man staan ’n entjie van die tafel af en toe sy opkyk, glimlag hy en kom nader.
“Dis wragtig jy.” Hy soen haar voordat hy op die stoel oorkant haar gaan sit. “Ek hoop nie ek sit op iemand se plek nie, maar ek moet eers hoor hoe dit gaan. Vader, wanneer laas het ons mekaar gesien? Jy lyk goed. Baie goed.” Hy frons skielik. “As jy nou vir my sê jy kan my nie onthou nie, gaan my ego dit nooit oorleef nie.”
“Hmm … jy lyk vaagweg bekend, maar ek is nie seker nie. Draai jou kop effens …” Maar dan begin sy lag. “O ja, jy is een van die land se gewildste sterre op die oomblik. Paul. Paul de Wet, as ek reg onthou.”
Hy lig haar hand en soen haar vingers. “Dankie tog … en jy moet net bylas: sepiester.”
Cato skud haar kop. “Beskeidenheid pas jou nie. Ek is seker op hierdie oomblik wonder die hele plek hoe ’n gewone sterfling soos ek so ’n celebrity ken.” Sy bekyk hom met aandag. “Jy lyk selfs beter as op die persfoto’s. Die glanslewe doen jou goed.”
“Klatergoud, sou my ouma gesê het. Alles van verbygaande aard.”
“Maar intussen moet dit sekerlik baie opwindend wees.”
“Daar is ’n paar voordele, maar vertel my liewer van jou. Laas toe ek gehoor het, was jy in Londen, happily married.” Hy kyk na haar hand en sy wonder waarom sy nog die troupand dra. Dit het miskien tyd geword om dit af te haal, maar aan die ander kant, wat maak dit saak?
“Ek is ’n weduwee.”
Die lag verdwyn soos sy geweet het gaan gebeur.
“My man is drie maande gelede in Londen in ’n motorongeluk dood.”
Hy sit agteroor op die stoel en trek sy vingers deur sy langerige hare. “Ek is jammer. Ek het nie geweet nie.”
“Jy weet wat sê hulle, die enigste manier waarop jy ongelukke kan vermy, is om die hele dag in die bed te bly. En selfs dan bestaan die gevaar dat jy uit die bed kan val.” Sy is teleurgesteld toe die glimlag nie terugkom nie, sê dan: “Kan ek vir jou ’n koffie koop? Ek wil hoor wat jy alles met jou lewe aanvang.”
Hy kyk op sy horlosie en sy kan die huiwering sien, maar dan ontspan sy lyf teen die stoel se rugleuning. “Dankie, maar laat ek vir jou nog een koop.” Hy roep die kelnerin nader en bestel twee koffies. Cato sien hoe die meisie hom onderlangs bekyk.
“Ek woon deesdae in Johannesburg, maar ons het nie my ouers se huis verkoop nie en wanneer ek Kaap toe kom, bly ek daar oor. Dis altyd ’n welkome verandering en voel gewoonlik soos ’n vakansie, al moet ek werk.”
“Verlief, verloof, getroud?”
“Soms verlief, maar beslis nog nie verloof of getroud nie. Ek het nie op die oomblik soveel tyd nie.” Vir die eerste keer glimlag hy weer. “In elk geval probeer ek nog herstel nadat jy my hart gebreek het.”
“Dit kon nie te erg gewees het nie. As ek reg onthou, het ’n baie mooi donkerkop jou getroos en jy het nie juis baie hartseer gelyk nie.”
“ ’n Man het mos darem sy trots ook.” Hy raak aan haar vingers en sy kyk na die manshand wat skielik so onbekend groot teen hare lyk. “Ek is jammer oor jou man … ek wens ek het iets beter gehad om te sê, maar dis ongelukkig die beste wat ek kan doen. Dit moes vir jou ’n helse skok gewees het.”
Sy kyk by hom verby na waar ’n man en meisie hand aan hand oor die straat gestap kom. “Ja, dis nou nie een van daardie dinge wat ’n mens ooit vir jouself toewens nie, maar dis seker deel van die lewe.”
“Hoe lank is jy al terug in die land?”
Cato kyk na haar horlosie. “Vier-en-twintig uur … min of meer.”
