deur die venster te kyk op nuwe landskappe
van regoplê-berge waar ánder wilde gedigte woon –
wat maak die mense daar?
Jy is die enigste een wat ek ooit toegelaat het
in die intieme verloorplekke, om sáám met my
en die geliefde onder die laken te lê
met jou voete soos skurwe metafore.
En nou is ons oud. Ek soek jou, roep bokkie-bokkie
op die werf, blaai deur verflarde notaboekies
om te kyk of jy dalk ’n boodskap gelos het
(jy het altyd te veel los gedagtes gehad).
Maar jy is soek. Jy wil jou tog nie wréék nie?
Wanneer ek wakker word uit die nag het jy
’n leë vel papier vir my gelos.
Oor die werktafel kyk jy stom na my.
Wat wil jy sê?
Dat dit verby is? Ek te oud en vol vlekke?
Dat ek ons gedagtes nie meer kon beskerm,
die praatklier nie meer in jou wou steek,
en jy verkies om soos ’n ondier in die bos te bly
om te sing en te dans van vergete gode?
Maak my dan liewer dood voor jy gaan.
Bly my by.
Sny my keel-af as sluitreël!
loopdop
die vaatjie is net groot genoeg
vir twee bottels rou whisky
maar gesout onderleë in die stadige
kuns van veroudering
al suip die hout omtrent
’n derde van die kosbare vog
proe ’n jaar later hoe puur
is die drank op die tong
so gewyd soos die heer se genade
wanneer die hand die dag te bewerig is
en die oog te dik geblink
om die bottels nog tong-sekuur
deur die klein gaatjie bo-op die vaatjie
te kan stuur en skink
– soos om te kyk in nag se oog –
wéét ek oplaas
dat ek geen dooie woord ooit
weer hoef te skryf of bedink nie
2
en verder terug in die voue van verheue
(sermones ad mortuos)
“hey dude: never leave unused
a good loose-hanging noose”
– Sy Aun Moon
al die gewig van woorde
die man loop deur die land
met onder ’n doek aan sy hand
iets wat lyk soos ’n kou:
hy sê dit is die wêreld
af en toe teen die aand se kant
gaan sit hy waar die wind nog brand
en dan is dit asof iets roer
en roekoer soos ’n sinkende son
onder die kleed
eendag het hy oplaas gestrand
teen die laaste skuinste van die labirint
waar boerinne en hul knegte
in kronkelende hangende tuine hand
in die hare staan en huil,
en die doek afgehaal
o god daar was ’n see en berge en sand
en bosse en stede van miljoene
krioelende mense met voetspore
en lyke in die beddens
en rook wat uit krematoriumskoorstene vlieg –
mens moet ’n gedig nooit te lank laat word nie
die voor-gedig
ek sou vir jou ’n sprankelnuwe Mercedes
met wieldoppe van chroom
kon gee vir jou geboortedag –
maar dan sou die dorp se mense mos sê:
“kyk nou net hoe windgat is Koesee,
waar sou hy die geld gesteel het?”
het dit wel oorweeg om ’n wit hings te bring
met silwer beslaande stiebeuels en saal
sodat jy Saterdagaande oor die meent kan galop
wanneer sterrewinde fladdervlag bo Sneeukop
(“so tik ek hom met die handsambok . . .”)
maar wat weet jy van diere voer?
die perd sou vrek met opgeblaasde pens
en die buurt bestink tot in die spens
toe dog ek wat van kraaknuwe skoene
van dié wat die hemel swart laat blink?
maar dan sou jy van kerk tot kerk wou Sondag
en die gemeente se siele versondig
in hulle gebedel om verlossing
op die nipper het ek jou amper ’n ingewyde maagd aangebied
’n mollige
