vir hulle seuns nie, maar dis gelukkig net totdat hulle oumas word,” antwoord Carli met ’n onbesorgde glimlaggie, besef dat sy haarself nie glo nie, en sug ongeduldig. “Ek dink tant Renette – sy is Vincent se ma – weet self nie wat sy wil hê nie. Sy sê altyd ek is haar aanstaande skoondogter, maar sy vertel my en Vincent in dieselfde asem dat ons nog veels te jonk is om te trou. My ma is getroud toe sy mondig was.”
“En jy was al mondig, klein Carli?” vra hy met oordrewe verbasing, sien die blos van verleentheid oor haar gesig kruip en lag haar goedig uit. “Tant Emma het my vertel hoe oud jy is – jonk genoeg om nie oorhaastig te trou nie. Of is jy en Vincent gretig om huis-huis te speel?”
Sy woorde laat haar beledig voel, want dis te na aan die waarheid: haar en Vincent se toekomstige huwelik is in haar oë net ’n voortsetting van die huis-huis-speletjies van hulle kleintyd, dink sy en vermy Meyer se ondersoekende blik.
“ ’n Mens trou nie net na ’n begrafnis nie,” antwoord sy ongemaklik.
“Nee, ’n mens trou net as jy seker is van jou liefde,” sê Meyer doodluiters. Hy wag totdat sy fronsend opkyk na hom en vra ernstig: “Is jy baie, baie seker jy wil nie by tant Emma gaan kuier nie, Carli? Jy kan selfs jou Monster saambring. Tant Emma hou van kinders en honde.”
“Arme Monster! Hy sit nog al die tyd onder jou bakkie vas. Hoe gaan ons hom daar uitkry?” vra Carli ontsteld.
“Jy en Monster het ’n baas nodig, want julle is ewe hulpeloos,” antwoord hy treiterend en loop na die agterkant van sy bakkie. Hy hurk, kom orent met die protesterende Floorsie in sy regterhand en sit die kat in die mik van die naaste skaduboom neer.
“Waf!” blaf Monster en skiet soos ’n pyl uit ’n boog onder die bakkie uit, om stertswaaiend onder die boom waarin Floorsie sit stelling in te neem.
“Monster het nooit vasgesit nie,” sê Carli bedroë en blik met ’n verleë glimlaggie na Meyer. “Baie dankie vir jou hulp, Meyer. Ek … e … sal met Vincent se ma praat. Sy was my ma se beste vriendin en sy sal weet of ek … e … sy sal my alles oor tant Emma kan vertel.”
“Met ander woorde: jy dink nog steeds ek is ’n vuil, armoedige leuenaar,” spot hy.
Hy is ongetwyfeld vuil, maar hy is en bly die aantreklikste man wat sy nog ooit gesien het. Sy selfversekerdheid is nie verwaandheid nie, en daar is ’n unieke warmte en teerheid in hom wat haar soos ’n magneet trek, dink sy en kyk haastig weg, bang dat hy haar bewondering in haar oë sal lees.
“Ek sal graag meer oor tant Emma wil weet voordat ek haar ontmoet,” antwoord sy ontwykend.
“Gaaf! Dan kom haal ek jou op ’n ander dag as ons albei skoner is. Of sien jy kans om –”
“Hier kom Mariska!” val Carli hom gedemp in die rede.
“Tot siens, Carli. Ek sal vir jou tante sê jy stuur liefde,” sê Meyer hard genoeg dat Mariska hom kan hoor. Hy buig nader aan Carli en vir ’n toweroomblik raak sy lippe sysag aan hare.
Carli sluit haar oë onwillekeurig en bly roerloos staan. Maar dan, voordat sy die wonder van die oomblik kan indrink, beweeg hy weg van haar.
Haar oë vlieg oop toe sy die deur van die bakkie hoor toeklap, en sy sien Mariska nuuskierig nader draf terwyl Meyer se bakkie vinnig trustoot en wegry.
“Wie is daardie ou boemelaar? Hoekom het hy jou gesoen? Goeiste, Carli, het jy vir jou ’n geheime minnaar aangeskaf? Is hy darem ongetroud, of het hy ’n vrou en ’n spul kinders? Ek kan nie glo jy kan so ’n vuil man wat in ’n ou flenterbakkie rondry, soen nie!” kom dit uitasem van Mariska, lam geskok deur haar eie vrugbare verbeelding.
