“Soos wat?”
“Trou. Elaine lyk vir my meer as gewillig om met jou te trou.”
Sy het gedink sy terg hom net, maar hy haal sy arm van haar skouer af asof dit hom brand en die vyandigheid wat van hom uitstraal, is byna voelbaar.
“Ek wil nie oor Elaine praat nie,” sê hy koud.
“Ek is jammer,” sê sy onthuts. “Ek het gedink . . . ek bedoel, julle het dan ’n woonstel gedeel en . . .”
“Dit was lank gelede,” sê hy en versnel sy pas. Die hotel is reeds sigbaar en sy moet ook vinniger stap om by te hou.
Nou is sy ook kwaad. Hy vra haar uit na Charles en die oomblik toe sy dieselfde met hom doen, word hy koud en afsydig.
“Ek is jammer,” sê sy weer en die sarkasme lê swaar in haar stem. “Ek het maar net . . .”
“Kom,” sê hy. “Dis al laat.”
Sy is uitasem van die vinnig loop, maar sy is ook baie kwaad.
“Wag sy vir jou by die hotel? Dan is ek jammer as ek jou met al my praatjies vertraag het.”
“Sy is nie meer daar nie,” snou hy haar toe. “Sy is vanoggend reeds weg.”
“Ek begryp,” sê sy net so ysig. “Sy het net die nag by jou deurgebring.”
“My privaat lewe is my eie saak,” sê hy. “Dit het niks met iemand anders te doen nie.”
“Myne ook,” sê sy koud. “En onthou dit asseblief in die toekoms, menéér Ryan!”
Hoofstuk ses
Die volgende maand is vir Elize baie vermoeiend. Die aand nadat Robert saam met haar hotel toe gestap het, het sy probeer dink waarom hulle nie kan klaarkom nie, maar sy kon nie ’n oplossing vind nie. Waarom kan hulle een oomblik so lekker gesels, so vreedsaam saam verkeer en die volgende oomblik wil hy haar kop afbyt? Sy het tog die reg gehad om na Elaine te verneem – die vrou het per slot van rekening baie beledigende opmerkings teenoor haar gemaak. Waarom het Robert van ’n byna liefdevolle gesel verander in die vreemdeling wat met ’n koue, afgetrokke gesig die laaste entjie na die hotel geloop het?
Die enigste oplossing waaraan sy wel kon dink, was om uit sy pad te bly. Dit is in elk geval beter so. Sy kry haar rol as Anne beter gespeel as sy nie van Robert bewus is nie, en sy het op die oomblik net een begeerte en dit is om klaar te maak met die rolprent en huis toe te gaan. Dit voel vir haar asof al haar sielerus in ’n oomblik daarmee heen is, en sy blameer die rolprent en Robert daarvoor. Maar sy is ook eerlik genoeg om te erken dat dit grotendeels haar eie skuld is. Niemand het gesê sy moet meer vir hom voel as wat noodsaaklik vir die rolprent is nie. Dis iets wat sommer gebeur het en sy kan hom nie daarvoor aandadig hou nie.
Sy onttrek haar van die gesellige aande in die restaurant en sê vir Henri dat sy weer aan ’n boek begin het en graag saans daaraan wil werk. Sy sal sommer in haar kamer eet. Henri lyk nie asof hy haar glo nie, maar hy kan haar ook nie dwing om saam met hom en Robert te eet nie.
“Dis glad nie ’n goeie ding nie,” maan Lucy op ’n dag toe sy weer terug is nadat sy haar waterpypprobleme opgelos het.
“Hoekom nie?” vra Elize. “Die feit dat ons ’n rolprent saam maak, beteken tog nie dat ons elke sekonde in mekaar se geselskap moet wees nie.”
“Nee, dis waar, maar ek hou nie van die idee dat jy alleen in jou kamer sit nie.”
“Ek is saans moeg, Lucy, en ek wil vroeg gaan slaap.”
“Ek dink jy moet ’n bietjie wegkom,” sê Lucy.
