eers met die gang af en kom sê toe dat daar niemand is nie. Die pers is dus bewus van die feit dat sy uit is en by die voordeur moet inkom, dink sy benoud.
Sy stop ’n noot in die meisie se hand.
“Kan jy my handsak by die toonbank kry sonder dat iemand iets agterkom? En kan jy vir my ’n motor huur? Vra dat iemand jou help en kom sê my as jy regkom.” Dan sien sy die telefoon en gee ’n flou laggie. “Nee, ek is nou deurmekaar. Ek sal self bel. As jy net my handsak kan kry en my weer sal help om by die agterdeur te kom.”
Die meisie stem in en lyk opgewonde om mee te doen aan al die geheimsinnigheid. Sy sien al hoe sy later haar storie vir die koerante vertel.
Nadat Elize die motorfirma gebel het, gooi sy die kasdeure oop en begin al haar klere op ’n hoop gooi. Sy druk alles in tasse en draf deur die badkamer soos ’n warrelwind terwyl sy goed van rakkies afhaal en in die tas gooi. Sy is ook net klaar toe die kamermeisie behoedsaam aan die deur klop met haar handsak.
“Het niemand jou gesien nie?” vra Elize.
“Nee mevrou. Ek ken mos vir Fred wat agter die toonbank werk. Hy hou mos glad nie van so ’n gedoente nie en hy is aan mevrou se kant. Hy sê die spul jagters krap net sy hotel om.”
“Baie dankie,” sê sy en dink daaraan dat dit die eerste keer is dat iemand haar mevrou noem.
“Die motor wag vir mevrou.”
Elize sluip agter die meisie die gang af en sy is dankbaar toe hulle weer die kombuis bereik.
“Hulle het nog nie lont geruik nie,” verseker een van die kokke haar.
Sy glimlag dankbaar en waai vir hulle voordat sy by die sydeur uitglip en na die wagtende motor stap. Dit duur ’n paar minute om die vorms te teken, maar uiteindelik skuif sy agter die stuurwiel in en lig haar hand vir die man wat die motor gebring het. Toe trek sy met ’n geskuur van bande weg, swenk regs en begin soek na die pad uit die dorp.
Sy hou die ligte in haar truspieëltjie dop en moet na ’n ruk vir haarself lag. Dis darem nie die polisie wat haar soek nie, moet sy erken.
Sy weet dis omtrent driehonderd kilometer na Los Angeles en sy weet ook sy is te moeg om die hele nag deur te ry. Boonop is sy honger omdat sy met ontbyt laas geëet het. Maar sy kan nie nou aan kos dink nie. Sy moet eers so ver moontlik van die dorp en sy nuusmanne wegkom. Sy weet dis net tydelik. As hulle haar nie daar kan opspoor nie, sal hulle na haar huis toe gaan, maar sy voel dat sy hulle dalk oor ’n paar dae beter sal kan hanteer as juis nou.
Tot siens, Robert, sê sy in ’n fluisterstem toe sy in die spieëltjie sien hoe die dorp se ligte deur die donkerte ingesluk word. Ek is jammer dat ek jou nie weer sal sien nie en ek is jammer as ek jou alleen oorlaat aan die nuuswolwe, maar ek kan nie anders nie. Jy moet maar ons huwelik nietig laat verklaar; daar is nie meer tyd om daaroor te praat nie.
Die trane loop ongehinderd oor haar wange en soos in ’n rolprent speel die dag se gebeure voor haar oë verby, om elke keer te eindig met daardie laaste oomblik toe sy sy deurmekaar kop teen haar vasgedruk het.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
