jy vir jou ’n ander vrou soek?”
“Dink jy ek sal ’n ander een kan kry?”
Georgie draai sy kop skeef en eet eers nog ’n beskuit voordat hy fronsend antwoord. “Ek weet nie. Jy’s dalk bietjie oud, maar ma het altyd gesê vroue is mal oor jou, so daar sal seker een of ander malle wees wat dalk belangstel.”
Met een beweging staan Jacob op en voor Georgie weet wat hom tref, is hy in die koue water.
“Ek gaan jou by ChildLine aangee …” proes hy toe sy kop weer bo die water is.
“Dankie, as ek gelukkig is, vat hulle jou van my af weg omdat ek te oud is om na jou te kyk.”
“As jy weer vir jou ’n vrou soek, doen my ’n guns en soek een wat besig is met haar eie dinge.”
“Waarom is jy so gepla met my en ’n volgende vrou?”
“Henri sê sy stiefma dink hy is haar nuwe pet project en ek is nie lus daarvoor nie.”
“Ek het nie planne om nou gou weer ’n vrou te vat nie, so jy kan maar ontspan.” Jacob staan op om te gaan aantrek.
“O, en as jy dalk meisies huis toe bring en hulle slaap oor, moet in vadersnaam nie dat hulle kaal in die huis rondloop nie,” roep Georgie agter sy pa aan.
Jacob steek op die stoep vas en draai om. “As dit is wat julle in die koshuis gesels, moet jy dalk eerder by die huis kom woon.”
“Toe Bennie nou die oggend vroeg in hulle kombuis kom, het sy pa se girlfriend daar kaal gesit en koffie drink. Bennie sê die ergste was dat hy groter as sy geskrik het.”
“Ek sal nie vir jou ’n ma soek nie en ek sal nie meisies kaal in die huis laat rondloop nie. Enige verdere opdragte?”
“Moenie oor my worry nie en moenie my na sielkundiges toe stuur nie.”
Toe Jacob net na hom staan en kyk, haal hy sy skouers op. “Ouers vergeet kinders is nie blind en doof nie. Ek het lankal geweet julle gaan skei. Ek hoef nie allerhande pep talks te kry wat my moet verseker dat julle vir my lief is en dat julle albei steeds my ouers is nie. Op die oomblik is ek heeltemal orraait met die feit dat ek nou ’n geskeide kind is. Ek sal dalk later begin tik doen of ’n tatoe kry, maar dis anderdag se worries.”
“Ek het net een woord vir jou: stiefma,” laat Jacob oor sy skouer hoor terwyl hy weer die huis instap. Hy klim in die stort en daarna gaan sit hy in sy studeerkamer en skakel sy rekenaar aan. Hy kan sien Sonia was hard aan die werk. Die e-posse is afgelaai, uitgesoek en die belangrikstes is gemerk vir sy aandag. Daar is uitnodigings na partytjies by eksotiese bestemmings, versoeke vir optredes, versoeke om as seremoniemeester op te tree, om op ’n televisieprogram te verskyn en nog ’n paar vreemde en minder vreemde versoeke. Hy kyk na die uitnodigings. Hy beantwoord ’n paar e-posse, skryf twee persoonlike notas en maak ’n oproep na ’n kennis in die Kaap, terwyl hy kort-kort deur die groot vensters kyk. Hy hoop hy kry weer sy asem terug.
Die pad Stellenbosch toe lyk bekend en tog ook nie. ’n Bekende omgewing deur ’n onbekende bril, was Kristina se beskrywing destyds. Cato is nie seker watter kleur hierdie nuwe bril is nie, maar sy weet dis nie pienk nie.
Sy versit effens agter die stuurwiel. Sy hou van haar nuwe voertuig. Daar is iets gerusstellend aan die manier waarop die breë bande op die warm teeroppervlak suis. Dis ’n troosgeluid, besluit sy. Hierdie nuwe man in haar lewe is besig om vir haar te sê alles sal reg wees. Sy glimlag. Dit is wat sy wíl hoor. Dalk is hy besig om vir haar te sê haar kop raas.
