laat haar meteens besluit om so gou moontlik aansoek om ’n betrekking te doen. Hoe gouer sy werk kry, hoe gouer kan sy Hermien se huis verlaat. Sy weet nog nie hoe en waar sy moet begin nie, maar haar goeie vriendin, Rita Grové, sal haar seker hiermee kan raad gee.
Hierna kom Natasha haastig regop en stap na die luukse sportmotor wat langs die huis staan – ’n geskenk van haar pa op haar een-en-twintigste verjaardag.
Terwyl Natasha van Waterkloof na Groenkloof ry, dink sy aan Rita, een van die bekende Johannesburgse nyweraar Lafras de Meyer se sekretaresses, al is haar eie pa ’n ryk en gesiene Pretorianer. Maar dit is hoe Rita nog altyd was. Sy laat haar nie deur iets soos status bind as sy dinge anders wil doen nie.
Die bome begin al lang skaduwees gooi toe Natasha voor die Grové’s se luukse woning stilhou. Sy klim uit die motor en draf haastig met ’n menigte treetjies op na die voorstoep. Sy druk die klokkie en na ’n paar oomblikke stap sy by die voordeur in.
Natasha tref dit gelukkig. Rita het die dag vry en is tuis. Die huishulp, wat haar al goed ken, neem haar na Rita se eie knus sitkamertjie en na ’n rukkie sit die twee meisies gesellig op die rusbank.
“Wat makeer, Natasha?” vra Rita sag terwyl sy die jonger meisie besorg aankyk. “Ek wil nou nie nuuskierig wees nie, jong, maar jy lyk vir my so bekommerd en ontsteld. Is … e … was daar iets in die testament wat jou ontstel het? Die prokureur sou mos vanmiddag jou pa se testament gelees het.”
Natasha sug diep. “Jy stel dit te sag, Rita,” antwoord sy met ’n moeë stem. “Ek is nie ontsteld nie, ek is geskok en bitter teleurgesteld. Hermien het alles geërf. Alles, sê ek jou, en ek niks, nie ’n dooie sent nie. Sy het my darem goedgunstiglik ’n aalmoes aangebied. Dié moet glo in al my behoeftes voorsien totdat ek ’n betrekking gevind het en vir myself kan sorg.”
Rita kan nie woorde vind om haar gevoel uit te druk nie. “So ’n hekseketel!” sê sy verslae. Sy raak bewus van die verwese glimlaggie om Natasha se sagte, kwesbare mond. Dan vervolg sy haastig: “Nee, regtig, sy is ’n gierige, inhalige feeks. As ek in jou skoene gestaan het, sou ek die testament in die hof nietig laat verklaar het!”
“Nee, wag ’n bietjie,” keer Natasha haastig, “ek koester hoegenaamd geen planne om die geldigheid van my pa se testament in die hof te bestry nie. Dit is beslis nie waarom ek hierheen gekom het nie.”
“Nou goed,” sê Rita en skuif vertroulik nader aan haar vriendin, “as dit dan nie oor die onregverdigheid van jou pa se testament is nie, wil jy hê ek moet Hermien vir jou van kant maak? Dit sal nogal maklik wees om haar te verdrink, of dink jy ek moet haar liewer met die motor doodry?”
“Nee, wag nou eers, jy is heeltemal op die verkeerde spoor,” demp Natasha dadelik Rita se gewaande moordlus. “Laat Hermien gerus maar begaan. Ek het nog altyd daaraan geglo dat reg en geregtigheid sal seëvier, en ek glo nog steeds daaraan. Haar valse beloftes aan my pa sal haar geen geluk bring nie. Trouens, ek het jou hulp en raad nodig, maar nie om van Hermien ontslae te raak nie. Hoe kan ek werk kry? Wat moet ek doen en waar begin ek soek? Jy besef seker dat dit vir my dringend noodsaaklik is om so gou moontlik ’n eie inkomste te verdien. Ek sal natuurlik ook moet leer om met minder klaar te kom …” Haar stem breek meteens en sy draai vinnig weg sodat Rita nie die hartseer, kommer en radeloosheid op haar gesig moet merk nie.
“Jy hoef nie werk te soek nie, Natasha,” stel Rita haar dadelik gerus. “Ek weet toevallig van iets wat dalk net nommerpas vir jou is. My werkgewer se seun soek glo ’n algemene assistente. Maar ek sal môre vir jou meer in verband met die werk en die salaris vasstel.”
“Is die seun in ’n vennootskap met sy pa?” vra Natasha belangstellend. Sy sal graag naby Rita wil werk.
