verband met don Eduardo staan. Miskien is hy dood . . . hierdie keer werklik dood.
Die vraag kom onverwags: “Hoe lank ken u die markies van Touraine?”
“Ek . . . sedert hy ses maande gelede hier aangekom het, monsieur.”
Hy frons ingedagte. “Het hy al ooit met u oor sy verlede gepraat?”
’n Koue, beklemmende gevoel kruip oor Angélique. “Nee . . . hy het nie.” Sy is duidelik op haar hoede, haar stem effens hees en bewerig.
Hy glimlag skielik. “U kan gerus ontspan, juffrou. In ’n nie-amptelike hoedanigheid wil ek u graag probeer help . . . as ’n guns vir iemand met wie ek lankal vriende is.”
“Don Eduardo?”
Hy knik. “U is vinnig van begrip. Ja, vir don Eduardo.” Hy vat sy hande agter sy rug saam, loop ’n paar treë op en neer en kyk dan na haar. “Weet u hoegenaamd iets van die markies af?”
Sy huiwer lank voordat sy vra: “Arles?”
Hy skud sy kop. “Die geskiedenis van Arles ken ek. Ek soek inligting oor die tyd tussen Arles en sy aankoms in die Kaap.”
“Dan is daar niks wat ek u kan vertel nie, U Eksellensie.” Dan vra sy huiwerig: “Wat het die markies van Touraine gedoen, wat het gebeur dat almal skielik so baie in hom belang stel?”
Van der Stel kom by haar staan, sy gesig ernstig. “Daar is nog twee weke oor voor u huwelik met Eugéne de Vigny. Moet u nie verder oor die markies se verlede bekommer nie. U sal die geleentheid gegee word om self te kies of u met die huwelik wil voortgaan of nie. Niemand sal u dit verkwalik as u nie wil voortgaan nie. Maar die tyd is nog nie ryp vir u om u keuse te maak nie.” Hy glimlag verskonend. “U sal moet wag totdat u albei kante van die saak gehoor het.”
Sy glimlag skielik, ’n groot bekommernis van haar skouers af.
“Dankie, monsieur. Ek sou nie met die markies kon getrou het terwyl ek nie weet . . . enigiets van hom weet nie.”
Van der Stel draai om en tel sy handskoene en hoed van die tafeltjie af op.
“Daar is nog iets voordat ek loop. Don Eduardo leef, maar u mag dit teenoor niemand noem nie . . . nie eens madame Colbert nie.”
8
Angélique staar hom ’n oomblik lank onbegrypend aan. Don Eduardo leef . . . hy leef!
“Waar is hy, U Eksellensie?”
Hy skud sy kop. “Dit mag ek u nie vertel nie. Wat die res van die Kaap betref, is hy dood en dit moet so bly . . . net tot ’n bietjie later.”
Sy dink lank na voordat sy versigtig vra: “Sal ek hom weer sien voordat ek en . . . Eugéne de Vigny gaan trou?”
“Miskien, maar ek kan nie met sekerheid sê nie.”
Sy knik. Hoekom het hy dan vir haar gesê dat don Eduardo leef? Weet hy dan nie wat dit vir haar beteken nie?
“Ek sal stilbly, monsieur.”
“Dit sal ek hoog op prys stel. Ek . . . het vermoed dat u in sy welsyn sou belang stel. U optrede op die markplein met die geveg het dit tog bewys.”
Sy voel die blos in haar hals opstoot. “Ek kon hom nie só sien sterf nie.”
“U optrede het die skindertonge losgemaak, juffrou. Die Kaap is klein en só ’n gebeurtenis sal nie vergeet word nie.”
Sy glimlag verleë. “Ek veronderstel so. Maar ek is nie spyt dat ek dit gedoen het nie.”
Hy glimlag terug. “U heldedaad word deur die jong mans bewonder en die dames . . . nou ja, ’n klein bietjie jaloesie was nog maar altyd deel van die vrou se karakter.” Hy lag. “U het baie bewonderaars onder die jong mans, juffrou De Busset. U sal nie alleen wees as u besluit om nie met die markies te trou nie.” Hy stap na die deur en sy volg hom. “Maak asseblief verskoning by madame Colbert. Ek kan ongelukkig nie langer vertoef nie.”
“Ek sal dit doen, monsieur.”
“Goeiedag, juffrou.”
“Au revoir, monsieur.”
Die dae sleep traag verby. Na die kommandeur se besoek is madame Colbert soos ’n fladderende mossie deur die huis. Die opgewondenheid bly by haar en skielik word die planne vir die eenvoudige onthaal heelwat uitgebrei.
Angélique deel nie in die nuwe opwinding nie. Sy weet dat Van der stel probeer het om haar te troos deur aan haar te sê dat sy ’n keuse sal hê, maar dit het haar net verwar. Don Eduardo leef nog, maar sy sal hom moontlik nie weer sien nie.
Dinsdagoggend loop sy doelloos deur die tuin rond. In die huis is daar vir haar niks om te doen nie. Die reëlings is so te sê reeds finaal. Feitlik al die gaste wat genooi is, het al laat weet dat hulle die onthaal sal bywoon. Vir ’n klein nedersetting soos die Kaap is twee honderd gaste baie. Maar dalk wil niemand dié opspraakwekkende huwelik misloop nie. Geen ander verloofde het nog ’n ander man onder haar huweliksmaat se rapier uit die dood gehaal nie. Selfs mense van wie sy nog nooit gehoor het nie, gaan kom. Dit maak haar bang.
Sy loop tot teen die buitenste heining van die tuin. Afgetrokke dink sy daaraan dat die tuinier lank laas hier met ’n snoeiskêr doenig was. Hierdie uiterste hoekies van ’n tuin word gewoonlik vergeet.
“Señorita!”
Die harde fluistering laat haar orent ruk. Eduardo, dink sy, dis don Eduardo! Maar dan sien sy die gehurkte figuur van Pablo.
“Pablo! Wat maak jy hier?”
Hy kom stram orent van waar hy agter ’n struik gesit het. “Ek het ’n boodskap van señor Santiago.”
Haar hart bons in haar keel. “Hoe gaan dit met hom, Pablo?”
Hy lag breed en sy sien dat heelwat van sy tande makeer. “Goed, señorita. Hy het baie vinnig herstel.”
Sy glimlag en daar is ’n beskuldigende toon in haar stem toe sy vra: “Waarom wou jy my daardie dag in die Kaap dan nie ’n teken gee nie? Jy het tog geweet dat ek wou weet of dit goed met hom gaan?”
Hy lyk verleë. “Ek moes maak of hy dood is, señorita. Gister eers het señor Van der Stel gesê dat u weet dat hy nog leef.” Hy grinnik weer. “Don Eduardo het dadelik geskryf.” Hy hou die verkreukelde briefie na haar uit.
“Merci.” Sy neem dit en vou dit haastig oop.
Señorita
Die markies van Touraine sal u binnekort u vryheid wil teruggee. Hou hom by sy belofte en moenie hom van sy belofte vryskeld nie. Nie nou al nie. Later sal u die geleentheid gegee word om te kies.
Ek weet dat ek op u kan vertrou.
Don Eduardo Santiago.
Sy laat die briefie sak en kyk vraend na Pablo.
“Wat beteken dit? Weet jy iets, Pablo?”
Hy