Twee honde kom nader gehardloop toe sy voor Ben en Kristina se huis stop. Sy gaan by die kombuisdeur in en gee ’n diep snuif.
“Die hemel ruik so.”
Die bruin vrou wat met haar rug na die deur staan, draai om en steek haar arms uit. “Uiteindelik! My oë is al droog gekyk vir jou.”
Cato stap in haar omhelsing in en gee haar oor aan die warm lyf teen hare. “A, dis goed om jou weer te sien, Ma Katie. Hoe gaan dit?”
Katie tree effens terug. “Dis wat ek jóú moet vra.” Sy sit haar hand teen Cato se wang. “Ai, kind, ek is jammer oor jou moeilikheid. Die Here alleen weet waarom so iets moet gebeur, maar ek is bly jy het teruggekom sodat ons na jou kan kyk. Jy kon nie so alleen daar anderkant gebly het nie. Sulke tye het ’n mens jou mense nodig.”
Cato sug. “Dis nie dat ek nie vroeër wou kom nie, maar dit was net soveel moeite om alles op te pak en te besluit waarheen en wat om te doen.”
Katie vee oor Cato se hare asof sy ’n klein dogtertjie is. “Maar nou is jy hier en alles sal nou beter wees. Hier by ons huis ook.”
“Waar is sy?”
“Bo in die kamer. Ek het gesê as sy nie nou bietjie gaan lê nie, bel ek vir Ben. Ek het ’n pot tee gemaak. Vat dit sommer vir julle saam. Is jy nog so lief vir beskuit?”
“Ek is nie lief vir beskuit nie, ek is verslaaf aan jóú beskuit. Ek hoop jy het tyd gehad om al die blikke vol te maak.”
Katie maak ’n koekblik oop en haal ’n paar growwe beskuite uit wat sy in ’n bakkie op die skinkbord sit.
“Toe, loop nou, voor sy opstaan om te kom kyk wie hier is.”
Die huis ruik en lyk bekend. Hier en daar is ’n nuwe skildery teen ’n muur of ’n meubelstuk wat nuut oorgetrek is, maar dis al wat verander het. Sy dra die skinkbord teen die trap op en toe sy by die slaapkamerdeur kom, klop sy liggies voor sy die kamer instap.
“Room service. Mag ek maar binnekom, mevrou?”
Kristina laat sak die koerant en kom regop teen die kussings. “Bleddie hoog tyd. Ek was op die punt om te begin kla oor die diens.”
Cato sit die skinkbord op die tafel voor die venster neer en gaan sit langs Kristina op die bed. Hulle druk mekaar vas.
“Hoe gaan dit met jou?” Cato vleg haar vingers deur Kristina s’n.
“Dit gaan goed met my. Die dokter is tevrede dat dit maar een van daardie dinge is wat soms gebeur en dat dit nie noodwendig op ernstige probleme dui nie. Ek was nog net nege weke ver. Dis blykbaar ’n heel gewone gebeurtenis en niks om oor bekommerd te raak nie.”
“Dis seker ’n manlike dokter. Die vader alleen weet waarom hulle so ’n maklike deal in die lewe gekry het. Geen PMS, geen menstruasiepyne, geen hormone, geen rekmerke en geboortepyne en helaas ’n menopouse wat hulle na groener weivelde laat verlang terwyl ons arme vroue die vure van die hel in ons moet probeer blus.”
Kristina lag. “Ek sal vir die ginekoloog sê hy weet nie waarvan hy praat nie.”
“Wag net eers dat ek hom sien. Is hy oulik?”
“ ’n Ernstige man.”
Cato trek ’n gesig terwyl sy tee skink en weer langs Kristina op die bed kom sit. Sy doop ’n beskuit in die koppie en maak haar oë toe toe sy ’n hap neem.
“Donner, ek het verlang. Selfs na die beskuit.”
Kristina leun oor en soen Cato se wang skramsweg. “Ek is bly jy’s
