haar toe en sak op die naaste stoel neer. Dan wás dit ’n klug! Dan het hy net met haar gespeel! Hy het met haar getrou om uit Elaine se kloue te kom. Hy het dit nie bedoel nie!
Hy het haar laat deelneem aan ’n klugspul terwyl hy geweet het dit sal indruis teen alles waaraan sy glo. Sy voel siek en naar en strompel na die badkamer. Sy wil haar skoonwas van alles. Sy wil doodgaan van ellende. Sy wil haar tasse pak en wegkom so vinnig as wat sy kan, maar sy weet dat sy dit nie kan doen nie. Sy moet die rolprent voltooi.
Toe sy uit die badkamer kom, is daar ’n klop aan haar deur en sy hoor Robert se sagte stem. Dis asof ’n rooi wolk voor haar oë afsak en sy ruk die deur oop.
“Loop!” gil sy histeries. “Ek moes dit geweet het! Tog het ek jou geglo. Een oomblik lank het ek regtig gedink jy bedoel wat jy sê. Hoe kon jy dit gedoen het? Hoe kon jy!”
Sy probeer die ring van haar vinger losruk, maar na die warm bad sit dit vas en trane van woede loop oor haar wange.
“Elize,” probeer hy keer, “kan ek nie asseblief inkom sodat ons daaroor gesels nie? Asseblief, ek kan . . .”
“Loop!” sê sy en druk die deur in sy gesig toe.
Die telefoon lui. Sy ruk die gehoorstuk van die mikkie af en vra: “Ja?”
Dis die publisiteitsman wat wil weet of sy onthou dat sy binne vyf minute ’n onderhoud het.
Sy trek gejaag aan, borsel haar hare droog en bêre die nuwe trouring in haar juweledosie.
Die onderhoud help om haar te laat bedaar. Sy hou nie daarvan nie, maar sy moes al meermale onderhoude toestaan. Sy het aan die begin geweier, maar Henri het haar sagkens daaraan herinner dat dit nodig is vir die publisiteit van die rolprent.
“En ek hoor die rolprent is byna voltooi,” sê die man met sy verkreukelde bruin baadjie en strikdassie.
“Ja.”
“Wat is u planne nou verder?”
“Ek vertrek so gou moontlik terug Suid-Afrika toe.”
“Wat is u planne ten opsigte van verdere rolprente?”
“Ek het geen planne nie. Ek sal nie weer in ’n rolprent optree nie.”
Die man glimlag asof dit ’n antwoord is wat hy al baie gehoor het. “Waarom nie?”
“Ek het geen begeerte om weer in ’n rolprent op te tree nie.”
Hy knik en kou aan die punt van sy pen. “Soos u weet, is Robert Ryan bekend as ’n moeilike mens. Stem u saam?”
Sy haal diep asem. “Nee.”
“U vind hom nie ’n moeilike medespeler nie?”
“Nee.”
“U is daarvan bewus dat hy al geloop het omdat hy gevoel het die rolprent is nie goed genoeg of sy medespelers nie bekwaam genoeg nie?”
“Ja, ek weet daarvan.”
“Het dit al hier gebeur?”
“Nee.”
“Waaraan skryf u dit toe?”
Sy wens die man wil loop. “Ek weet nie. Henri Dryson is so ’n bekwame regisseur dat Robert vertroue in hom het.” Sy haal haar skouers op asof sy nie regtig omgee wat Robert dink of voel nie.
“Was dit vir u aangenaam om saam met hom te werk?”
“Saam met wie?” vra sy ongeduldig.
“Robert Ryan.”
“Ja,” sê sy.
“Ja, wat?”
“U het my gevra of dit aangenaam was om saam met hom te werk.”
“O. O, ek sien. Ja. U het hom dus nie temperamenteel gevind nie?”
“Nee.”
Die mannetjie skuif rond en kruis sy bene. “Gee u om as ek u ’n paar persoonlike vrae vra?”
Sy frons. “Ja, ek gee om.”
Hy glimlag vaderlik en gerusstellend. “Nee, dis nie so erg as wat dit klink nie – net ’n bietjie familieagtergrond. U weet, ons lesers stel altyd daarin belang: hoe het jy grootgeword, hoe het jy in die rolprentwese beland, daardie soort van ding.”
“O.”
“U is in Suid-Afrika gebore?”
“Ja. Ek is daar gebore en het daar grootgeword en keer so gou moontlik daarheen terug.”
“En tog klink u nes ’n Amerikaner?”
“Ek woon al drie jaar hier.”
“Leef u ouers nog?”
Sy sug en gee hom ’n vinnige opsomming van haar lewe, haar skool- en universiteitsloopbaan, die boeke wat sy geskryf het en hoe dit gebeur het dat sy Amerika toe gekom het.
“En u is nie getroud nie?”
Sy vraag laat haar so skrik dat sy na haar asem snak. “Nee.”
“U was nog nooit getroud nie?”
“Nee.”
“Is daar ’n besondere vriend wat vir u wag?”
“Nee,” sê sy miserabel. Die besondere vriend is nou haar man en hy wag hoegenaamd nie vir haar nie. Hy weet nie eers dat sy hom beskou as haar besondere vriend nie!
Sy kyk na die man en staan op. “Is dit al? As u nie omgee nie, sal ek nou wil rus.”
“Seker, seker,” sê hy en begin vroetel met sy kamera. “Gee u om as ek gou ’n paar foto’s neem?”
Sy poseer geduldig alhoewel sy die hele proses haat. Maar uiteindelik is die man klaar en neem hy vriendelik afskeid.
“Ek het nou ’n onderhoud met Robert Ryan,” sê hy vir haar net voordat hy loop.
Elize kry ’n hol kol op haar maag. Sê nou Robert vertel hierdie skepseltjie van hulle skielike troue? Nee, hy sal nie! Hy dúrf nie!
Sy was van plan om die aand in haar kamer te bly, maar Henri lui van onder af en vra haar om asseblief af te kom.
“Is dit ’n bevel?” vra sy ongelukkig.
Hy lag. “Nee. Sal jy kom?”
“Ja,” sê sy en begin gereed maak om af te gaan.
Sy kyk na haarself in die spieël. Die netjiese rok wat sy aangetrek het vir die onderhoud, grief haar nou. En tussen al die verwarde gedagtes en ongelukkigheid is daar ’n vreemde gevoel in haar. As sy nie beter geweet het nie, sou sy gesê het dit is hoop. Waarvandaan dit
