met jou ma? Ek dink so baie aan julle, en noudat ek en Jolandie finaal opgebreek het … ek moet met jou praat …”
“Eduard, luister. Skryf gou my nommer neer, dan bel jy my vanaand ná agt. Hulle wag vir my in teater, as ek nie nou gaan nie, is ek in diep moeilikheid.”
“Ag jammer man, ek wou jou nie in die moeilikheid gehad het nie!” Sy hoor hoe hy rondskarrel vir ’n pen en trippel self rond van haastigheid. Moes hy juis nóú bel!
“Goed, gee gou jou nommer.”
Sy sê die nommer haastig en sit die foon neer nog voordat hy behoorlik gegroet het.
In die teater is almal gereed, die pasiënt reeds op die tafel, toe Gerhard de Beer met ’n frons opkyk. “Is ons nie ’n bietjie min vanmôre nie?” Sy oë beweeg vlugtig oor die operasietafel en mis nie die vinnige blik wat die verpleegster en Johan Kotzé wissel nie.
“Suster sal nou –” probeer verpleegster Linda Visagie verskoning maak, maar net toe stamp Gerhard sy voet teen iets langs hom. Sy skrik die res van haar woorde weg toe hy met verbasing na die trappie langs hom kyk en toe weer sy oë op haar laat rus.
“Wat de joos is dit?”
Johan loer om die tafel vanwaar hy besig is met die narkosemasjien en lig sy skouers.
Engela is net betyds om Gerhard se vraag te hoor. Half uitasem en aan die sukkel om ’n handskoen aan te kry klim sy op haar trappie.
“Dis myne.” Die blou oë bokant haar masker lag vir ’n oomblik in Gerhard s’n en gaan dan vergoeilikend oor die res van die personeel. “Jammer julle moes wag, dit was dringend. Ek is nou reg.”
Gerhard voel hoe verbasing en woede mekaar in hom afwissel toe die blou oë weer in syne vashaak. Ten spyte van die trappie moet hy steeds effens afkyk na haar.
’n Onheilspellende stilte hang oor die teater. Selfs die tortelduif in die boom buite die venster het sy eentonige gekoer gestaak. Die blik in Gerhard se bruin kykers raak koud met die besef van wie hier langs hom staan. Tog swig die bloues nie voor die aanvallende bruines nie. Hulle lag vir hom en dit bring hom nog meer van stryk. Vir die eerste keer in ’n lang tyd voel Gerhard hoe sy hande effens bewe toe Engela die eerste instrument in sy hand lê. Toe sy oomblikke later opkyk na Johan, knipoog hy vir haar.
Ná die roetine-keisersnee is Gerhard reeds op pad by die deur uit toe Johan hom terugroep. “Gerhard, ek dink nie julle het al ontmoet nie.” Johan wink vir Engela, wat by die pasiënt in die herstelkamer besig is.
Nou vir die oomblik van waarheid. Waar sy vanoggend nie kon wag om die verbasing op Gerhard se gesig te sien wanneer hy haar as die dogter in die kantoor herken nie, voel sy nou nogal skrikkerig. Tog stap sy hom met ’n breë glimlag tegemoet terwyl sy haar masker stadig aftrek.
“Engela … dokter Gerhard de Beer.” Aan Johan se stem kan sy hoor hy is geamuseer.
Sy steek haar hand na Gerhard uit. “Aangename kennis, dokter. Ek het al soveel van u gehoor, ek is bly ons kan uiteindelik ontmoet.”
Hy skud haar hand vlugtig, draai dan om en loop sonder ’n woord uit. Engela kyk verbaas na Johan wat half ongemaklik eenkant staan.
“Het ek iets verkeerd gesê, of gedoen?” Hierop was sy nie voorberei nie! “Het jy gesien hoe bleek het hy geraak?”
