de Vigny staan eenkant en wag dat Angélique en madame Colbert die twee Van der Stels groet voordat hy nader kom.
“Mesdames,” groet hy met ’n buiging, “kan ek vir u iets laat kom? Sjerrie? Ratafie, madame?”
Van der Stel staan nader. “Dit was ’n baie goeie oesjaar twee jaar gelede. Laat my die dames vanaand aan my landgoedwyn van Groot Constantia bekendstel, mijnheer die Markies.” Hy wink ’n bediende nader, wat dadelik ’n bottel wyn oopmaak en met vyf glase op ’n skinkbord nader staan. “Skink, Jaap,” sê die kommandeur en draai weer na die markies. “Wyn bly vir my ’n wonder, mijnheer. Dis dieselfde resep, dieselfde wynstok, en tog verskil die wyn van jaar tot jaar.”
“Van wynbou weet ek ongelukkig nie veel nie, U Eksellensie.”
Die kommandeur lyk effens verbaas. “Maar u vader was tog ’n bekende wynbouer in Touraine, mijnheer! Sy wyne het selfs in Versailles bekendheid verwerf.”
Johanna van der Stel kom by hulle staan en neem die glasie wat die kelner haar aanbied. Sy is ’n vriendelike, aantreklike vrou, maar nie meer te jonk nie.
De Vigny neem eers sy glas voordat hy antwoord. “Ek het nooit veel in my vader sy wynbouery belang gestel nie, U Eksellensie.”
Van der Stel skud sy kop spytig. “ w’n Jammerte, moet ek sê. Dis werklik ’n groot jammerte.”
Angélique drink klein slukkies van die drankie in haar hand. Dit het ’n sagte, effens soet smaak met die geur van die druif en die eikehout van die vate daarin vasgevang. Sy kan dit nie verhelp om die indruk te kry dat Van der Stel hierdie hele dinee met ’n doel gereël het nie. Het don Eduardo dalk geweet wat die kommandeur in die skild voer? Waarom anders het hy haar dan gewaarsku?
“Ek was maar twintig jaar oud toe ek destyds uit Frankryk moes padgee, U Eksellensie,” sê die markies met ’n frons. “Ek was nog jonk en dan stel ’n mens nie so baie daarin belang om te werk nie.”
Van der Stel lag. “Veral nie as jou vader van die rykste landhere in Frankryk is nie.”
Johanna van der Stel kyk op na die markies. “Ons ander gaste vanaand is baie angstig om u te ontmoet, mijnheer. Ek wonder of u hulle dalk ken? Jeanne en Pierre Beaumont?”
Eugéne de Vigny skud sy kop. “Nee, madame, ek ken hulle nie.”
Daar is ’n vreemde uitdrukking in Van der Stel se oë toe hy praat. “Hulle het u vader glo baie goed geken. U vader en die ou man, Jacques Beaumont, het glo dikwels saam gaan jag.” Hy haal sy skouers effens op. “Dis natuurlik moontlik dat u nooit voorheen ontmoet het nie. Kinders gaan gewoonlik nie op jagtogte saam nie.”
De Vigny is effens bleek om sy mondhoeke. “Ek het nooit veel van jag gehou nie, U Eksellensie.”
Die kommandeur skud sy kop laggend. “U was voorwaar ’n verveelde jong man, mijnheer. Maar miskien het u meer in die skoner geslag belang gestel.”
Die markies lag effens geforseerd. “Die kinders van die adel was nog nooit bekend vir hardwerkendheid nie, U Eksellensie.”
“Natuurlik nie.”
Angélique volg die gesprek met belangstelling. Hoe min weet sy nie in werklikheid van die markies van Touraine nie? Hy het haar nog nooit enigiets oor sy lewe in Frankryk vertel nie. Hoekom lyk hy skielik so bekommerd? Hoekom hou Van der Stel aan om oor sy verlede te praat? Wat probeer die kommandeur bereik? Wat is die doel agter hierdie dinee? Daar is niemand wat haar ’n antwoord op hierdie knellende vrae kan gee nie.
Madame Colbert is baie stil. Sy geniet net die weelde van die kommandeur se teenwoordigheid as gasheer, sy beste landgoedwyn en die deftige gesprek. Só iets het sy nooit in Frankryk geken nie. Dit sal jammer wees as Angélique moet weggaan uit die Kaap. Dan sal haar eie status maar terugkeer na dié van ’n gewone burger. Miskien sal sy ook nie weer na al die deftige onthale en dinees genooi word nie. Sy is per slot van rekening net ’n weduwee met weinig aardse besittings.
Die hoofbediende maak die binnedeur oop. Almal kyk in sy rigting.
“Mijnheer en mejuffrou Beaumont!” kondig hy aan.
Die meisie is nie besonder mooi nie, maar sy is swierig uitgevat in ’n donkerblou fluweeltabberd. Haar hare is dieselfde koringblond as Angélique s’n en ’n kam met saffiere is tussen die krulle gesteek. Sy is klein, kleiner as Angélique, en baie skraal.
Die man laat Angélique twee keer na hom kyk. Pierre Beaumont is lank en omdat hy ’n pruik dra, weet sy nie watter kleur sy hare is nie. Tog is daar iets bekends aan hom. Dalk is dit sy donkerbruin oë, want sy ken word deur ’n spitsbaardjie bedek en ’n dun snor lê donker op sy bolip. Sy suster se hand rus liggies op sy poeierblou baadjiemou.
Jeanne Beaumont los sy arm en kom nader. Haar oë bly op die markies gerig. ’n Vae glimlag speel om haar mondhoeke.
“Is u die markies van Touraine?” wil sy weet. Haar stem is helder en jonk. Sy kan nie veel ouer as twintig wees nie, skat Angélique.
Eugéne de Vigny kyk af na haar, ’n spiertjie spring aanhoudend in sy wang.
“Ja, mademoiselle, ek is.”
Sy hou haar hand glimlaggend na hom uit: “Ek is Jeanne Beaumont . . . u verloofde.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