“Wegkom? Die prent is nog lank nie klaar nie.”
“Ek weet, maar dis nie nodig dat ons elke naweek ook hier sit nie. Waarom kom jy nie een naweek saam met my en Henri en die kinders na ons hut in die berge nie?”
Elize kyk verlangend na haar. “Dit sal heerlik wees,” sê sy dan huiwerig. “Maar Henri sal tog nie kan wegkom nie. Hy werk dan altyd die hele naweek deur.”
“En dit is tyd dat dit end kry,” sê Lucy beslis. “Hy het ook ’n wegkomkans nodig. Sal ons dit hierdie naweek maak? Ek sal met Henri praat. Dalk kan julle Vrydagmiddag vroeër klaarmaak sodat ons sommer dan kan ry. Dis tog nie so vreeslik ver nie.”
“Dit sal baie lekker wees,” sê Elize en haar oë blink vir die eerste keer in weke.
Dis net wat sy nodig het en sy is so dankbaar dat Lucy dit voorgestel het. Sy het ’n behoefte daaraan om in die buitelug rond te loop en die spinnerakke uit haar kop te kry. Die rolprent is byna drie maande reeds die enigste ding waaraan sy dink en waaroor sy haar kwel. Dis ’n ongesonde toedrag van sake; sy moet wegkom en aan iets anders dink.
Henri stem saam, vertel Lucy haar daardie aand en Elize se vreugde neem toe. Sy was al ’n hele paar keer saam met die Drysons na hulle vakansiehut in die berge en dit was altyd wonderlik. Sy verbeel haar sy ruik reeds die dennenaalde en die bekende houtreuk van die hut.
Vrydagmiddag kan nie vinnig genoeg verbygaan nie, en gelukkig is sy nie nodig op die stel nie, aangesien ander tonele geskiet word. Sy bad dus vroeg al en dink geamuseerd aan die kouewaterstort in die berge. Daarna trek sy aan en toe Lucy haar teen laatmiddag kom haal, is sy gereed.
Toe sy deur die hotel se voorportaal loop, sien sy Robert uit die hoek van haar oog en haar hart trek onwillekeurig saam toe sy sien dat Elaine weer langs hom staan. Sy draai dadelik haar kop weg en stap reguit deur toe, maar Lucy waai vir hom en roep vrolik: “Sien jou weer!”
Henri lyk moeg en Lucy bestuur terwyl die drie kinders uitbundig lawaai agterin die groot stasiewa.
“Jy lyk gedaan, Henri,” merk Elize na ’n ruk op. “Is dit ons wat jou so klaarmaak?”
Hy glimlag effens. “Nee. Ek bereik altyd hierdie punt so driekwart deur ’n prent. Dis asof die emosionele betrokkenheid by en opgewondenheid oor ’n nuwe rolprent na ’n ruk sy tol eis.”
“Maar is jy darem tot dusver tevrede met die vordering?” vra sy versigtig.
Hy vryf weer oor sy oë voor hy sy bril terugskuif op sy neus.
“O ja. Daar was genadiglik nog geen vertragings nie, behalwe die drie dae wat dit so gereën het. En selfs toe moes ek maar net die skedule verander. Ek dink ons kan binne die volgende maand klaarmaak.”
“Dis gaaf,” sê sy en dink daaraan dat sy vir Nanette moet skryf sodat sy kan weet.
“Maar hierdie naweek gaan ons vergeet van die rolprent,” sê Lucy vasbeslote en gluur na hulle twee. “Julle mag almal vreeslik tevrede wees met die vordering, maar julle lyk ook almal baie moeg. Die volgende twee dae wil ek nie ’n woord oor die prent hoor nie. Is dit ’n ooreenkoms?”
“Ai, dier,” sug Henri en sit sy hand op hare, “jy is ’n streng vrou, maar ek het dit geweet toe ek met jou getrou het, dus kan ek seker nie kla nie.”
“Dis reg,” sê sy. “En nie meer ’n woord oor die rolprent nie.”
“Nie meer ’n
