Christine le Roux
Omnibus 4
Skynglans van geluk
’n Vonk van liefde
’n Nuwe begin
HUMAN & ROUSSEAU
Kaapstad Pretoria
Skynglans van geluk
Hoofstuk een
Die see is vandag ’n kalm grys meer. Daar is bykans geen golwe nie en die meisie wat alleen saam met haar hond op die watersoom stap, swenk kort-kort uit en loop met haar rok opgelig deur die klein golfies. Die hond word nat en blaf om haar enkels, maar dit is duidelik dat hy die wandeling net so geniet. Na ’n ruk begin sy hardloop en die hond word baldadiger sodat hulle albei omtrent papnat is teen die tyd dat sy uitasem teen ’n effense bultjie gaan sit.
“Wag nou, Noag,” sê sy laggend. “Wag nou, my honne! Ons moet eers ’n bietjie rus. Ounooi sit heeloggend voor die tikmasjien en is nie fiks nie. Kom ons sit ’n ruk.”
Die hond gaan lê gedwee nadat hy ’n slag in die sand gerol het. Die meisie slaan haar arms om haar knieë en staar oor die see. Haar opgewekte gesig kry ’n nostalgiese uitdrukking en sy streel afgetrokke met een hand oor die hond se sanderige hare. Sy het heeloggend aan ’n draaiboek gesit en werk, en dis asof die konsentrasie wat haar gevange gehou het, nou skielik verbreek word en allerhande deurmekaar gedagtes haar kop vul . . .
Sy sien haarself en haar ouer sussie, Nanette, soos hulle as klein dogtertjies op die sand gespeel het: twee blonde krulkopkinders in eenderse rooi swempakkies.
“Ek gaan ’n groot kasteel bou,” sê Nanette vasberade. “’n Yslike groot kasteel! Bou jy ook een, dan kyk ons wie s’n die grootste is.”
Hulle val weg. Nanette bou verbete. Haar grafie is nooit stil nie. Sy maak eers ’n groot hoop sand bymekaar voordat sy begin platslaan en gelyk maak. Sy het haar rug op haar sussie gekeer en sy kyk nooit om nie. Hulle moet éérs klaar bou, dán vergelyk.
Uiteindelik draai sy om. Haar gesig val. “Watse snaakse kasteel het jy gebou, Elize? Dis nie ’n regte sandkasteel nie!”
Elize sit terug op haar hurke en kyk na haar kasteel. Dit lyk nie soos Nanette s’n nie, dis waar. Nanette se kasteel is groot en vierkantig, met ’n toring op elke hoek. Hare is vol krulle en draaie, ’n fyn bouwerkie met seegras en skulpe as versiering.
“Dis nie ’n regte kasteel nie,” sê Nanette weer.
“Ek weet. Maar dis vir my mooi.”
Nanette draai haar koppie skuins en kyk goed. “Ja-a,” gee sy langsaam toe, “dit is nogal mooi. Maar dis nie ’n regte een nie.”
“Dis ’n droomkasteel.”
“Wat is ’n droomkasteel?” vra Nanette.
“’n Kasteel wat soos hierdie een lyk. Kyk, hier is ’n torinkie waarin ’n mens kan wegkruip en daar is ’n uitkykplek en hier in die middel is die tuin.”
“Kastele het nie tuine nie!”
“Hulle het. My kasteel het ’n tuin vol skulpies en blomme.”
“Die soldate sal die blomme plat trap.”
“Watse soldate?” vra Elize en haar groot grys oë is nuuskierig en onskuldig.
“Kastele het altyd soldate. Hulle moet die koning beskerm.”
“Daar woon nie ’n koning in my kasteel nie.”
Nanette lag ongelowig. “Wie bly dan daar?”
“Ek.”
Nanette kraai van die lag. “Dis te groot vir jou! Jy kan nie alleen in ’n hele groot kasteel bly nie!”
“Ek kan,” sê die klein Elize beslis. “En die prins sal by my bly.”
“Watter prins?”
“Ek gaan met ’n prins trou. Net soos Sneeuwitjie.”
Dis vir Nanette baie snaaks.
“En as julle nie soldate het om julle op te pas nie, wie dink jy gaan na julle kyk?”
“Rondom die kasteel is hoë berge. Die mense kan nie oor die berge kom nie.”
“’n Bergklimmer kan,” sê Nanette met die erns van ’n agtjarige.
“Nee, hy kan nie, want daar is sneeu op die berge.”
Nanette verloor belangstelling in die speletjie en buitendien steek die son nou op hulle kaal ruggies. “Kom ons gaan swem.”
Elize sit gewillig haar grafie neer en volg haar sussie na die vlak brandertjies . . .
Die meisie knip haar oë en kyk om haar rond, kompleet asof sy gedink het die twee rooi swempakkies is nog sigbaar. Sy glimlag by die herinnering daaraan en vryf oor die slapende hond se rug.
Die swempakkies het verander. Die twee dogtertjies het groter geword en hulle begin kwel oor hulle hare en hulle bene en hulle figure. Maar hulle het nog elke Kersfees by die see vakansie gehou.
Kastele het hulle egter nie meer gebou nie, want hulle was klaar met die dinge van ’n kind.
Hulle het op die strand gelê saam met vriendinne of sommer in ’n groot deurmekaar groep. Vir Nanette was dit belangrik om deur almal aanvaar te word, maar Elize het gewoonlik droomverlore eenkant gelê en na die see gesit en staar. Wanneer die ander jongmense in die water baljaar het, het sy dikwels weggeloop en ver ente langs die water gaan stap.
“Hoekom is jy altyd alleen?” het Nanette vies gevra. “Ben en Fransie wou ons twee vanaand na die vleisbraai geneem het, maar toe is jy nêrens te sien nie. Nou sal ek na ete vir hulle moet gaan sê of ons kan kom of nie.”
“Ek wil nie regtig gaan nie.”
Hulle ma het opgekyk en gesê: “Jy moet gaan, Elize.”
“Hoekom, Mammie?”
“Dis mos lekker om so saam met die jongklomp uit te gaan.”
Maar Elize was bot. “Ek dink nie so nie.”
“Gaan sy ooit ’n kêrel kry, Mammie?” het Nanette klaend gevra.
Elize was kwaad. “Ek wil nie ’n kêrel hê nie, dankie!”
Haar ma het haar skouers opgehaal en gelag. “Jy is darem nie soos die ander meisies nie, kind.”
Gelukkig het haar pa tot haar redding gekom. “Laat staan die kind tog nou! Sy is maar sestien jaar oud. Wat wil sy nou al met seuns lol?”
“Ja, Pa,” het Nanette geneul, “maar die ding is dat die seuns ons altyd saam vra en as sy nie wil gaan nie, lyk dit so opdringerig as ek alleen gaan. Dit voel dan vir my ek behoort ook tuis te bly.”
“Bog,”
