meer die trekpas gegee en aan die ander man verloof geraak. Nou treur Dewalt oor hierdie gewetenlose vrou.”
“Ja, dit is presies hoe ’n mansmens is,” raak Rita ’n wysheid kwyt. “Ken nie ’n fortuinsoekster as hulle een sien nie.”
Oubaas Lafras stap die kantoor binne en Natasha word aan hom voorgestel.
“So, dan is jy die dametjie wat Irene vir Dewalt as assistente wil hê?” laat die oubaas vriendelik hoor terwyl hy haar ondersoekend aankyk. “Ek weet nie waarom Dewalt nou juis ’n helper moet hê nie. Die man is groot genoeg om sy storietjies self te tik en sy administratiewe take op sy eie te behartig. Jy kan liewer in een van my kantore kom werk, juffrou Zeltmann.”
“Nee, wag nou eers, Pappa,” keer Irene haastig, “ek het Dewalt reeds gebel en hom van Natasha vertel. Hy verwag haar nie later as Saterdag nie.”
“Hm, jy en Dewalt gee haar nie eens kans om self te besluit of sy vir hom wil werk nie,” laat die oubaas weer hoor. Hy draai na Natasha. “Hier sal altyd vir jou ’n pos wees. As jy voel jy kan glad nie met Dewalt oor die weg kom nie, moet jy net –”
“Wat laat Pappa só dink? Waarom sal Natasha nie met Dewalt oor die weg kom nie?” val Irene die oubaas in die rede.
“Wel, sedert daardie Le Clus-vroumens hom die trekpas gegee het, het hy al twee meisies in diens gehad. Juffrou Zeltmann sal die derde wees. Is dit nie genoeg bewys dat g’n beskaafde mens met hom oor die weg kan kom nie?”
Irene draai na Natasha en sê gerusstellend: “My pa probeer jou opsetlik afskrik omdat hy self nog iemand vir sy tikwerk en algemene administrasie nodig het. Ek stry nie; my broer is op die oomblik nie die maklikste mens om voor te werk nie. Maar dit is nie te sê dat hy sy vorige twee werknemers onredelik afgedank het nie. Dewalt is ’n baie aantreklike man, Natasha, en die twee meisies het glo meer in hom as in die werk belanggestel … Nou ja, soos ek my broer ken, sal hy dit nie duld dat hy iemand moet betaal net om sy werk te verwaarloos nie.”
“Ek probeer nie om die dametjie af te skrik nie, Irene,” maak die oubaas ernstig beswaar teen sy dogter se aantyging. “Ek wil maar net hê juffrou Zeltmann moet weet dat ek vir haar ’n heenkome het as sy glad nie met Dewalt oor die weg kan kom nie.”
“Natasha is nie die soort wat haar aan Dewalt sal opdring nie, Pappa. Ek sien dus geen rede waarom sy nie met hom oor die weg sal kom nie,” meen Irene.
“Ek stem saam met Irene, oom Lafras,” voeg Rita nou ook haar stuiwer in die armbeurs. “Natasha is die ideale assistente vir Dewalt. Hy sal nie sonde en ergernis met haar hê nie, want sy is te fyn opgevoed om haar aan ’n man op te dring.”
“Ek sal maar liewer loop, want ek sien julle is nou twee teen my,” glimlag die oubaas met ’n vriendelike knipoog toe hy die vertrek verlaat.
“Ek hoop nie my pa het jou nou afgeskrik nie, Natasha,” sê Irene.
“Toemaar, moenie bekommerd wees nie,” glimlag Natasha. “Ek het gisteraand al besluit dat ek die betrekking sal aanvaar. Jy moet my net beduie hoe ek moet ry om by jou broer se plaas uit te kom.”
“Ek sal vir jou op die padkaart wys, maar ek vrees dit is ’n bietjie moeilik om by die huis, wat hoog teen die berg geleë is, uit te kom.”
“Ag, verduidelik maar, ek sal wel die plek kry,” meen Natasha.
Hierna vertoef Natasha nie lank nie. Irene verduidelik die pad aan haar baie noukeurig, toe groet sy die twee meisies en vertrek. Sy besef dat daar nog baie dinge is wat sy moet doen voordat sy Saterdag sal kan vertrek.