Rita skud egter haar kop ontkennend. “Nee, hy is nie. Trouens, ek het hom drie jaar laas gesien. Ek verstaan hy en oubaas Lafras kom nie juis goed met mekaar oor die weg nie. Daarom het hy sy ouerhuis verlaat en elders gaan woon. Maar ek sal môre al die besonderhede by sy suster kry. Irene, dit is nou sy suster, is baie geheg aan hom.”
“Werk die suster saam met jou in die kantoor, of is sy ook van haar pa vervreem?” vra Natasha effens agterdogtig. Dit klink vir haar of onmin iets algemeens is in die De Meyers se huis. Miskien moet sy eerder nie vir een van dié spul gaan werk nie. En wat sou die werk behels?
“Die hele gesin is nie van mekaar vervreem nie, my hartjie. Dis net Dewalt wat sy bande met sy pa verbreek het,” lag Rita. “Maar om tot jou vraag terug te keer … Irene werk nie, daarom kom drink sy dikwels saam met my tee. Ons twee ken mekaar van kindsbeen af. Een van haar neefs is met my niggie getroud. Maar om tot jou eie sake terug te keer, my liewe Natasha. Jy het gelyk, jy sal beslis moet leer om goedkoper te lewe, anders sal ’n salaris nooit in al jou behoeftes voorsien nie. Om mee te begin, jy sal daardie duur motor van jou moet verkoop. Skaf ’n ligter een, wat minder brandstof gebruik, aan. Jy sal ook jou perd en jou motorboot moet verkoop. Trouens, jy sal van alles wat ’n onnodige uitgawe is ontslae moet raak.”
Die son is reeds onder toe Natasha begin aanstaltes maak om te vertrek. Rita stap saam met haar tot by die motor. Die twee meisies sê tot siens en dan vertrek Natasha.
Toe sy tuis kom, tref dit Natasha dat die huis vreemd stil is. Sy wonder waar Hermien is, want gewoonlik is sy teen hierdie tyd van die aand in die sitkamer met ’n skemerkelkie in die hand. Maar noudat sy daaraan dink, val dit haar op dat sy Hermien nog selde sonder ’n glas wyn of sterker drank in die hand gesien het.
Sy is bepaald besig om haar vir aandete te verklee, besluit Natasha, en haas haar dan na haar kamer om self ook ander klere te gaan aantrek.
Hermien is vreemd stil en afgetrokke aan tafel. Vir Natasha lyk sy half bekommerd en diep ingedagte. Dit laat haar wonder wat sy op die hart het, want sy ken Hermien nie so nie.
Natasha hoef nie lank te wonder nie. “Ek het besluit om môreoggend saam met jou na die prokureur se kantoor te gaan,” sê Hermien so ewe uit die bloute. Dit is vir Natasha so duidelik soos daglig dat Hermien nog steeds bekommerd voel dat die prokureur straks iets waardevols vir haar stiefdogter kan gee – iets wat haar, Hermien, eintlik toekom.
Natasha wil die ouer vrou eers ’n skerp antwoord gee, want noudat haar pa oorlede is, voel sy dat daar geen verwantskap meer tussen haar en hierdie inhalige vrou bestaan nie. Maar sy bedink haar gelukkig betyds. “In daardie geval sal jy jou vroeg moet roer, want ek ry kwart voor nege.”
Hermien kyk haar verontwaardig aan en frons. “Die wêreld sal nie vergaan as jy later ry nie,” laat sy skerp hoor. “Dit sal jou ook niks baat om met my astrant te wees nie. Jy is op die oomblik van my afhanklik; dus sal jy ry wanneer dit my pas – en nie ’n minuut voor daardie tyd nie.”
As Natasha nog daaraan getwyfel het of sy vir die betrekking waarvan Rita haar vroeër vanmiddag vertel het moet aansoek doen, is sy nou vasbeslote om so gou moontlik werk daarvan te maak. Sy besef dat sy en Hermien nie veel langer onder een dak sal kan woon nie.
Wat Hermien egter nie weet nie, is dat Natasha se bankrekening vir haar doeleindes heeltemal gesond is. Sy hoef nie beledigings van Hermien te duld nie. Maar hieroor swyg sy wyslik. Die geld in haar bankrekening is haar jaarlikse toelaag wat twee weke gelede in haar rekening inbetaal is.
Die maaltyd verloop in stilte. Hermien weet dat Natasha nog nooit juis vir haar tyd gehad het nie en dat sy haar al die jare bloot om haar pa se ontwil geduld het. Ook van haar kant af het sy geen moeite gedoen, of selfs uit haar pad gegaan om Natasha se vertroue te wen nie. Daarom was daar nog nooit ’n gevoel van kameraadskap tussen hulle nie.
Na ete maak Natasha verskoning en gaan sonder meer na haar privaat
