… situasie. Hoekom het die boemelaar jou gesoen?”
“Omdat hy wou,” antwoord Carli kamma bedees, blik beurtelings na Mariska en Vincent en bars in ’n onkeerbare giggelbui uit. “Julle is snaaks – julle weet net nie hoe snaaks nie! Die man het my gesoen omdat … e … omdat hy my neef is.”
“Jy het nie ’n neef nie, want jou tant …” begin Vincent. Hy pers sy lippe hard saam en kyk betekenisvol na Mariska, wat hom met groot, geskokte oë aanstaar en probeer om haar kop ongemerk te skud.
“Dan weet julle van my tant Emma de Winter?” vra Carli met onskuldige belangstelling.
“Het my ma jou vertel?” vra Vincent ongelowig.
“Dis ’n dom vraag, Vincent,” sê Mariska misnoeg. “Jou ma sou nooit so ’n persoonlike saak met Carli bespreek het nie, en ek en jy bewaar al jare lank ons geheim. Wanneer het jou ma jou van haar suster Emma vertel, Carli?”
Carli ignoreer Mariska se vraag en vra ingehoue: “Hoe lank weet jy en Vincent al van my tant Emma?”
Mariska en Vincent kyk na mekaar en lyk albei skuldig. Dan antwoord Mariska teësinnig: “Vandat ons twaalf was. Jy het daardie wintervakansie masels gehad en ek en Vincent het mekaar geselskap gehou. Ons het moeg geword van televisiespeletjies en toe gaan krap ons op die solder rond en kom op ’n ou album van tant Renette af.”
“Daar was foto’s van jou in die album, Carli!” sit Vincent die vertelling gretig voort. “Ek bedoel, die meisie op die foto’s het soos jy gelyk – stokou foto’s van my ma en jou ma en die meisie wat soos jy gelyk het. Ek en Mariska was so opgewonde dat ons my ma gaan vra het of ons die album vir jou kon wys. Sy het nie juis ’n keuse gehad nie: sy moes ons toe van jou tant Emma vertel. Maar sy het ons laat beloof dat ons nooit enigiets oor tant Emma en die foto’s vir jou sal sê nie. Verkwalik jy ons dat ons stilgebly het?”
“Nee, Vincent. Het jou ma julle vertel waaroor my ma en tant Emma rusie gehad het?” vra Carli gelykmatig en hoop sy verraai nie haar gebrek aan inligting oor haar onbekende tant Emma aan die ander twee nie.
“Nee. Weet jy?” kom dit tegelykertyd van Vincent en Mariska.
Carli glimlag sonnig. “Jammer, julle twee, maar dis ’n De Winter-geheim. Maar ek kan julle vertel dat tant Emma ’n pleegseun het – Meyer Feldtmann.”
“Die boemelaar?” vra Mariska ongelowig.
“Moenie oordryf nie, Mariska!” sê Carli onthuts. “Meyer het twaalf jaar lank in sy vrye tyd aan daardie antieke bakkie gewerk om dit weer in ’n lopende toestand te kry. Hy het al die pad van Henningshoogte af gery en op pad hierheen het die oliepypie van die bakkie gelek of gebreek. Hy moes seker onder die bakkie inkruip om dit reg te maak, want hy was die ene stof en olie, maar sy klere was nie oud of flenters nie. Sy gesig was in elk geval skoon.”
“Ja, hy het die aantreklikste gesig wat …” begin Mariska entoesiasties, kyk na Vincent en lyk skuldig. “Ek persoonlik verkies blonde mans, maar as ’n mens van donker mans hou, is jou neef nogal aantreklik, Carli.”
Vincent vee sy deurmekaar kuif uit sy oë, kyk ongemaklik na Carli en vra onwillig: “Is die Meyer-vent getroud?”
Is Meyer getroud? wonder sy, ineens smoorkwaad vir Vincent oor sy nuuskierigheid. Tot op hierdie oomblik het sy nie aan die moontlikheid gedink dat Meyer ’n getroude man met ’n vrou en ’n huis vol kinders is nie, maar nou sal sy vir die res van haar lewe daaroor wonder – en dis alles Vincent se skuld.
“Ja, hy is getroud en die pa van ses kinders, maar ek weet nie wat hy vir ontbyt eet nie. Enige verdere vrae kan skriftelik en in triplikaat aan my gepos word.”
