nie. Dit lyk of selfs Johan maar katvoet is vir hom.
In die herstelkamer is dit ook Johan wat sy kop eerste skud. “Heng, maar dit was vinnig.”
“Regtig? Dit het vir my soos ’n ewigheid gevoel. ’n Mens kan nie –”
Engela sluk haar woorde vinnig. Gerhard de Beer het die kamer binnegekom. Hy wissel ’n bruuske woord of twee met Johan terwyl hy sy teaterjas loswikkel, en dan is hy weer daar uit.
Die res van die oggend se teatergevalle is dokter Mulder s’n en verloop veel geselliger. Omdat hy ’n man is wat lief is vir grappies en gesels, is daar sommer gou weer ’n gemaklike atmosfeer in die teater.
Die teekamer is vol verpleegsters toe Engela en Linda kort ná elf daar instap en Engela haar moeë lyf in die naaste stoel neergooi. Sy maak haar oë vir ’n oomblik toe.
“Hoe lyk dit dan asof die teater suster vanoggend ondergekry het?” Sy herken Lien Breedt se diep stem hier naby haar oor en glimlag sonder om haar oë oop te maak.
“Jy spot nog! Dit was baie erg, en terselfdertyd wonderlik om terug te wees.” Sy sit regop en maak haar oë stadig oop. “Miskien was dit maar die senuwees wat ook ’n bietjie geknaag het.”
“Kan ek vir suster ’n koppie tee skink?”
“Dankie, Lien, dit sal lekker wees, maar dis darem nie nodig dat julle my so bederf nie.”
Lien oorhandig die beker tee en maak haar dan met ’n ondeunde glimlaggie styf langs Engela tuis.
“Waarmee is julle verpleegsters weer vanoggend besig?” Engela weet al uit ondervinding: As Lien se ogies so lewe, is daar iewers ’n slang in die gras. “Kom! Uit daarmee. Julle lyk glad te geheimsinnig.”
Een verpleegster giggel, ander kyk kamstig verbaas-onskuldig na mekaar, maar dan val Lien tog met die deur in die huis.
“Dis dokter De Beer … wat dink suster van hom?”
Engela merk die afwagting op hulle gesigte en laat haar blik vlugtig oor hulle gaan. Dan lag sy.
“Verbeel ek my … nee, sowaar nie. Julle is almal halsoorkop verlief op die man.”
“Ons stry nie, maar komaan, sê nou … wat dink suster van hom?”
“Wel …” Haar oog vang Linda s’n en sy voel hoe haar maag ’n draai maak. “Hy is uiters bekwaam, en miskien is hy ook aantreklik, maar ek verkies dokter Kotzé.”
“Aaa!” kom dit in ’n koor van die jong verpleegsters.
“Wat? Julle het my opinie gevra. Ek dink dokter Kotzé is net so aantreklik, indien nie nog meer nie, en hy is definitief baie vriendeliker as Beertjie.”
“Beertjie? Beertjie!” Die verpleegsters bars almal uit van die lag.
Matrone kom voor die teekamerdeur tot stilstand en glimlag. Wanneer laas het die hospitaal gelag? Dan plak sy egter haar matronegesig op en loer by die deur in.
“Wat gaan hier aan? Het julle nie werk om te doen nie? Mens kan julle tot wie weet waar hoor.”
’n Paar “jammer, matrones” volg, dan maak hulle op ’n streep verskoning en verdwyn die gang af. Engela glimlag toe sy en matrone Filander alleen is.
“Jammer, matrone, die klomp het my hier in ’n hoek gehad.”
“Hoe was jou eerste oggend terug in teater?”
“Onder die omstandighede, goed. Ek kon my oë nie glo toe ek die vernuwings sien nie. Dis alles wonderlik.”
Matrone lag opgewek. “Dokter De Beer het ons arme teaters net een kyk gegee en toe seker besluit – hiér werk hy nie. Die raad het hom eenparig bygestaan en siedaar … ons het vandag moderne teaters.”
Engela dink terug aan die twee operasies wat hy die oggend gedoen het, so blitsig vinnig. “Wel, hy ís ’n briljante chirurg.”
“Ek verneem so, ja! Die dorpenaars het baie vinnig vertroue in hom gekry. Dit bring my by my storie. ’n Dame het gebel, baie deurmekaar. Blykbaar het iemand op ’n mes geval … hulle bring hom in. Sal jy seblief gaan help in ongevalle.”
“Ek gaan dadelik. Het hulle gesê hoe ernstig dit is en wanneer hulle hier sal wees?”
“Nee, geen idee nie. Die vroutjie was waarskynlik te geskok.”
Dis drie bebloede mense wat vyf minute later by ongevalle se deur instrompel. Engela neem dadelik die erg geskokte seuntjie by die huilende vrou, haar eie skrik versteek agter ’n gerusstellende glimlag. Dis die kind wat die meswond het. Sy kan maar net stilweg bid dat die ouers nie met die vervoer van die seun nog meer skade aangerig het nie.
“Wie is julle huisdokter, mevrou?” vra sy rustig terwyl sy die kind op die ondersoekbed neerlê en die liggroen steriele verpakking oopskeur. Dis duidelik dat die outjie sukkel met sy asemhaling, daarom koppel sy hom dadelik aan die respirator. Die grysblou kleur van sy gesiggie toon dat daar longskade kan wees. Hy haal baie vlak en vinnig asem en verloor kort-kort sy bewussyn.
“Ons was nog laas by ou dokter De Beer. Nog voordat hy oorlede is. Julle moet hom help! Hy is ons enigste kind. Asseblief, suster, kry tog net ’n dokter.”
Engela gee opdrag dat albei ouers ’n kalmeermiddel gegee word, en vra hulle dan om bietjie eenkant toe te staan sodat die verpleegpersoneel hul werk behoorlik kan doen.
Toe Linda Visagie net toe die saal binnekom, stuur Engela haar om dokter De Beer te kontak. “Vra vir dokter Kotzé en Mulder om te kom assisteer. Laat weet vir mevrou Gouws by X-strale dat ons op pad is en vra dat matrone hulp stuur.”
Met geoefende hande het Engela die bloeding gestop en die outjie gestabiliseer, en sy vee nou sagkens die haartjies van sy voorkop weg terwyl hulle wag vir die dokters.
“Wat is sy naam, mevrou?”
“Dries! Hy is al wat ons ooit sal hê, suster.” Die ma begin opnuut huil.
“Ek belowe dat ons alles in ons vermoë gaan doen om hom veilig te hou, mevrou. Dokter De Beer is ’n wonderlike chirurg en ek weet hy sal alles doen vir klein Dries. Wat het dan gebeur?”
Al vraend kry sy die nodige inligting en toe mevrou Gouws laat weet dat sy gereed is by X-strale, maak sy dadelik die bed se rem los.
“Ek neem hom gou vir X-strale, mevrou. Sal u saamstap of liewer hier wag?”
Dit is weereens die arme Linda wat moet verduidelik.
“Wat sê jy, verpleegster, waar’s my pasiënt?”
“Suster Matthee wou nie verdere tyd verspil nie, dokter. Die mes sit nog in die outjie se bors en dit lyk nie goed nie.”
“Hoe durf sy? Hoe kan sy sommer net … hoe kan sy reëlings tref nog voordat ek die pasiënt gesien het?”
Linda bewe so groot soos wat sy is. So kwaad het sy dokter De Beer nog nooit gesien nie.
“Ek sal haar …” Die res van sy sin
