Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Christine le Roux Omnibus 4 - Christine le Roux страница 21
Maar die aand na ete is die kinders kapot en Lucy kry hulle met moeite sover om hulle gesigte en voete te was voordat hulle in die bed klim.
“Waar gaan Robert slaap?” vra Melanie net voordat sy vir almal nagsê.
“Ons gaan vir hom bed opmaak op die divan in die woonkamer,” verseker haar ma haar. “Gaan slaap jy nou maar.”
Sy slaan haar sagte armpies om Elize se nek en soen haar, en vir die eerste keer voel Elize ’n roering van verlange wat vir haar onbekend is. Skielik wonder sy hoe dit moet wees om jou eie klein dogtertjie te hê . . . Maar sy onderdruk die gevoel gou. Sy het na Charles se dood besluit dat sy tog eintlik nie troumateriaal is nie en haar liewer moet toelê op skryf.
Toe al die kinders in die bed is, stop Henri sy pyp en hulle sit en kyk na die stompe wat gloei in die kaggel.
“En om te dink ek wou doodgaan van die hitte,” sê Elize verwonderd toe sy terugdink aan die hotel.
“Hoe voel jou voet nou?” vra Henri besorg.
“Baie beter, dankie. Moet jou nie daaroor kwel nie. Ek dink nie dis eers ordentlik verstuit nie.”
“Ons kan altyd die skedule verander,” merk hy op. “As jy regtig nie behoorlik kan loop nie, sal ons maar die laaste toneel eerste skiet.” Hy kyk tergend na haar. “Jy loop tog nie daarin rond nie.”
Sy kry weer die bekende nare gevoel. “Nee, nee, ek sal reg wees.” Sy weet nie waarom dit is nie, maar sy bly hoop dat as sy die liefdestoneel lank genoeg kan ignoreer, dit sal verdwyn.
“Jy kan dit nie ignoreer nie,” herinner hy haar stilweg. “Jy sal dit móét speel.”
“Kan ons nie ’n dubbelganger kry nie?” vra sy hoopvol.
“Nee,” sê Robert onverwags beslis. “Ek speel nie daardie soort toneel sommer met enigeen nie.”
Dit maak haar stil. Sy weet nie presies wat hy impliseer nie.
“Waarom wil jy dit nie speel nie?” vra Henri met sy sagte, bemoedigende stem.
“Ek dag ons het ooreengekom om nie oor die rolprent te praat nie,” kom Lucy se bedaarde stem van waar sy sit en brei.
“Nee, wag,” keer Henri, “ek dink dis nou die regte tyd om rustig daaroor te gesels.”
“Ag Henri!” sê Elize heftig. “Jy weet tog hoe ek daaroor voel. Ek bedoel . . . om ’n liefdestoneel teenoor . . .” Sy skud haar kop. “Jy weet tog. En ek is nie ’n gesoute aktrise wat reken alles is aanvaarbaar ter wille van die kuns nie.”
“Om jóú as aktrise in te breek, is moeiliker as om ’n jong en baie wilde perd in te breek,” sug hy.
“Ek is jammer,” sê sy styf. “En dan is dit boonop nog alles verniet en ’n gejaag na wind.”
“Wat bedoel jy nou?” laat Robert van hom hoor.
“Ek gaan tog nie weer in ’n rolprent optree nie,” sê sy geïrriteerd.
“Dus is al Henri se harde werk tevergeefs.”
“Nie regtig nie,” sê Henri. “Ek gaan ten minste een uitstekende rolprent daaruit kry. Maar kyk, om terug te kom tot die laaste toneel. Jy het tog reeds ses weke lank gesien hoe die hele ou sakie inmekaar steek. Jy weet nou hoe ek rolprente maak. Dis ’n gemoedelike en intieme soort van ding. Jy is tussen bekendes en mense van wie jy hou. Jy hou van Bill, die hoofkameraman, nie waar nie?”
“Ja,” gee sy toe.
“En jy ken vir my en Robert.”
“Ja,” sê sy minder selfversekerd.