“Het jy die man sowaar gesoen, Carli?” vra Vincent Schoeman afkeurend. Hy gaap lank agter sy hand en sluit by die meisies op die sypaadjie aan.
Vincent is nie mooi nie, dink Carli en kyk krities na die lang, skraal jong man wat eendag haar bruidegom sal wees. Vincent is doodgewoon aantreklik met sy digte, heuningblonde hare, ligbruin wenkbroue en koringblou oë, omraam met lang wimpers. Sy neus is kort en reguit en sy gesig lank en hoekig. Sy mond is groot, sy lippe vol en sensueel, en as hy glimlag, keep diep kuiltjies in sy wange. Vreemd, sy en Mariska glo sedert hulle kleintyd Vincent is die aantreklikste ou in die wêreld, maar vandag lyk hy soos ’n vaak skoolseun met sy ongeskeerde gesig, deurmekaar hare en ’n T-hemp wat hy agterstevoor aangetrek het.
“Het jy nie gesien Carli soen die man nie, Vincent?” dring Mariska se verontwaardigde stem tot haar deur. “Ek kon my oë nie glo nie! Carli, wat het jou besiel om die vuil ou boemelaar te soen?”
“Dis wat my ma ook wil weet, Carli,” sê Vincent en gaap weer agter sy hand. “Ekskuus. Ek slaap nog. Ek het tot halfdrie vanoggend DVD’s saam met Peet-hulle gekyk. En toe kom boender my ma my uit die bed omdat jy ’n uur lank met ’n vuil boemelaar in die straat staan en praat. Wat het hy verkoop? Kompos, kraalmis of waatlemoene?”
Carli kyk hom geïrriteerd aan. “Is jy regtig drie maande ouer as ek, Vincent?”
“Dis wat op my geboortesertifikaat staan. Hoekom vra jy?” Hy vryf die slaap uit sy oë en gaap weer.
“Omdat ek skielik twintig jaar ouer as jy voel,” antwoord Carli en voel dan gemeen. Dis nie Vincent se skuld dat hy minder manlik as die dertigjarige Meyer Feldtmann lyk nie, of dat hy op twee-en-twintig nie die innerlike krag en selfversekerdheid van Meyer uitstraal nie. Oor agt jaar sal Vincent ook manlik wees – as tant Renette intussen ophou om hom soos ’n hulpelose kleuter te behandel.
“Jy het jou T-hemp agterstevoor aan, Vincent. Gaan klim in jou bed en slaap klaar.”
“Moenie katterig wees nie, Carli,” sê Mariska partydig. “Vincent is minstens skoon, maar daardie boemelaar wat jy gesoen het … Hoekom hét jy hom gesoen?”
“Ek het nie,” ontken Carli. Sy voel hartseer. As sy geweet het Meyer gaan haar soen, het sy hom teruggesoen, dink sy, ervaar ’n oomblik van bandelose begeerte en bloos dan vuurrooi oor die intensiteit van haar emosies.
“Jy jok! Kyk hoe bloos sy, Vincent. Carli bloos altyd as sy jok.” Mariska kyk ontsteld na Vincent en dan weer na die blosende Carli.
“Dis haar ma se dood,” sê Vincent vertroulik en staan nader aan Mariska. “My ma sê die dood van ’n ouer is ’n traumatiese ervaring, daarom moet ons nie verbaas wees as Carli skielik vreemd optree nie. Dis waarom sy haar simpel hond se geselskap bo myne en joune verkies.”
“Ek het nooit so daaraan gedink nie,” sê Mariska en staar bewonderend na Vincent. “Arme Carli het niks en niemand wat sy haar eie kan noem nie, daarom het sy ’n wildvreemde boemelaar gesoen.”
“Dis reg,” beaam Vincent. “Maar haar soen was sonder bybedoelings, want sy het hom in die straat gesoen waar almal haar kon sien. Ek wed sy weet nie eens sy het hom gesoen nie. Dis haar gemoedstoestand, verstaan?”
“Ja, Vincent, maar wat –”
“Hy het mý gesoen, julle twee pampoene!” val Carli Mariska boos in die rede. “Glo julle ek het skielik doof en stom geword omdat my ma dood is? Julle staan my gemoedstoestand en ontleed soos twee ou professore, en intussen het julle nie die vaagste benul waaroor julle praat nie! Ek kan nie glo julle is my vriende nie!”
“Sy is histeries, Vincent. Wat doen ons nou?” vra Mariska gedemp en hou Carli besorg dop.
