huppelend agterna.
Lochner se lag klink hartlik op terwyl hy spottend sê: “Sien? Verstaan jy nou?”
“Genugtig, ek sou nie kon dink daar is soveel vuur in haar nie. Om die waarheid te sê, ek het haar kwalik herken. Sy het sommer ’n mooi meisie geraak met haar bruingebrande bene en noudat sy ’n bietjie meer kurwes bygekry het . . .”
Lochner se hartlikheid verdwyn soos mis voor die son. “Stadig, Don. Sy is nie in die mark nie.”
Don kyk hom verbaas aan. “Hoekom nie?”
“Omdat ek so sê. Kom, wil jy iets drink?”
Don frons. Die atmosfeer tussen hom en hierdie buurman van hom is nie meer wat dit was nie. Hy verstaan nie wat gebeur het nie. “Lochner, ek het niks verkeerd bedoel met . . .”
“Ek weet. Maar dis miskien goed as ons mekaar op daardie punt van die begin af duidelik verstaan.”
“Ja. Ja, natuurlik. Nee, dankie. Ek sal nie nou iets drink nie. Ek moet ry. Iets van die dorp af nodig?”
“Nee, dankie.”
Toe Lochner by haar op die stoep aansluit nadat Don vertrek het, wil sy weet: “Wat het hy hier kom soek as hy nie eens iets wou drink nie?”
“Hy het net aangekom om te hoor of ons iets van die dorp af nodig het.”
“O, dis jammer ek het nie geweet nie. Hy is darem seker nie so vies vir my dat hy my nie ’n geleentheid dorp toe sou gee nie.”
Lochner frons. “Wat wil jy daar gaan maak?”
“My hare laat sny. Die goed groei vreeslik vinnig en die lang hare is lastig en warm.”
“Ek kan jou ook maar inneem daarvoor,” bied hy aan, maar sy skud haar kop.
“Ag, nee, dit kan wag tot ons weer moet ingaan. Of . . . jý kan dit sommer korter sny.”
“Ek?”
“Ja. Dis eenvoudig. Wag, ek gaan haal gou Liesbet se kombuisskêr. Dis lekker skerp.”
“Ansie . . .” Maar sy is reeds weg en Lochner se oë word peinsend. Mooi meisie geraak . . . Ja. Daardie hare moet maar sommer redelik kort afgesny word.
Natuurlik loop dit op ’n fiasko uit. Of dit maar net uit onkunde oor die haarsnykuns is en of dit doelbewus so gebeur, weet selfs Lochner later nie meer nie. Tot Liesbet moet uiteindelik kom hand bysit.
“Ek wil my hare net korter hê! Julle is besig om alles af te sny!” protesteer Ansie waar sy op ’n kombuisstoel sit, ’n koerant om haar gedrapeer sodat die hare maklik grond toe kan gly.
“Maar, juffrou, hierdie kant is langer as die ander kant. Meneer sal hierdie kant nog ’n bietjie moet wegvat.”
Teen die end is dié kant weer langer en moet aan die ander kant nog “’n bietjie weggevat word”. Die eindresultaat is ’n poenskop wat lyk asof die motte ’n hele seisoen lank daarin geboer het. Dis happe en gate net waar jy kyk en Ansie kry amper hartversaking toe sy haarself eindelik in ’n spieël betrag. Aan die bondel hare wat Liesbet bymekaargemaak het, het sy gewonder of sy ooit iets oorhet op haar kop. Nou wonder sy of sy nie beter sal lyk met ’n heel kaalgeskeerde kop nie. Lochner verskyn agter haar en laat verskonend hoor: “Ek is jammer, Ansie. Ek het jou gewaarsku ek weet niks van hare sny af nie.” Sy oë is bekommerd. Hy het darem ’n bietjie te wild te kere gegaan . . .
Sy kyk terug na die potsierlike wesentjie voor haar in die spieël. Sy is seker haar eie ma sal haar nie nou herken nie. Dan begin sy giggel, al harder en dan kraai sy van die lag. Lochner lag verlig saam.