Johan lig sy skouers. Iets is inderdaad nie reg nie. Hy kan verstaan dat Gerhard se wind uit sy seile is – syne was ook toe hy die eerste keer in daardie viooltjieblou oë gekyk het en daardie kuiltjies so mooi vir hom gelag het – maar Gerhard was nou net blatant onbeskof.
“Ek het jou gewaarsku,” laat Marlene hoor vanwaar sy besig is om die nuwe baba in ’n kombersie toe te wikkel. “Ek dink dit was die vinnigste keisersnee wat ek in my lewe nog gesien het. Het julle gesien –”
“Dit kan jy weer sê. Weet jy wat hom so beduiweld gemaak het, of is dit maar sy manier?”
“Vra vir dokter Kotzé … dokter De Beer kan maar redelik mislik wees, maar so het ek hom nog nooit gesien nie.” Marlene kry ’n ligte kleurtjie toe sy sien dat Johan nog daar rond is. “Jammer, dokter, ek het nie bedoel om disrespekvol te wees nie.”
In die herstelkamer staan Engela nog ’n oomblik by die pasiënt om seker te maak dat sy haar bewussyn ten volle herwin, en keer dan terug na die sterilisators.
“Dit wil voorkom of die mense reg was.”
Sy kyk vraend op na Johan wat hom met dié woorde weer by haar aangesluit het.
“Wat bedoel dokter daarmee, as ek mag vra?”
“Dat jy ’n buitengewone persoon is.”
“Ek het dokter al gewaarsku om nie alles te glo wat die mense praat nie.”
“Ek kon nie anders nie … ek het dit pas met my eie oë gesien.”
Sy loer fronsend na hom.
“Jy is ’n briljante teatersuster.”
“Baie dankie, dokter.”
“Ek bedoel dit.”
“Maar wat dink dokter was dokter De Beer se probleem? Was dit omdat ek laat was? Hy kon tog nie sy voet só seer gestamp het teen my trappie nie? Dit het gelyk of hy ’n spook gesien het toe dokter ons bekend stel.”
Hy vryf vinnig met sy wysvinger oor haar neus. “Moenie jou te veel aan hom steur nie. Ek dink ek weet wat hy makeer.”
“Dokter?”
“Wees jy maar net jouself. Kom, die volgende pasiënt is hier.”
2
In die teekamer mors Gerhard ’n klomp melk op homself en vloek binnensmonds. Sy hande bewe toe hy die melk met sy sakdoek probeer afvee. Sy verlede staan skielik voor hom. Lilani Verwey, klein en fyn met potblou oë en die pragtigste kuiltjies … verraaier, bedrieër en almal se liefling.
Hy boor met sy duime in sy oogkasse. So lank het hy dit weggesluit – die prentjies in sy kop, die stemme wat skree en verwyt. Net die haat het hy gekoester … die haat teen blondekoppe, blou oë en mense wat dink hulle kan die wêreld om hul pinkies draai. En vandag is alles skielik weer terug. Uiteindelik het die gesiglose suster Engeltjie ’n gesig, en voel dit of die noodlot hom teister met ’n identiese vreemdeling.
Die saadjie van veragting teenoor die kamstig wonderlike suster Engeltjie is al geplant kort nadat hy hier begin praktiseer het. Min het hy geweet dat sy uiteindelik sy hele verlede gaan kom vol staan. Sy is toe presies net soos hy gedink het. Sal ’n suster wat laat kom in teater nie jammer wees nie? Nee, nie sy nie. Klim op haar pedestal asof die teater aan haar behoort en dink sy kan met haar mooi glimlaggie alles regmaak!
Met een teug is sy koppie tee in en dan stap hy met lang treë terug teater toe. “Ruk jou reg!” berispe hy hom toe hy die teaterdeur met ’n bietjie te veel krag oopstamp.
Sy wag hom in soos ’n skim uit die verlede, teaterjas en handskoene in die hand. En weer lyk dit vir hom asof sy vir hom lag, asof sy hom tart.
Die
