Tryna du Toit-omnibus 4. Tryna du Toit
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Tryna du Toit-omnibus 4 - Tryna du Toit страница 10
“Wat soek jy?” vra Mona.
“Iets om te lees. Het jy nie miskien van Ria de Wet se boeke nie, Mona?”
“Ek het van haar boeke, maar jy sal nie daarvan hou nie.”
“Waarom nie?”
“Sy skryf liefdesverhale en jeugboeke. Jy stel tog nie daarin belang nie.”
“Hou jy daarvan?”
Sy haal haar skouers op. “Nie sleg nie. Emily hou baie van haar stories.”
“Ek wil graag een van hulle lees,” sê Paul. “Ek is nuuskierig om te sien hoe sy skryf.”
Sonder ’n woord staan Mona op en haal ’n boek uit die boekrak. Paul het ’n paar telefoonoproepe gemaak en toe die boek opgetel. Emily het later vir hulle tee gemaak en toe sy en Mona ’n uur later kamer toe gaan, het Paul nog gesit en lees.
Emily en Paul is die volgende oggend alleen aan die ontbyttafel. Mona het die nag sleg geslaap en Katy, haar persoonlike bediende, het vir haar ontbyt kamer toe geneem.
“Jy het gisteraand laat kom slaap,” sê Emily vir haar stiefseun. “Is dit Ria de Wet se boek wat jou wakker gehou het?”
“Die boek lees vlot. Ek het dit toe maar klaar gemaak.”
“Wat dink jy daarvan?”
“Dit is goed geskryf, maar ’n bietjie te romanties en idealisties na my smaak. Die werklike lewe is nie so nie.”
“Daar is tye dat ’n mens ’n bietjie wil wegkom van die werklike lewe, dat jy ontspanning soek. Ek kry dit in die lees van ’n mooi liefdesverhaal.”
“Dis ’n ontvlugting van die werklikheid,” sê hy tergend.
“En die speurverhale wat jy so graag lees? Is dit nie ook maar ’n ontvlugting van die werklikheid nie?”
“Dis darem nie al wat ek lees nie,” sê hy glimlaggend. “Maar jy is reg, ons hardloop maar almal weg van die werklikheid. Dis soveel makliker.”
Sy skud haar kop. “Gesels maar met jou niggie wanneer sy kom. Sy kan haarself beter verdedig as ek. Het jy al besluit wat jy vir haar gaan skryf?”
“My kleinniggie, bedoel jy – haar oupa en my oupa was broers. Nee, ek het nog niks besluit nie. Ek moet vanoggend Dankbaarheid toe gaan en ek sal die saak met oom Pieter-hulle bespreek. Hulle het al die ou briewe en dokumente.”
“Sy kan nie by oom Pieter-hulle gaan bly nie. Jy weet die dokter het gesê hy moet hom stil hou en tannie Cora het haar hande vol net om na hom te kyk. Oom Tommie-hulle het ook siekte en die kinders is almal te bedrywig. Dis ’n gedurige gekom en gaan; sy sal moeilik in sulke omstandighede kan werk.”
Sy is ’n rukkie stil, dan sê sy: “Ek is baie seker Mildred sal haar graag op The Gables ontvang, maar ek … Ag, ek wil nie graag hê sy moet soontoe gaan nie. O, ek weet dis die spogplaas van die distrik met daardie wonderlike huis en tuin, maar met al die veranderings het daar iets van die egte ou boereatmosfeer verdwyn. En dit is tog seker wat Ria de Wet soek.”
“Miskien moet ons haar maar in die hotel laat bly,” stel hy voor. Sy kyk verontwaardig na hom, maar sien dan die glinstering in sy oë en glimlag. “Terloops,” vervolg hy, “het jy enige idee hoe oud dié Ria is?”
“Ek is nie seker nie, maar ek dink ek het êrens gelees dat sy getroud is en kinders op skool en universiteit het.”
“So?” sê Paul verbaas en hy lyk vir ’n oomblik teleurgesteld. “As ek moes raai, sou ek gesê het sy is ’n stokkerige oujongnooi wat maar baie min van die werklike lewe af weet en nou ontvlugting in soetsappige liefdesverhale soek.”