“O, jou derduiwel! Onthou net ék sny jou hare wanneer jy weer ’n haarsny nodig het!”
“O, nee. Jy sal nie naby mý kop kom nie!”
Weer meng hul uitbundige gelag en hy vee die lagtrane van haar wange af, kyk met warm oë op haar neer. “Jy is nog steeds pragtig.”
“Ek . . . is?”
“Jy was nog altyd pragtig.”
Skielik is die atmosfeer gelaai, voel Ansie die elektrisiteit tussen hulle. Sy staar met groot oë na hom op, sien hoe sy gesig nader kom en sonder dat sy weet dat sy dit doen, lig haar mond op na syne.
Dan is daar ’n beweging by die deur en sy verstyf in sy greep. Duidelik gesteurd kyk Lochner om en hy sien wat Ansie sien . . . ’n Pragtige donkerkopmeisie, slank en baie deftig aangetrek. Sy staan hulle en aankyk, en die uitdrukking in haar oë vertel hulle dat sy nie kan glo wat sy voor haar sien nie.
Die twee meisies se oë ontmoet . . . en Ansie weet instinktief dis die begin van die einde van die gekkeparadys van die afgelope weke.
Hoofstuk 5
5
“Charlene!” Wat Lochner se plan ook al was, hy vergeet totaal daarvan toe sy oë op die skoonheid in die deur val, en Ansie sien met ’n sinkende hart hoe hy gretig nader stap, die twee kaal skouers vasvat en breed op die kundig gegrimeerde gesig aflag. “Waar op aarde kom jý so skielik vandaan?”
Maar voordat hy haar kans gee om te antwoord, buk hy af en soen haar vol op die rooi mond.
Daarmee is die dame egter nie tevrede nie. Die rooi lippe lag guitig en ’n paar pragtige hande met lang rooi naels krul om sy nek en hy kry ’n stewige omhelsing terwyl die blou oë bokant sy skouer uitdagend na die verstomde Ansie kyk. “Jou lekker verras, nè?” Hy laat haar gaan en sy staan terug, kyk hom op en af deur, glimlag weer en laat koketterig hoor: “Jy lyk goed, hoor.”
“En jy lyk soos altyd . . . beeldskoon.”
Ansie se maag maak ’n draai. Darem snaaks hoe gou ’n man kan verander onder die bekoring van die listige vleitaal van ’n mooi vroumens. Só verander dat hy selfs sy teësin in grimering totaal oorkom en met genot ’n rooigesmeerde mond soen terwyl hy háár nie eens wou toelaat om ’n ligte lipstiffie te koop nie. Mansmense!
Sy wil net omdraai en padgee toe Don ook in die deur verskyn, en al het die ander twee net oë vir mekaar, sien hý Ansie beslis raak en roep verbaas uit: “Wat op aarde het jou kop oorgekom?” Dan geamuseerd: “Liewe land, dit lyk of die vlakvarke jou beetgehad het!”
Die ander twee se aandag is skielik ook op haar gevestig en Ansie kan stik. Lochner lag hartlik saam met die ander twee terwyl dit hý is wat haar so mismaak het! So ’n bees! Sy ruk haar ken op en kyk Don koel aan: “Wat weet jy ook van die jongste modes af? Lang hare is al geruime tyd uit die mode.” Sy kyk veelbetekenend na die golwende swart hare van die meisie wat onnodig styf teen Lochner staan. Hulle het tog klaar gegroet. Hulle kan mekaar nou maar los.
Don probeer vergoed vir sy taktloosheid. “Jammer, Ansie. Dit het net vir ’n oomblik . . . e . . . vreemd gelyk, maar . . . dit pas jou nogal.”
Charlene se laggie klink op. “Vreemd lyk dit beslis.” Maar die oë wat op haar gerig is, is nie goedig nie. Dit sê: Van waar het die kat jóú ingedra? “Is dit jou niggie, Lochner? Don het my van haar vertel.”
Ansie voel haar nekhare rys, en weer loop haar tong met
