moet eers met jou praat, Helgard.”
“Waaroor?”
“Ek … moet jou eers iets vertel. Van my … myself … my lewe voordat ek Paradys toe gekom het.”
Hy was opreg verbaas. “Maar hoekom? Jy het mos al en … wat ook al moet bykom, kan wag tot môre. Gaan trek gou …”
“Helgard, jy móét na my luister! Asseblief!”
Hy het liggies begin frons. “Ja? As dit regtig so belangrik vir jou is …”
“Ja, dit is belangrik vir my. Ek het vir jou gejok. Ek was nie ’n tikster of …”
Hy het geglimlag, sy oë sag op haar. “Dit weet ek en Pa al teen hierdie tyd. Maar wat maak dit saak? Jy hoef nie sy sakebriewe vir hom te tik as …”
“Ek was in die hawe.”
“In die háwe?” Hy lyk totaal verward.
“Ja. Ek was ’n hawemeisie.”
“ ’n … Wat is dit? Ek begryp nie …”
“Ek het my bestaan gemaak op die bote wat in die hawe vasmeer. Moet ek dit vir jou nog verder uitspel?”
Hy was ’n verdwaasde mens. “Jy bedoel jy … was ’n …”
“Ja. Ek was ’n hawehoer … ses jaar lank.”
“Elise! Watse onsin is dit hierdie? Wat probeer jy doen? Dis ’n siek grap as dit as een bedoel is!”
“Ek wens dit was net ’n siek grap, maar dis die waarheid.”
Vir die eerste keer het sy hom woedend kwaad gesien. “Luister hier, as jy niks met my te doen wil hê nie, sê dan so! Maar jy het nie nodig om sulke … e … snert te gebruik om my af te skrik nie!”
“Helgard, ek was ses jaar lank ’n hoer in Kaapstad se hawe. Toe ontmoet ek my Here … en ek kom Paradys toe … en ontmoet jou.”
“Jy is … ernstig! Jy is waaragtig ernstig!”
“Ek is. Dink jy regtig enige meisie sal so iets oor haarself kwytraak as dit nie die waarheid is nie? Maar ek moes jou die waarheid vertel, Helgard. Jy het my gevra om met jou te trou. Ek móés jou vertel. Verstaan jy? Ek wil eerlik, skoon en mooi saam met die man leef met wie ek gaan trou.”
“Trou!” Hy het gesnorklag. “Trou … met ’n hóér!”
“Ek wás ’n hoer, Helgard. Ek sal dit nooit weer wees nie, deur die genade van God …”
“God! Jy praat van God! Jý! Jy kom vertel my doodkalm … jy was … dit vir ses jaar lank onder matrose … Watse soort matrose? Antwoord my!”
“Die laaste twee jaar het ek net op die Japannese bote gewerk.”
“Japannese bote! Japannese! ”
“Ja.” Daar was ’n doodsheid in haar stem, in haar oë. “Hulle is van die beste. Die meeste is gentlemen …”
“Gentlemen! Goeie … hemel! Ek …” Hy het omgeswaai asof hy die huis wou uitstorm. Toe weer teruggeswaai, haar hard aan die skouerpunte vasgegryp en ’n harde skud gegee, sy oë soos twee vuurkole in sy kop. “Jy lieg nie vir my nie? Dis alles die waarheid … die heilige waarheid wat jy nou kwytgeraak het? Ook van die Japannese?”
“Ja, dis alles die … waarheid … ook die Japannese.”
Hy het uitgestorm en in sy motor geklim, weggetrek en koers gekry in die rigting van die partytjie. Die partytjie waar hy wou gaan spog het met … ’n hoer! Hy het hard gelag, maar dit het amper na ’n snik geklink. Dis onsin! Dis … alles leuens! Twee jaar op die Japannese bote … ses jaar op watter boot ook al … Is dit wáár?
Sy het met traanlose oë omgedraai en begin inpak. Daar was nie langer vir haar plek op Paradys nie. Daar was van die begin af nie plek nie.
Haar pa het later ingekom en stil gekyk na die tasse wat reeds in die voorportaal gestaan het. Dit was sý oë wat tekens van baie trane getoon het. Hare was steeds droog, kurkdroog en branderig. ’n Verduideliking was nie nodig nie.
“Ek moet maar gaan, Pa. Dis beter so.”
“Nie nou nie. Dis in die middel van die nag. Ek sal jou môreoggend stasie toe neem. Gaan rus nou eers.”
Sy het omgedraai, kamer toe gestap. Rus? Waar is daar rus? Sy het haar Bybel, die nuwe een wat Elske en Vegter haar met haar bekering gegee het, oopgemaak, maar haar moeë oë kon nie die woorde lees nie. Toe het sy maar haar kop daarop laat sak, maar op daardie oomblik kon sy ook nie bid nie.
Sy het nog so gesit toe die voordeur skielik oopgebars het. Nols Retief het in sy nagklere daar gestaan.
“Jan, waar is daardie dogter van jou?”
“Meneer Retief …”
“Hier is ek, oom Nols.”
“Hier is nie plek vir jou op Paradys nie. Maak dat jy hier wegkom.” Toe het sy oë na Jan Vermaak gedraai, kliphard. “Jan, ons stap ’n lang pad saam. Maar as jy nie wil hê jou dogter moet gaan nie, loop jy saam met haar … vanoggend nog.”
Voor haar pa iets kon stamel, het sy gepraat: “Ek gaan, oom Nols. Hier staan my koffers reeds gepak.”
“Goed. Dan verstaan ons mekaar.”
Die deur het toegeklap.
Dit was nog sterk skemer toe Jan Vermaak se klein motortjie amper geluidloos die rylaan van Paradys afgery het.
Elise draai af op die paadjie na haar pa se huis. Vandag is sy weer terug op Paradys … en sy weet intuïtief dit gaan geen paradys wees nie.
Helgard staar haar motortjie agterna. Dié verrassing is te groot. Elise …
Hy onthou hoe hy daardie aand by die partytjie aangekom het en reguit na die hoek waar die drankies geskink is, gestap het. Hy onthou iemand het hom gevra waar sy meisie dan is, of hy haar wegsteek vir die ander manne. Hy kan nie meer onthou wat hy geantwoord het nie. Hy weet net hy het begin drink. Later het hulle ’n meisie aan hom voorgestel, hy het met haar gedans en sy het hom daar op die dansvloer gelos, gesê hy is dronk, sy dans nie verder met hom nie. Hy het hom bloedig vererg, haar iets toegesnou en teruggegaan na die hoek toe. Hulle moes hom later wys waar sy motor staan, maar om die dood kon hulle nie sy sleutels afgeneem kry nie. Hy makeer niks. En verder ken hierdie Jaguar al self die pad Paradys toe. Hulle moet hom net agter die wiel sit, dis al.
Dit wou amper lyk asof die motor regtig self sy pad teruggevind het plaas toe, want die een of ander tyd het hy die rylaan opgery gekom, en het die motorligte vol op ’n woedende Nols Retief in sy nagklere op die voorstoep geval.
“Wat is Pa so laat nog wakker?”
“Dis nie laat nie, jou sot! Dis dagbreek! Jy is al twee uur gelede van Paradysfontein af weg en jy kom nou eers hier aan!”
“Wat daarvan?
