hare donker bloed uit ’n wond
hoe word die nagmond nat papier
soos die maan se versonke skip
kyk hoe swermsing voëls
’n woordeboek van wyshede:
as julle net lank genoeg
stil kan sit
sal ek hulle laat dans
in die waterskyning van sin
22-12-07
(Vir Hans ten Berge)
winter en blou
voor die swaar hek van die Luxembourgtuin
verkoop ’n sigeunervrou met lang swart vingernaels
stomende kastaiings in kardoesies
kyk op
hoog die silwer vaandel
wasemstreep agter ’n spuitvliegtuig
kyk op, kyk op
in die diepte wat verbeelding
te bowe gaan
in die doodgaan van die nag
dieper as die geboortevlies van die Melkweg
’n seweduisend ligjare weg van Urd
waar dit glinsterend en galmend is
op die Berge van Skepping
in die skitterbeeld Kassiopeia
waar in ’n spiraalkolk van baring
die newel opbreek in fragmente
om pad te gee onder hul eie gewig
te verskiet te begin skyn
met die lewensgeheime van kool- en suurstof in die hart
kyk op, kyk op
ons blou en silwerige planeet
soos ’n eensame baringsvrug van ondenkbaarheid
in ’n wiegie asem
siembamba siembamba
in die doodgaan van die nag
waar dit glinsterend en galmend is
so ver van die see
loop meeue met klinkerende naels
oor die bevrore oppervlak
dik soos ’n blinde bril
van die dammetjie in die Luxembourgtuin
die onvoltooide vers
heeldag ry hulle deur landskappe oop
soos ’n gemoed waar spoed geen verskil maak nie
teen die einder altyd ’n bergreeks uitgeknip
soms ’n vaal gordyn verlate/gelate want wat agter is
kan net dieselfde wees dan weer ruig soos ’n blou wolk
of potsierlik net nog ’n brok in die collage
van afstand en aanwesigheid
heeldag bekruip hulle die begrip ‘berg’
opberg/verberg/bergenis
deur wingerde, verby perde en koeie
langs arm boerderytjies waar klere soos vlae van identiteit
verslete aan drade wapper
lyke, lyke die stank van onthou
heeldag ry hulle deur landskappe met die goeie bedoeling
om die reis sinbaar te maak, en daarom versinbaar
en singmatig
en wat gesing word moet jy kan dans
met versengende hittegolwe ’n dynserigheid
totdat dit aand skep naby ’n see so glinsterend
versilwer soos satyn of ’n gelakte spieël waar lig versuip
lyke, lyke die stank van onthou
om hierdie land uit die geheue te verban
in die donker kantel swaels hulle arabeske in die donker
kom daar sterre ’n flonkerende lafenis
lyke, lyke, lyke
Arles
in Arles om twaalf is die son
’n pendoring in die oog
skaduwees loop orent al langs die mure
van steë gekronkel en gekrom om die koue asem
van die mistral te mislei
en hoog bo die kerk se koepel
baldaad swaels komplekse arabeske
om nie aan die pen te ry
nie net weggooiwoorde te wees
oor die blou baldakyn van papier nie
in Arles staan die digter op die binneste plein
gegiet in brons geleun op sy stok
met ’n breërandhoed op die kop
en staar na waar agter blinde mure
die banier-bruin rivier Rhône
barke vol rys stroomop vervoer
die donker hotel se voorportaal
is swaar van wit doodslelies se geur
en teen die mure glim portrette
van jong matadors wat hier in donker kamers
by kerse voor die altaar vir die maagd
die kleed van lig aangetrek het
want in Arles verblind die wind jou oë
en
