“Sal jy met my trou?”
Sy kyk na hom en haar hart bons onkeerbaar. Sy donker oë is op haar gerig en dit lyk asof hy dit regtig bedoel. Sy wil opspring en haar arms om sy nek gooi, maar sy bedwing haar.
“Waarom?” vra sy.
“Ek wil jou graag as my vrou hê.”
Maar hoe voel jy oor my? wil sy vir hom vra. Waarom sê jy nie vir my hoe jy oor my voel nie?
“En jy?” vra hy byna onhoorbaar.
“Ja,” fluister sy. “Ek wil dit ook hê.”
Hy steek sy hand na haar uit en raak aan haar wang. Sy lyk soos ’n verskrikte diertjie, maar sy oë stel haar gerus. Sy wil hom so graag glo. Sy is so lief vir hom en dit lyk asof hy bedoel wat hy sê.
Louis en Helen kom teruggehardloop en kom sit uitasem langs hulle op die gras.
“Nou toe,” sê Helen. “Wat het julle besluit?”
“Elize het ja gesê. Sy sal met my trou,” sê Robert stil.
“Nou toe, waarvoor wag ons?” roep Louis uitbundig.
“Wag ’n bietjie,” keer Elize. “Dis darem nie so maklik nie. ’n Mens kan nie sommer opstaan en gaan trou nie.”
“Dit is maklik,” verseker Louis haar. “Ons gaan na die landdros en kry die lisensie; dan moet julle net vir ’n bloedtoets gaan en daar het jy dit! Ek is seker ons kan dit vanmiddag gedoen kry. Dan kom ons terug en vier dit met die tweede bottel sjampanje.”
Elize kyk verward van die een na die ander. Dis nie soos sy haar dit voorgestel het nie. Sy het gedink dat dit iets persoonliks sal wees tussen haar en Robert.
Maar hy staan op en hou sy hand na haar uit. “Kom,” sê hy. “Hoekom sal ons langer wag?”
Sy laat toe dat hy haar optrek en net ’n oomblik lank druk hy haar teen hom vas en soen haar sag op haar kroontjie. Dit stel haar gerus. Hy kan uit die aard van die saak nie hier voor almal vir haar vertel hoe hy oor haar voel nie, maar hy behoort in haar oë te kan lees wat háár gevoelens is.
Alles gebeur so vinnig en toe sy weer sien, is hulle almal in die motor en ry hulle na die landdros. Robert kry die spesiale lisensie, hulle laat bloedtoetse doen, en voordat hulle weet waar hulle is, staan hulle weer voor die landdros en lees hy met ’n verveelde stem die formulier.
Eers toe die landdros sê: “Gee mekaar die regterhand,” skrik sy uit haar beswyming. Robert soek vervaard in sy sakke en lag toe.
“Ons het nie ringe nie,” sê hy.
“Hier, vat myne,” sê Helen. “Jy kan netnou een gaan koop.”
Toe Robert die ring aan haar vinger steek, kyk hy af na haar en buk toe om haar op die lippe te soen. Dis toe eers dat die hele ding vir haar werklikheid word en sy voel ’n gloed van liefde en geluk in haar opstoot, sodat sy byna haar arms om sy nek gooi en haar gesig in sy nek druk.
“Geluk, mevrou Ryan,” sê hy. “Ek hoop nie jy sal ooit rede hê om hierdie stap te berou nie.”
Daar is ’n druising in haar ore en sy antwoord nie. Helen en Louis wens hulle ook geluk en daarna ry hulle na ’n juwelier in die hoofstraat waar hulle almal weer uitklim. Sy kies ’n breë, eenvoudige troupand en hy gee Helen se ring vir haar terug en gly die nuwe een oor haar vinger.
“Gaan jy nie vir my ook een koop nie?” vra hy stil.
Sy bloos. “Wil jy een hê?”
“Ja,” antwoord hy ernstig. “Dit sal tog finaal al die bewonderaars van my weghou.”
Sy woorde skok haar. Is dit miskien die rede waarom hy wou trou? Maar sy staan by terwyl hy ringe aanpas en koop toe die smal ring waarop hy besluit het.
“Nou wil ek weer gaan swem,” sê Helen beslis. “Ek hoop net ons tweede bottel sjampanje het nie al met die stroom af gedryf nie.”
Hulle ry terug na die rivier waar die sjampanje inderdaad nog in die water lê. Louis trek die prop met ’n luide skietgeluid uit en skink vir almal nog. Elize sit net op die gras en staar na die blink goue band om haar vinger. Sy vee oor haar hare en besef meteens hoe sy moet gelyk het. ’n Bruid met haar nat hare in ’n poniestert gebind, met ’n oopknoopromp en sandale aan . . . ’n bruid!
“Wat makeer?” vra Robert en tel haar hand op. “Is jy al klaar spyt?”
Sy skud net haar kop. “Dis nie soos ek dit vir my voorgestel het nie. Maar dit is waar, is dit nie? Dis nie ’n droom nie?”
Hy vou haar hand in syne toe. “Dis nie ’n droom nie. Dis alles waar. Sal ons nou teruggaan hotel toe?”
“Ja,” sê sy en staan op om haar goed bymekaar te maak. Hy roep na die ander twee en hulle waai laggend terug toe Robert en Elize vertrek.
Maar by die hotel kom die produksiebestuurder na Robert aangestap net toe hulle uit die motor klim en dit blyk dat daar een of ander belangrike ding is wat dadelik uitgestryk moet word.
Robert lyk ergerlik en draai na Elize. “Wil jy solank boontoe gaan? Ek kom so gou moontlik.”
Sy glimlag vir hom en stap die hotel binne. Sy het ’n paar minute nodig om te bedaar en sy wil haar graag eers ’n bietjie mooi maak.
Maar toe sy in die gang af stap na haar kamer, sien sy vir Elaine voor Robert se deur staan. Die meisie lyk uiters ongeduldig en kwaad en sy swaai om toe sy vir Elize sien.
“Waar is Robert?” vra sy ongeskik, sonder om te groet.
“Hy is onder besig,” sê sy stil. “Hy sal nou-nou boontoe kom.”
“Ek dink dis ’n skande!” bars die rooikop los. “Hy het ’n afspraak met my gemaak en ek wag al ’n halfuur onder in die sitkamer. Ek het nou kom kyk of hy in sy kamer is. Dis darem nie ’n manier om jou verloofde te behandel nie.”
Elize wou net haar sleutel in die slot steek, maar dit val uit haar willose vingers sodat sy moet buk om dit op te tel.
“Wat het jy gesê?” vra sy flou van skok.
“Wat bedoel jy?” vra die meisie ergerlik. “Ek is sy verloofde. Het jy dit nie geweet nie? Ons het al maande lank ’n verstandhouding en sodra hierdie verspotte rolprent klaar is, sal ons trou.”
Elize staar net na haar en dit voel asof sy skaars kan asemhaal. Sy sluk ’n slag.
“Ek het dit nie geweet nie,” sê sy skor.
Die meisie lag. “O ja. En ek ken vir Robert. Hy wil nie glo dat ek hom aan sy woord gaan hou nie. Hy probeer my nou al weke lank op die agtergrond hou en g’n mens weet watse ander planne hy sal uitdink om my uit sy lewe te kry nie. Dit sal nie werk nie. Ons is verloof en ek is van plan om met hom te trou. Hy gaan nie daarvan wegkom nie.”
Haar gesig is hard en onplesierig en Elize krimp teen die deur vas asof die vrou haar
