berus by die feit dat sy met die markies gaan trou. Nou probeer sy aan die toekoms dink, probeer haarself voorstel hoe dit in Oos-Indië gaan wees. Selfs al bly Eugéne de Vigny die meeste van die tyd weg van die huis af, sal dit nie veel verskil maak nie, sy sal net eensamer word. Sy sal nooit ’n beminde kan aanhou net om die tyd om te kry nie. Dis net nie in haar aard nie. Buitendien sal sy don Eduardo nooit kan vergeet nie en altyd wonder of hy werklik gesterf het.
“Daar is Emile by die koets,” sê die madame en rek haar treë ’n bietjie.
Angélique kyk op en dan slaan haar hart ’n slag oor.
Regs van die pad, in ’n deuropening, staan Pablo met ’n vrou en praat. Hy het haar nie raakgesien nie en sy wonder of hy haar in madame Colbert se teenwoordigheid sal nader.
Toe hulle die koets bereik, kyk sy weer na Pablo. Hy het opgehou met praat en kyk na haar. Gelukkig is madame Colbert besig om in die koets te klim en kan sy nie sien dat Angélique en die ruwe Spaanse seeman mekaar aanstaar nie.
Angélique bly na Pablo kyk, hoop vuriglik dat hy haar ’n teken sal gee dat alles met don Eduardo nog wel is. Maar die ou man se gesig bly uitdrukkingloos, amper hartseer.
Sy byt haar onderlip vas. Sy durf nie na hom gaan en met hom praat nie. Al wat sy kan aflei, is dat dit slegter met don Eduardo gaan. Waarom anders lyk sy getroue volgeling so droewig?
“Kom nou, Angélique! Waar is jy tog!”
Die meisie kyk vinnig om na die koets. “Ek kom, madame!”
Haar oë pleit nog vir oulaas dat Pablo net sy kop moet knik, dat hy gerusstellend moet glimlag dat alles nog wel is, maar hy doen dit nie. Hy slaan net sy blik neer en probeer haar oë ontwyk.
Dan draai sy haastig om en klim in die koets. Daar is ’n dowwe, dooie gevoel in haar binneste. Dit gaan slegter met hom . . . miskien is hy selfs dood. Wat het alles haar dan gebaat as dit so is! Sy weet nie wat tien jaar gelede gebeur het nie, maar sy het afgelei dat don Eduardo die tyd tussenin gewy het aan ’n wraak wat hy as geregverdig beskou het. Tien nuttelose jare.
“Jy is skielik baie stil, Angélique?”
Sy kyk op en glimlag verskonend. “Ek is jammer, madame, ek was net ’n bietjie ingedagte.”
Die madame onthou die blou materiaal en neem aan dat dit is wat die meisie half droomverlore en met ’n ligte frons voor haar laat uitstaar.
“Ek sal sien of ons ’n plan kan maak om daardie blou vir jou te koop, chérie. Dit sal jou uitstekend pas.”
Angélique glimlag verras. “Dankie, madame! Dit sal soos ’n droom lyk!”
Tevrede dat sy die oorsaak van die meisie se ongelukkigheid ontdek het, sit die ou dame terug teen die kussings en maak haar oë toe. Van nou af gaan alles baie eenvoudiger verloop en sal sy nie meer so baie hê om haar oor te bekommer nie.
Daar is ’n groot konsternasie op Le Ruisseau toe die deftige koets, deur vier spoggerige, spierwit perde getrek, voor die herehuis stilhou. Bediendes draf rond, totaal uit hulle gewone roetine verwar deur dié onverwagte besoek van kommandeur Simon van der Stel.
Madame Colbert draf haastig na die naaste vergulde spieël om te kyk of sy darem netjies lyk, en pluk dan senuweeagtig aan die kantkragie van haar tabberd.
