jy jammer jy het gevra?”
“Ja.”
“Ek het die afgelope paar maande gewens mense wil nie so nice wees nie, maar nou is ek dankbaar almal was nie so reguit soos jy nie. Miskien moet ek net ’n slaappil drink en hopelik van beter dae droom.”
“Daar is nie so iets nie. Dis ’n illusie waarmee mense hulself troos.”
“Sjoe, die meeste mense sou ten minste vir my gesê het ek moet probeer om moed te hou.”
“Sou jy hulle geglo het?”
“Dis irrelevant. Dis wat jy veronderstel is om vir iemand soos ek te sê.”
“En wat is jy veronderstel om met die nuttelose belofte te doen?” Sy wenkbroue lig vraend en hy lyk meteens vir Cato bekend. Of dalk ook nie. Teen hierdie tyd is die kajuit al redelik donker.
“Maak asof dit my troos.”
Hy skud sy kop. “En so spoeg en plak ons onsself en mekaar met liegstories aanmekaar. Dis waarom al meer mense soos plakkershutte lyk wat omwaai met die eerste bries wat opkom.”
Cato sug hardop. “Dalk moet ek maar daardie slaappil drink. Ek weet nie of ek vanaand soveel sinisme kan hanteer nie.”
“Wat is jou planne noudat jy terug is?” ignoreer hy haar woorde.
“Ek het ’n teaterrestaurant op Stellenbosch gekoop.” Miskien moes sy dié sin ook eers op papier getoets het; seker gemaak het daar is ’n werkwoord in. Behalwe teenoor haar pa en haar paar naaste vriende, het sy dit nog nooit eers hardop aan haarself gesê nie. “Ek het vyf jaar as student daar gewoon en twee jaar by die universiteit klas gegee voordat ons Londen toe gekom het. Ek het nog vriende daar en dit voel so na aan huis as wat ek seker op die oomblik sal kom.”
“Sal ’n vreemde plek nie beter gewees het nie? Skoon bladsy. Geen herinneringe. Nuwe lewe.”
Cato kyk deur die klein venstertjie en wonder of hy kan begryp hoe vreemd selfs die bekende vir haar geword het. Haar skouers roer. “Miskien sou dit beter gewees het, maar dis hoe dinge uitgewerk het.”
“Waarom ’n teaterrestaurant?”
“Ek het ’n meestersgraad in teaterbestuur.”
“Wat het jy in Londen gedoen?”
“By ’n teater uitgehelp wanneer hulle personeel nodig gehad het.” En gewag dat my regte lewe begin, praat haar gedagtes verder.
Hier en daar brand ’n leesliggie of flikker ’n televisiemonitor en Cato wonder waarom dit soveel makliker is om in die aand te praat. Asof ’n mens se tong ’n nagdier is wat eers begin lewe sodra die son sak. Waarom is mense minder bang om hulself in die nag te ontbloot? Selfs aan ’n vreemdeling wat nie aan beter dae glo nie?
“Waarheen is jý op pad?”
“Terug huis toe. Ek het ’n paar maande gelede Stellenbosch toe getrek.”
“Van waar af?”
“Johannesburg.”
“Is jy aan die universiteit verbonde?”
“Nee.”
Iets aan die manier waarop hy dit sê, keer Cato om verder te vra.
“Het jy in Europa vakansie gehou?”
“Nee, ek was daar vir werk.”
“Is jy getroud?” verander sy die onderwerp.
“Geskei.” Hy kyk op sy horlosie. “ ’n Jaar van bed en tafel, en presies ’n maand gelede op papier.”
Cato bekyk hom met meer aandag en hy glimlag. “Het ek skielik interessanter geword?”
“Nee, my vrae het net verdriedubbel. Hoe lank was julle getroud? Wie se skuld was dit? Is daar kinders?”
“Ons was vyftien jaar getroud. Skuld? Dit sal lekker wees as ek kan wegstaan wanneer dit uitgedeel word, maar dis selde so eenvoudig. Ons het een seun, Georgie, hy’s veertien.”
“Waarom hét julle geskei?”
“Waarom skei mense?”
Cato lig haar handpalms opwaarts. “Ek dink hulle raak op ’n dag net gatvol. Vir hulle werk, die kinders, hond, kat en huis. En dan haal hulle dit op mekaar uit of hulle gaan soek na groener gras. Waarvoor het julle moeg geraak?”
“Sy het haarself verloor.”
Cato kyk vraend na hom. “Hoe bedoel jy? Het sy weggeraak?”
“Nee. Sy het nie weggeraak nie. Sy het haarself verloor en gevoel sy sal haarself eerder vind as ek uit die prentjie is. Is dit nie een van daai dinge waarteen die vrouetydskrifte julle waarsku nie?”
“Glo jy nie dit kan gebeur nie?” vra sy.
Sy wenkbroue lig terwyl hy stil na haar kyk en sy glimlag.
“Jy is ’n baie siniese man.”
Sy kop skud. “Net realisties.”
“Is jy hartseer?”
Hy lag spottend. “A … wat ’n onskuldige vraag. Nee, ek is nie hartseer nie. Op my ouderdom is dit ’n emosie waarmee ’n mens spaarsamig omgaan.”
“Kan ’n mens ooit te oud vir hartseer wees?” Voordat hy haar kan antwoord vra sy: “Hoe oud ís jy?”
“Ek het ’n maand gelede nege-en-dertig geword.”
“Baie geluk. ”
“En jy? Hoe oud is jy?”
“Jy’s nie veronderstel om ooit ’n vrou na haar ouderdom te vra nie.”
“Jy is nog te jonk om sensitief oor jou ouderdom te wees.”
“Nege-en-twintig.”
“En hoe voel jy oor die naderende dertig?”
“Dit het my nie gepla nie, maar dis ’n aaklige ouderdom om skielik weer alleen te wees.”
“Ek neem aan julle het nie kinders nie.”
Cato skud haar kop. “Ek het nogal gemengde gevoelens daaroor. Aan die een kant kan ek nie genoeg dankie sê dat ek nie nou ’n kind het vir wie ek alleen verantwoordelik moet wees nie, maar aan die ander kant is dit nogal ’n jammerte dat Neil se gene nie sal bly voortleef nie. Hy was so ’n ordentlike mens en só verantwoordelik. Een van daardie ware goeie mense wat deesdae so skaars is.”
Met die sê van sy naam voel dit of die nagkoue skielik die kajuit binnedring en Cato trek die lugdienskombers oor haar skouers. Miskien is dit net die koue wat saam met alleenheid gaan. ’n Koue wat niks met die temperatuurlesing te doen het nie, en wat ’n mens veral in die klein ure van die nag kan