“E-pos of slakkepos?” vra Mariska, haar oë vonkelend.
Carli kyk na haar vriendin en lees ’n boodskap van woordelose begrip in haar oë. Dis wat Mariska nog al die jare doen, besef sy: stuur met haar oë boodskappe van begrip as Vincent haar met sy nuuskierige vrae irriteer. Mariska is wyser as sy en Vincent, want sy speel altyd die rol van ’n goedige ouer suster wat die vrede tussen hulle bewaar. As sy en Vincent die dag trou, sal sy Mariska vra om by hulle in te trek, dink sy en glimlag vir Mariska.
“Jy praat in jou slaap,Vincent,” terg Mariska en stoot hom liggies teen die skouer. “Gaan stel jou nuuskierige ma gerus en gaan slaap klaar. Jy is altyd effens dommerig as jy nie genoeg geslaap het nie.”
Vincent knik. Hy gaap tot sy oë traan en draai terug huis toe. “Ek is selfs te vaak om dom te voel,” mompel hy. “Bel my as jy moeg is van jou hond se geselskap, Carli, maar eers teen vanmiddag,” vervolg hy en drentel weg.
“Arme drommel. Tant Renette gaan hom onder die stort druk en hom saam kerk toe sleep,” sê Mariska simpatiek.
“Dis sy eie skuld. Vincent is ’n man onder die manne, maar stap hy by hulle huis in, is hy skielik drie jaar oud. Verbeel jou, tant Renette kyk elke oggend of sy hare netjies gekam en sy naels skoon is voordat hy universiteit toe gaan!” sê Carli misnoeg.
“Jou ma en tant Renette was albei twee-en-veertig toe jy en Vincent gebore is. My ma sê tant Renette het besluit sy is ’n ouma, daarom behandel sy Vincent soos ’n oulike kleinkind.”
“Jou ma is ’n slim vrou,” sê Carli met ’n skraal glimlaggie. “My ma het doodgewoon besluit ek bestaan nie. Dit was nie baie aangenaam vir my nie, maar dit het my selfstandig gemaak. Wat doen ek met tant Renette as ek en Vincent die dag trou?”
Mariska kyk haar onthuts aan en bars skaterend uit van die lag. “Stommerik! Het jy vergeet jy besit nou hotelle en ander eiendom in byna elke land in Europa, Amerika en Asië? My ma sê jy is nou so ryk dat sy jou eintlik jammer kry.”
“Dankie. Ek het myself jammer gekry nadat my prokureur … e … oom Wim my ma se testament voorgelees het. Hy het my verseker ek hoef my nie oor die bestuur van die trust te bekommer nie, want hy en die ander direkteure sorg daarvoor. Maar ons praat nie nou oor my erfenis nie. Wat doen ek met tant Renette as ek en Vincent eendag trou?” vra sy weer.
“Ignoreer haar, klim saam met Vincent op ’n vliegtuig en hou vir die res van julle lewe vakansie in jou eie hotelle,” stel Mariska met ’n ondeunde glimlag voor.
“Dis presies wat ek sal doen! Ek dink ek is vir die eerste maal bly ek het ryk geërf,” sê Carli verlig.
Mariska sug verlangend. “Dit moet hemels wees om soveel geld te hê dat jy nooit hoef te werk nie.”
“Dit is nie. Ek wil net baie kinders en kleinkinders en agterkleinkinders hê – hope van hulle, sodat my huis altyd propvol van my eie mense is.” Carli frons spytig. “Ek wens ek en Vincent kon sommer môre trou, maar tant Renette sal ons nie toelaat nie.”
“Julle is albei mondig, Carli. Niks verhoed julle om môre te trou nie,” sê Mariska ingehoue, haar stem effens hees.
Die beeld van ’n lang, donker man met spatsels sonlig in sy diepbruin oë verskyn onverhoeds voor Carli se geestesoog. Sy ervaar weer die tintelende warmte van sy groot hand op haar arm, hoor die diep timbre van sy stem in haar ore en wens hy was by haar. Vreemd hoe veilig en gelukkig sy in sy geselskap gevoel het, selfs toe hulle rusie gemaak het …
“Waf!” blaf Monster haar onverklaarbare verlange na Meyer aan skerwe en kom sit voor haar, sy leiband in sy bek, sy regteroor gespits.
“Jou