“So heeltemal onverwags, met nie ’n woord van waarskuwing nie!” roep sy angstig uit. “Bring net die beste glase vir wyn as die kommandeur daarom vra! Maak gou seker of daar nie stof op die meubels in die biblioteek is nie!” Sy draai haastig om en drafstap na die voorportaal. Sy kan die kommandeur met die trappe hoor opklim. “Angélique! Waar is jy!” roep die madame sag genoeg dat sy nie deur die kommandeur gehoor kan word nie.
“Die mademoiselle is in haar boudoir, madame,” antwoord een van die bediendes wat uit die biblioteek met ’n stoflap in haar hand kom.
“Ag, vadertjie tog! Sal iemand haar net gaan waarsku!”
Die bediende kniebuig. “Ek gaan dadelik, madame.”
Die geluid van die deurklopper laat madame Colbert met ’n klein, verskrikte gilletjie na die biblioteek toe koers kies. Die oomblik toe die hoofbediende die voordeur oopmaak, druk die ou dame die biblioteek se deur haastig agter haar toe.
Sy hoor hoe die kommandeur binnegelaat word en oomblikke later word dié hoë gas se teenwoordigheid in die biblioteek aangekondig.
Simon van der Stel maak sy buiging en groet.
Madame Colbert maak die boek wat sy in haar hand gehad het toe en sit dit langs haar op die tafeltjie neer. Sy probeer kalm voorkom, maar haar blink oë verraai die opgewondenheid wat Van der Stel se besoek gebring het.
“U moet my verskoon, U Eksellensie, maar ons was u nie te wagte nie.”
Hy skud sy kop en laat sy hoed en handskoene op ’n sytafeltjie.
“Dis ek wat u om verskoning vir my ontydige besoek moet vra, mevrou Colbert.” Hy onderdruk met moeite die geamuseerde glimlag.
Madame Colbert het twee bloedrooi kolle op haar wange. In haar haas om die indruk te skep van iemand wat rustig gesit en lees het, het sy ’n ongemaklike, hoë stoel gekies en die boek was onderstebo.
“Maak u tuis, U Eksellensie,” onthou sy haar maniere.
Van der Stel glimlag.
“Dankie, mevrou, maar ek het eintlik gekom om met mejuffroutjie De Busset te praat . . . as sy natuurlik hier is, bygesê.”
Die madame hou haar hande omhoog. “Mais oui, U Eksellensie! Ek sal haar onmiddellik laat roep!” Sy stap na die kloktou en trek dit twee keer.
’n Bediende loer om die hoek van die deur. Dit laat die madame van verleentheid bloos.
“Gaan roep die mademoiselle, Lisa.” Sy draai na Van der Stel, wat haar ongemak met ’n halwe glimlag betrag. “Sy is nuut hier en sy ken nog nie al die reëls nie, monsieur.” Dan kyk sy in die vertrek rond. “Wil u nie sit nie, monsieur? Wat van ’n glasie wyn?”
Hy skud sy kop. “Dankie vir u vriendelikheid, maar ek drink nie so vroeg in die oggend wyn nie. My besoek sal my ook nie baie lank hier laat vertoef nie. Daar is net die een en ander wat ek met mejuffrou De Busset wil bespreek.” Hy huiwer voordat hy sê: “Ek sal dit hoog op prys stel as u my en die dame alleen sal laat, asseblief.”
Die madame begin te protesteer, maar dan besef sy dat die kommandeur van die Kaap nie juis ’n persoon is teen wie se bevele ’n mens beswaar maak nie.
Sy knik net teleurgesteld. “Mais oui, monsieur. Sekerlik.”
Toe Angélique dus enkele sekondes later by die biblioteek inkom, vertoef madame Colbert nie langer nie.
Angélique probeer nie om haar verbasing te verberg omdat sy deur die kommandeur in haar huis besoek word nie. Normaalweg word ’n mens tog na die Kasteel ontbied en ry die kommandeur nie agter diegene wie hy wil spreek, aan nie. Maar hiervan is die kommandeur oënskynlik onbewus, of hy steur hom nie aan etiket nie.
“Ek was op pad na Groot Constantia,” verduidelik hy asof hy haar gedagtes kon raai. “Buitendien wou ek u al vroeër onder vier oë