“Haar stories is nie soetsappig nie,” sê sy verontwaardig. “Ek hou van haar karakters – ’n mens is jammer om aan die einde van die boek van hulle afskeid te neem.” Sy aarsel, dan sê sy: “Dis natuurlik vir jou om te besluit, Paul, maar ek weet wat jou pa sou gedoen het as hy vandag nog gelewe het.”
Paul het nie geantwoord nie, maar toe hy die middag terugkom van Dankbaarheid af sê hy vir Emily en Mona: “Ek het toe nig Ria se brief vir oom Pieter en tannie Cora gewys. Hulle was baie opgewonde – hulle voel al lankal dat die ou gegewens aangeteken behoort te word. Oom Pieter sal haar natuurlik baie kan help. Behalwe die briewe en dokumente wat hy besit, ken hy die hele geskiedenis van die Theron-familie. Sy vertellings sal nie net een boek nie, maar baie boeke kan vul.”
“Het julle toe besluit waar sy gaan bly?” vra Emily met ’n vroom gesig.
“Voorlopig op Towerwater. Het ons dan nie so besluit nie?” vra hy. “Later kan sy by die ander familie rondkuier as sy lus het. Maar oom Pieter dink ook ons moet haar vra om later te kom wanneer dit hopelik gereën het en die wêreld ’n bietjie groener is. Ek sal sommer dadelik vir haar skryf.”
“Ek dink nie daar is nog tyd om te skryf nie. Wanneer is haar brief gestuur? Verlede Woensdag? En sy sê sy hoop om binne ’n week te kom.”
“Gits, ek het nie daaraan gedink nie. Dan moet ek maar môreoggend vroeg ’n telegram stuur en hoop dat dit betyds by haar uitkom.” Hy kyk na Mona, wat stilswyend na die gesprek geluister het, en sê met ’n glimlaggie: “Ons sal vir haar ’n partytjie gee as sy kom – ’n vleisbraaiery of so iets – sodat sy al die familie kan ontmoet. Daar was lank laas ’n partytjie op Towerwater.”
“Jy weet ek hou nie van partytjies nie,” sê Mona.
“Ek ook nie, maar as die niggie uit die Transvaal kom kuier, weet ons darem hoe om haar te laat tuis voel, of hoe?”
Mona haal haar skouers op. “Al dié opwinding oor ’n simpel skryfster. Sy sal net haar neus vir ons kom optrek.”
Paul antwoord nie. Hy weet Mona hou nie van vreemdelinge nie, maar hy het half gehoop die besoek van die onbekende niggie sal haar ’n slag van haarself en haar eie probleme laat vergeet. Maar as sy reeds bevooroordeeld teen hulle kuiergas is nog voordat sy haar ontmoet het, sal dit maar moeilik gaan.
’n Rukkie later hoor hy egter ’n gesprek tussen Mona en tannie Mieta Theron van Jacobshoogte, wat gebel het om alles van die kuiergas te hoor.
“Nee dankie, Tannie,” hoor hy Mona sê, “alles is gereël, sy kom op Towerwater bly. Ja, natuurlik sal ons vir Tannie-hulle laat weet wanneer sy kom. Paul sê ons sal ’n partytjie hier op die plaas gee sodat die familie haar kan ontmoet. Maar dit sal eers in April wees.”
Die telefoon het aanhoudend gelui en Emily en Mona het beurte gemaak om te antwoord. Ewe verontwaardig kom Mona later by Paul en sê: “Weet jy wat sê Aunt Mildred? Sy stel voor dat ons die partytjie op The Gables hou. Sy sê sy is gewoond om te onthaal en dit sal nie vir haar moeite wees nie.”
“So?” vra Paul. “En wat het jy vir haar gesê?”
“Ek het vir haar gesê baie dankie, maar Ria de Wet is ons gas en ons wil graag die partytjie op Towerwater hou. Dit mag hier nie so deftig wees soos by The Gables nie, maar Towerwater bly nog die oorspronklike familieplaas.”
Paul skud sy kop. “Die sentiment is reg, maar die woorde ’n bietjie kras. Kon