jou arm om my nek en kyk of jy kan staan.”
“Ek wil nie my arm om jou nek sit nie,” sê sy kwaad.
“Maar jy móét. Jy kan nie die hele dag hier bly sit nie.”
Sy sukkel regop en hy trek haar arm om sy nek. Dis nie baie gemaklik nie, maar hulle vorder tog, al is dit steunend en stotend.
“Ek het gewonder waarom Lucy my saamgenooi het,” sê hy saggies. “Nou weet ek.”
“Wat bedoel jy?”
“Hulle het seker geweet jy gaan een of ander onbesonne ding aanvang en ek sal moet help.”
“Loop na die –”
“Later. Eers moet ons by die huis kom.”
Gelukkig is daar ’n beduidenis van ’n paadjie die laaste ent na die huis en teen daardie tyd kom Henri hulle ook tegemoet.
“Elize het haar enkel seergemaak,” vertel Loni. “En nou baklei sy en Robert daaroor.”
Henri ondersteun haar aan die ander kant en sê troostend vir Loni: “Moenie jou daaraan steur nie, skat. Hulle doen dit buitendien, of haar enkel nou seer is of nie.”
Robert lag hieroor, maar Elize sê nie ’n woord nie en dit is met intense dankbaarheid dat sy die stoep bereik. Hulle laat haar in een van die groot stoele sit. Lucy kom dadelik uit en klik haar tong toe sy Elize se skoen uittrek.
“Foei, dis geswel.” Sy buig die voet heen en weer en alhoewel Elize ’n gesig trek, is dit nie meer so kloppend seer soos dit aanvanklik was nie.
“Ek dink nie dis so erg nie,” sê sy en kyk af na haar voet.
Lucy pak ys om die enkel en kyk op na Robert wat nog belangstellend na hulle staan en kyk. “Is dit nie ’n genade dat Robert hier was om jou te help nie?”
“Die kinders kon my ook gehelp het,” sê Elize teësinnig.
Robert grinnik en gaan sit op die rand van die stoep terwyl Loni vir hulle warm koffie bring. Henri staan rond en lyk so bekommerd dat Elize vir hom jammer moet voel.
“Toe maar,” sê sy, “dis regtig nie ernstig nie. Teen Maandag sal die voet reg wees.”
“Ek hoop so,” sê hy. “En jy bly ten minste die res van die naweek waar ek jou onder my oë kan hou.”
“Gaan maak die geute klaar,” verjaag Lucy hom laggend.
“Is mans nie wonderlik nie?” vra Elize sarkasties. “Robert het vir my gelag en Henri is kwaad!”
“Ja,” sê Lucy onverstoord, “dis maar soos hulle is. Hou jy nou jou voet tussen die ys. Robert, sorg jy dat sy hier bly. Ek moet na die kos gaan kyk.”
’n Lang ruk nadat sy weg is, bly hulle in stilte sit. Sy hou haar hande om die koffiebeker en drink die warm vloeistof slukkie vir slukkie. Hy het sy koffie al klaar gedrink en hou sy hand bak om die vuurhoutjie om sy sigaret aan te steek. Deur die rook kyk hy na haar en steek toe skielik sy hand uit.
“Kom ons wees vriende,” sê hy. “Ek belowe ek sal nie weer lag nie.”
Sy kyk skepties na sy aangebode hand en skud dit toe. “En wat moet ek belowe?”
“Dat jy sal ophou baklei.”
“Dis nie ék wat baklei nie.”
Hy glimlag en vee die hare van sy voorkop weg. “Ek het nog nie vandag met jou baklei nie. Jy kan dit nie sê nie.”
“Nie vandag nie, nee, maar dit sal tog nie meer lank wees voordat ons weer vassit nie.”
“Waarom sou dit tog wees?” mymer hy.
“Ek weet nie,” sê sy koppig. “Ek is glad nie ’n moeilike mens nie. Vra maar vir al my vriende. Ek het nog nooit met Henri of Lucy baklei in die drie jaar wat ek hulle ken nie.”
“Dis wonderlik,” sê hy.
Sy kyk na hom en haar oë glim gevaarlik. “Sien jy? Daar is jy al weer sarkasties.”
“Ek is nie sarkasties nie. Dit is wonderlik dat jy nooit met hulle baklei nie. Ek wonder net wat hulle het wat ek nie het nie.”
Sy kan aan ’n hele paar moontlikhede dink, maar sy swyg liewer.
“In elk geval,” gaan hy voort, “jy het nou belowe dat ons vriende kan wees. Is dit nie wonderlik hier bo met al die vars lug nie?”
“Ja. ’n Miljoen keer beter as in daardie hotel en tussen al die rolprentbedrywighede.”
“Jy hou regtig nie daarvan nie, nè?”
“Nee.”
Hy blaas die rook in sirkels in die lug en kyk hoe dit verdwyn. Voordat een van hulle weer iets kan sê, kom Melanie uit op die stoep. Sy staan fronsend na Elize se voet en kyk.
“Wie het jou seergemaak?” vra sy bekommerd. “Was dit Robert?”
Elize moet glimlag en sy kan dit nie verhelp om ’n stoute blik in sy rigting te gooi nie. “Sien jy, selfs die kind kan dit raaksien,” sê sy sag en vervolg dan harder: “Nee, poppie, ek het net skeef getrap.”
“Is jy nou verlam?”
“Nee! Ek sal nou-nou weer opstaan en loop.”
“Jy is baie optimisties,” sê Robert tersluiks.
“Is die ys nie baie koud nie?” vra Melanie bekommerd en vat versigtig aan Elize se voet. “Jou voet gaan mos koud kry.”
“Ja, hy kry koud.”
“Moet ek vir hom ’n kombersie bring?”
Elize raak aan die kleintjie se wang. “Nee dankie. Dis net om die swelsel te laat sak.”
Loni kom uit op die stoep en sê geamuseerd: “Robert, Mamma sê jy moet vir Elize inbring. Die kos is gereed.”
“Seker,” sê hy gemaklik, druk sy sigaret dood, buk oor haar en tel haar in een beweging in sy arms op.
“Los my!” sê sy gesmoord. “Ek kan loop.”
“Lucy se bevele word altyd gehoorsaam,” sê hy ernstig en dra haar na binne terwyl ’n laggende Loni en ’n gekwelde Melanie hulle volg. “Waar moet ek haar neersit?”
Gelukkig sak die kinders om die tafel neer en in die algemene geharwar en geselskap kry Elize kans om haar kalmte te herwin. Met Robert ook teenwoordig is dit asof die naweek ’n definitiewe feestelike kleur kry. Die kinders hou van hom en die sêgoed wat oor en weer geuiter word, raak al hoe meer gevat. Henri en Lucy lag saam en Elize kan nie help om meegevoer te word nie.
Na ete sleep die kinders die twee mans met hulle saam en spoedig verdwyn hulle onder die lae takke van die bome in. Lucy en Elize gaan sit op die stoep en kyk uit oor die meer. Nou en dan gesels