“Nou goed. Die stel sal gesluit wees vir al die ander tegnici. Jy staan voor die venster, só.” Henri staan op en gaan leun teen die vensterraam. “Dan draai jy om en kyk na Roy.” Hy draai om en kyk Lucy aandagtig aan. “Hy sal nou nie sit en brei nie, maar jy weet wat ek bedoel. Hy sal oorkant jou staan. Dan loop jy na hom en kyk hom diep in die oë, en dit is die oomblik van waarheid. Julle besef albei dat julle mekaar nodig het, dat julle nie meer sonder mekaar kan klaarkom nie. En van daar . . . nou ja, van daar sal dit natuurlik wees.”
Elize kyk net na hom. Dis maklik vir hom om so iets te sê. Hy is besig om die toneel teenoor sy vrou te speel en hy weet hoe hy oor haar voel en hoe sy oor hom voel. Hy speel dit nie teenoor ’n vreemde mens nie. Sy kyk vinnig na Robert en sien dat hy ook baie gespanne is. Hy leun effens vorentoe in sy stoel en sy lang, skraal vingers is inmekaar gestrengel sodat sy kneukels wit deurskyn. Hy voel haar oë op hom en hy kyk vinnig na haar en sy sien hoe hy doelbewus ontspan.
“Onthou een ding,” sê hy strammerig. “Dit sal nie die eerste keer wees dat ék in so ’n toneel speel nie. En dit bly steeds moeilik.”
“Jy spot seker,” sê sy ongelowig.
“Nee. Dis die waarheid,” ondersteun Henri hom. “Robert het al in vurige omhelsings beland, maar enigeen kon sien dat hy dit baie teësinnig doen. Langtand, sou ek sê. Het jy nog nie van sy vorige rolprente gesien nie?”
“Nee,” erken sy. “Net een.” Sy noem die naam van die rolprent. “Ek is nie ’n groot fliekganger nie.”
“Ek weet,” sê Henri. “Jy is ’n skryfster.” Hy gaan sit weer en steek sy pyp aan nadat hy die dooie as uitgekrap het. “Ek het julle twee saamgenooi vir hierdie naweek in die hoop dat julle gemoedeliker met mekaar sal raak. Ek wil nie twee vreemdelinge teenoor mekaar hê in daardie laaste toneel nie.”
“Dit gaan Roy en Anne wees wat daardie toneel speel,” herinner Elize hom vinnig. “Dis wat jy nog heeltyd vir my sê.”
“Julle argumenteer in sirkels,” maan Lucy. “Wanneer die tyd aanbreek vir daardie laaste toneel, sal daar nie probleme wees nie. Moenie probleme agter die bult gaan haal nie.”
“Ek weet nie,” sug Elize. “Ek sal my seker maar moet opdrink, soos my ma se bediende altyd gesê het voordat sy ’n moeilike taak moes aanpak.”
Dit laat almal lag en Elize verduidelik hoe dit al ’n familiegesegde geword het en dat dit nie noodwendig beteken dat iemand letterlik dronk word nie.
“Nee, maar dis goed dat jy my betyds gewaarsku het,” lag Henri. “Ek sal sorg dat daar baie sjampanje rondstaan. Sal sjampanje reg wees?”
Hulle skerts en gesels nog ’n ruk totdat Lucy opstaan om te gaan slaap. Sy bring ’n arm vol komberse en kussings en Robert help haar om die divan op te maak. Elize staan skewerig op en loop mank na die venster. Die maan het opgekom en skyn in ’n silwer streep oor die meer. Daar is geen wind buite nie en die punte van die dennebome is blink gesproei deur maanlig. Sy verwens haar seer voet en wens sy kon nou ’n entjie gaan stap het, of sommer net onder ’n boom gaan sit het en kyk na die sprokiestoneel daar buite.
“Elize,” hoor sy Robert se stem en sy draai weg van die venster en kyk na hom. Henri en Lucy is reeds kamer toe, besef sy en raak verleë, maar Robert se intense oë hou hare teen wil en dank gevange. “Kom hier.”
Soos ’n slaapwandelaar draai