2
Dit is ’n nat wintersdag. Die wind dryf die reën in vlae voor die motor verby tot daar gunter oor die vlaktes. In die voertuig is dit stil. Net die sagte geskraap van die reënveërs is hoorbaar. Deur Natasha se verstand maal baie gedagtes.
Sedert haar gesprek met Irene en oubaas Lafras het sy al dikwels gewonder of sy die regte ding doen deur vir Dewalt te gaan werk. Daar is so baie dinge wat teen hom tel. Dit wil vir haar al voorkom of hy die soort werkgewer is van wie al wat werknemer is op die lange duur wegvlug. Boonop woon hy nog in die Drakensberge en, vir al wat sy weet, ver en afgesonder van al wat ’n lewende wese is.
’n Ongelukkige trek verskyn meteens om haar mond en in haar oë. Sy besef dat sy nou geen ander keuse het as om vir Dewalt te gaan werk nie. Sy het geen ondervinding van kantoorwerk nie en kan nie juis bekostig om kieskeurig te wees nie.
Dis waar, oubaas Lafras het haar nou wel werk in sy kantoor aangebied, maar dit was vir haar ook baie duidelik dat Irene nie daarvan sou hou as sy Dewalt se betrekking nou van die hand moet wys nie.
O wel, as ek nie met Dewalt oor die weg kom nie, kan ek altyd bedank en by oubaas Lafras gaan werk, besluit sy. Hierdie gedagte laat haar heelwat gelukkiger voel.
Sy nader die Drakensberge en merk dat dit nou opgehou het met reën – maar die wind sny steeds koud oor die vlaktes.
Natasha se hande is ietwat lomp, met die dik wolhandskoene aan, toe sy die padkaart op die sitplek langs haar opneem en so in die ry kyk of sy darem nog die regte pad volg. Sy bereken die afstand wat sy nog moet ry om Die Arendsnes te bereik, en besef dan dat sy oor anderhalf uur haar bestemming sal bereik.
Dit sal inderdaad ’n seën wees om uit hierdie wind en weer te kom, gesels Natasha in haar enigheid met haarself. ’n Kaggel waarin ’n gesellige vuur brand en ’n koppie stomende koffie is al waarna sy op die oomblik uitsien. Maar die heer Dewalt sal bepaald verwarmers gebruik …
Die reis is lank en eentonig en die pad kronkel gevaarlik teen die berg uit. Eindelik hou sy stil voor ’n indrukwekkende dubbelverdiepinghuis wat lyk of dit uit die rots, waarop dit staan, gekap is. Aan die een kant van die huis toring die rotsagtige berg die bloute in, en aan die ander kant daarvan lê ’n duiselingwekkende afgrond.
Natasha kyk na die gevaarlike afgrond en ril merkbaar. Sy voel skielik bang vir hierdie huis. Dit lyk of dit die elemente al baie eeue hier teen die berg trotseer … Ja, dit lyk vir haar glad nie na ’n vriendelike huis nie.
Nou ja, of dit ’n vriendelike huis is of nie, sy het ’n lang reis agter die rug en sal noodgedwonge die beste van ’n slegte saak moet maak.
Natasha knoop haar pelsjassie versigtig toe, trek haar wolmus styf oor haar kop, neem dan haar handsak en klim haastig uit die motor. ’n Oomblik lank voel dit of die wind haar oor die afgrond gaan waai. Sy hou aan die motordeur vas en bid saggies dat die wind tog net ’n oomblik moet gaan lê.
Natasha weet nie of dit is omdat sy gebid het nie, maar die rukwind begin beslis bedaar. Sy neem egter die geleentheid waar en draf haastig met die trap op wat na die voordeur toe lei. Sy lig haar hand op om te klop, maar die deur gaan skielik oop. Sy kyk vlugtig op, vas in die helderblou oë van ’n lang, blonde man.
“Ek neem aan jy is my nuwe assistente, juffrou Natasha Zeltmann,” sê hy. Natasha wil iets sê, maar hy gee haar nie eintlik kans om te antwoord nie. “Ek is Dewalt de Meyer – maar waarom ek jou eintlik hier by die deur voorkeer, is om vir jou te sê dat jy jou motor asseblief op ’n ander plek moet parkeer; nie hier in my voordeur nie.”
Natasha kyk die man stil aan, tel dan tot by tien en vra versigtig: “Mag ek vra waar ek my motor moet parkeer, meneer De Meyer?”
Hy kyk haar aan asof ’n