“Dan is dit selfs ’n groter toevalligheid as wat ek gedink het. Jy moet jou kontakbesonderhede vir my gee. Ek kom volgende week vir ’n liefdadigheidsfunksie Paarl toe. As jy nie besig is nie, kan ons gaan eet of nog ’n koffie gaan drink.”
Cato gee vir hom haar selfoonnommer en kyk hoe hy dit op ’n slanke selfoon stoor. Die moderne mens wat sy hele lewe aan piepklein elektroniese toestelle toevertrou. ’n Toestel wat dikwels vir geen rede nie besluit om nie meer te werk nie. Ook sommer op ’n dag net doodgaan.
Paul kyk op sy horlosie. “Ek het ongelukkig ’n ander afspraak, maar ek bel jou volgende week.”
Cato staan ook op en nadat hy vir die koffie betaal het, stap hy saam met haar tot by haar motor en maak vir haar die deur oop. Hy huiwer voordat hy haar vlugtig op die wang soen.
Sy kyk hom agterna toe hy wegstap. Waarom was hy destyds nie regtig ’n moontlikheid nie? Dis ironies dat sy op hierdie oomblik kan onthou hoe sy lyf gevoel het, maar nie waarom dit nie uitgewerk het nie. Miskien was hy nog effe jonk. Onafgerond. Sonder die nuanses en ondertone wat saam met die ouderdom kom. En sy nie volwasse genoeg om die potensiaal raak te sien nie.
Sy haal haar selfoon uit en skakel die eiendomsagent se nommer.
By die deur van die eerste woonstel steek sy vas, tot die fladdering op die krop van haar maag bedaar, en dan loop sy voor die vrou uit. Die woonstel is in ’n ou gebou en die vertrekke redelik ruim. Groot vensters sorg vir genoeg lig. En tog hang daar ’n effense benoude reuk. Miskien word die vensters nie dikwels oopgemaak nie. Die meeste meubels dateer uit ’n vorige era. Stoele met houtarmleunings en los lappe wat oor die waarskynlik afgeleefde sitplekke gegooi is. Houttafeltjies, ’n klein ovaal eetkamertafeltjie van een of ander donker hout.
Die agent verduidelik dat die eienaar ’n bejaarde enkellopende vrou is wat na ’n aftreeoord verhuis. Cato kyk na die enkelbed in die groter slaapkamer. Is dit van nou af haar lot ook? ’n Enkelbed. Is dit haar verbeelding of hang daar ’n gevoel van verlatenheid oor die woonstel? Sy kyk weer na die netjies opgemaakte enkelbed en voel ’n rilling deur haar trek. Is dit hoe moed opgee lyk? Selfs ’n driekwartbed sou nog ’n sprankie hoop ingehou het. Maar ’n enkelbed het nie plek vir hoop nie.
Die volgende woonstel behoort aan ’n jong paartjie. Laggende gesigte straal uit fotorame na Cato. Troufoto’s, wittebrood op een of ander tropiese eiland, albei bruingebrand, arms om mekaar, hande wat raak, die ewigheidsbelofte in hul oë. Cato keer haarself toe sy ’n hand wil uitsteek om aan een van die foto’s te raak. ’n Gekkeparadys, troos sy haarself toe sy afguns voel.
Die derde woonplek is ’n dorpshuis in ’n veiligheidskompleks op die rand van die dorp. Die eienaars het reeds uitgetrek en die plek lyk half verlate so sonder meubels. Hulle skoene weerklink op die teëlvloere en hul stemme eggo van die kaal mure af. Hier en daar is ’n spyker in ’n muur en ’n ligte skaduwee wat aandui dat daar iets gehang het. Dalk ook foto’s.
Cato betrap haarself kort-kort dat sy wonder wat Neil sou gesê het. Hy sou waarskynlik deure oop- en toegemaak het, die sterkte en ewewig van die fondasies probeer bepaal het, na die buurt gekyk het en ’n herverkoopwaarde bereken het. Sý wag vir ’n teken. ’n Roering binne haar, herkenning. ’n Teken dat hierdie ruimte goed vir haar sal wees. Maar daar gebeur niks. Die wit mure en leë kaste swyg. Sy kan sien die agent se glimlag begin strammer raak.
By die volgende twee plekke wag sy ook tevergeefs op ’n teken.
4
Net na sesuur stop Cato weer voor Ben en Kristina se huis. Sy roep toe sy in die huis kom en Ben antwoord van die sonstoep af. Kristina
