uit sy greep losgekom.
“Wat is dit nou?” wou hy weet.
“Ek wil nie vasgehou word nie.”
“Waarom nie?”
“Ek hou nie daarvan nie.”
“Kry jy nie koud nie?”
“Nee,” het sy beslis gesê.
“Jy is darem baie anders as jou suster,” het hy gemymer.
“Ek het dit al vantevore gehoor, ja.”
Hy het haar skielik vasgegryp en voordat sy hom kon keer, het hy haar begin soen: aaklige, pap soene wat haar laat naar voel het. Sy het geveg om los te kom en toe hy haar uiteindelik laat gaan het, was sy blind van woede.
“Hoe durf jy!” Sy het gestik in haar woorde. “Wie gee jou die reg om my sommer te gryp?”
“Toe nou, toe nou,” het hy kalm gesê. “Moet nou nie histeries raak nie! Wat dink jy moet ek doen? Hier sit ek langs die see saam met ’n pragtige en baie begeerlike meisie en –”
“Bly stil!” het sy hom toegesnou en vinnig terug huis toe begin loop.
Hy het haar ingehaal en fluitend en hande in die sakke langs haar gestap asof niks gebeur het nie, terwyl sy besoedeld gevoel het.
“Is jy nog nooit gesoen nie?” wou hy bedaard van haar weet.
Sy het hom nie eers geantwoord nie.
“Het jy dan ’n vaste kêrel?” was sy volgende vraag. “Nanette en Gerrit het my laat verstaan dat dit nie die geval is nie.”
“Nanette en Gerrit het niks met my lewe uit te waai nie,” het sy bitter gesê, op daardie oomblik sommer vir hulle ook kwaad.
Toe sy by die huis inloop en haar ouers bedaard opkyk en vra of hulle lekker gestap het, het sy gemaak asof niks gebeur het nie. Maar daarna het sy gesorg dat sy nie weer alleen saam met hom is nie, en dat hulle by Nanette en Gerrit bly.
“Hou jy nie van François nie?” het Nanette een aand gevra toe hulle gereed maak om te gaan slaap.
“Waarom vra jy?”
“Dis net ’n gevoel wat ek het. En hy het nou die dag opgemerk dat jy hom nie eintlik aanneemlik vind nie.”
Sy het nie geantwoord nie en die gesprek verander.
“Jy kan darem vriendeliker probeer wees,” het Nanette gepleit.
“Hy het my probeer soen,” was Elize se kortaf antwoord.
“Nou wat is verkeerd daarmee?”
“Ek hou nie daarvan nie.”
“Van soen? Waarom nie?”
“Ek hou nie daarvan om sommer deur enigeen gesoen te word nie.”
“Ai, sus, ek verstaan jou ook nie,” was Nanette se laaste woorde.
Elize het haar studie voltooi en werk gekry by ’n klein tydskrif waar sy haar eie baas was en waar sy veilig gevoel het in ’n klein en deurmekaar kantoortjie. Sy het ’n enkelwoonstel betrek en was vir die eerste keer in haar lewe volkome tevrede. Daar was niemand om met haar te lol nie, niemand wat vra waarom sy nooit uitgaan nie, niemand om aan haar te vat of te torring nie. En elke aand het sy gesit en skryf. Dit was heerlik!
“Dis onnatuurlik,” het Nanette gesê toe sy Johannesburg toe gekom het om haar bruidsuitset te koop. “Jy is so mooi en jy is jonk, en hier sit jy weggesteek in jou ou woonstelletjie.”
“Ek hou daarvan, sus. Kan jy dit dan nie begryp nie?”
“Wil jy dan nie trou nie?”
“Nie noodwendig nie, nee. Miskien ontmoet ek eendag die regte man.”
Nanette het verbaas uitgeroep: “Jy het nie ’n kans om die regte man te ontmoet nie! Jy gaan dan nooit uit nie!”
“Dis nie waar nie.”
Dit was ook nie. Sy het dikwels uitgegaan saam met Neels wat
saam met haar gewerk het. Dit was ’n vriendskap wat haar gepas
het. Neels het skynbaar geen behoefte gehad om ’n ernstige verhouding aan te knoop nie. Hulle het saam gaan eet, soms gaan fliek, soms vir vriende gaan kuier en altyd was hy dieselfde: vriendelik, gesellig en openhartig. Hy het nooit aan haar geraak nie en hy was skynbaar net so tevrede met die stand van sake as sy.
“Jy dink nog ’n prins gaan op ’n wit perd aangery kom en jou wegneem na sy kasteel,” het Nanette gewaarsku. “Sulke dinge gebeur nie. Die wêreld is vol doodgewone, goeie mans en jy sal met een van hulle moet trou. Prinse bestaan nie.”
“Moenie jou oor my bekommer nie, sus,” het Elize gelag. “Ek is tevrede met my lewe. Doodtevrede.”
Toe Nanette en Gerrit getroud is, het sy ’n laaste poging aangewend om Elize en die strooijonker, Johan, in mekaar te laat belang stel. Johan was ’n baie aantreklike man en Elize moet erken dat hy haar hart vinniger laat klop het.
Een aand het hy by haar woonstel aangekom en haar gevra om saam met hom te gaan eet. Sy het ingewillig en hulle is weg. Hulle kon lekker gesels en sy het die aand verbasend baie geniet totdat hy haar teruggebring het. Toe het hy haar vasgegryp en begin soen. Sy soene was nie onaangenaam nie en ’n ruk lank het sy haar oorgegee aan sy liefkosing, maar toe dit dringender begin word het, het sy hom weggestoot.
“Wat is dit nou?” wou hy weet. “Jy is mos nie ’n kind nie!”
“Ek dink ons moet nou liewer ophou,” het sy gesê en haar hare van haar gesig weggestoot.
“Waarom? Ek is lief vir jou. Jy weet dit tog seker.”
“Ek is jammer, Johan. Ek voel nie dieselfde nie.”
“Maar jy is ’n uiters begeerlike vroumens, Elize.”
Sy het net gebloos en haar kop geskud. “Ek het sekere beginsels waarby ek hou, Johan, en –”
“Beginsels!” het hy minagtend gesnork. “Ons leef in die twintigste eeu, my meisie!”
“Ek wil nie verder daaroor praat nie.”
En dit was die laaste sien van Johan. Sy was in haar hart nogal teleurgesteld. Sy het gehoop hy sou genoeg omgee om weer te kom kuier, maar hy het net verdwyn en sy moes tot die slotsom kom dat hy nie regtig lief was vir haar nie.
Toe is haar eerste boek gepubliseer. Dit het haar lewe radikaal verander. Skielik het mense haar met agting bejeën. Sy was nie net ’n mooi meisie met vreemde idees nie; sy was ’n skryfster. En sy self het gevoel asof sy tuis gekom het na ’n lang reis. Uiteindelik het sy gedoen wat sy wou en mense moes maar daarmee vir lief neem. Sy het al hoe minder begin uitgaan en al hoe meer geskryf. Die lewe was rustig en voorspelbaar. Selfs Neels het selde kom inloer . . .
Die meisie
