nie nog hier ook wil kom wroeg nie. Hulle wil vermaak word. Dis so eenvoudig soos dit. Jy kom dit ook dadelik in die aand se drankverkope agter. As dit goeie vermaak is, kuier hulle langer en drink meer. Gee vir hulle ’n bietjie blues-musiek en jy sit maklik hier tot die hane kraai.”
Cato kyk in die leë lokaal rond. Daar is ’n onderliggende energie, maar sy weet dis die mense wat die eintlike energie saambring. Hul afwagting, verwagtinge, asems, die eie menswees van elkeen. Die inspeel op mekaar. Daarin lê die energie opgesluit. Die magiese wat ’n redelik onopwindende lokaal in ’n feestelike ruimte kan omtower. En haar eie energie. Het sy op die oomblik genoeg om ’n bydrae te lewer, of gaan sy een van daardie parasiete wees wat net teer en niks teruggee nie? Die ou Cato het dit gehad. Sy het waarskynlik genoeg gehad om op haar eie hierdie plek te laat bruis. Maar nou is daar ’n tamheid in haar bene.
“Moenie so verwilderd lyk nie. Ek het reeds kunstenaars vir die res van die jaar bespreek. Nelson kán kosmaak, Felicity is ’n voorslag met die administrasie en Adriaan kan hierdie plek toe-oë bestuur. Trek jy net vir jou ’n paartierok aan, maak jou lippe rooi en omhels elke aand asof dit jou laaste is. Jy sal sien, dis eintlik heel verslawend. Sodra jy aangepas het by die onchristelike ure, die balans gevind het tussen kunstenaars se ego’s wat gestreel moet word en gatte wat geskop moet word, moeilike kliënte baasgeraak het en gewoond geraak het aan Nelson se donderweergesig, sal die res net ’n plesier wees.”
Cato glimlag. “En tog
