waarteen sy geen verweer het nie. Sy lig haar hand ook op en hou dit teen sy wang. Hy trek haar saggies nader en soen haar – nie hartstogtelik nie; sy lippe raak net aan hare en toe beweeg sy hand af teen haar nek. Sy hou haar asem op, maar hy lig sy kop op en tree weg van haar.
“Sien jy,” sê hy baie sag, “dit is eintlik baie maklik.”
Haar oë sper wyd en sy snak na asem. “Is jy . . . is jy net besig om te oefen?” vra sy en haar stem is rou van die skok.
Hy draai van haar weg en buk om sy sigarette op te tel. Sy hare val oor sy voorkop sodat sy nie sy oë kan sien nie.
“Nee,” sê hy en skielik klink hy baie moeg. “Ek oefen nie. Dis laat. Ons moet seker nou gaan slaap.”
Sy draai weg en stap so vinnig na haar kamer as wat haar seer voet toelaat. Toe sy die deur agter haar toedruk, begin die trane loop. Sy gooi haar neer op die bont laslappiedeken en druk haar kop in die kussing. Hoe durf hy so met haar speel?
Wat wil hy dan hê, wonder sy vir die hoeveelste maal. Haat hy haar of hou hy van haar? Is sy maar net vanaand die enigste beskikbare meisie omdat die rooikop nie teenwoordig is nie? Die enigste ding waarvan sy seker is, is dat Robert Ryan die enigste man is oor wie sy nog ooit so gevoel het. Haar gevoel vir Charles was broederlik en onskuldig in vergelyking met hierdie hewige liefde.
Sy sit regop op die bed en druk haar hand oor haar mond. Liefde? Wie het gepraat van liefde? Hoe kan sy so iets erken? Sy verwens Henri en Lucy wat die naweek bederf het deur Robert ook te nooi, maar terselfdertyd weet sy dat sy ook half bly is dat hy wel gekom het. Sy is so totaal verward oor alles dat sy glad nie kan slaap nie en nadat sy opgehou huil het, staan sy versigtig op en loop kombuis toe.
Die hele huis is nou stil en donker; sy maak die agterdeur versigtig oop en loop hinkende om die huis na die groot boom waaronder ’n klein houttafeltjie en bankies gebou is. Daar gaan sy sit en staar oor die donker bome en die verligte meer.
Hoe lank sy daar gesit het, weet sy nie, maar mettertyd raak sy kalmer en laat haar hart leegloop van die baie botsende emosies.
“Kan jy ook nie slaap nie?” vra Robert skielik langs haar en sy sien die gloeiende kooltjie van sy sigaret in die donker.
Sy is nie verbaas om hom te sien nie – dis amper asof sy hom verwag het. “Ja,” sê sy kalm en beheers. “Ek wou ’n bietjie buite kom sit. Dis so mooi.”
Hy sit op die bankie oorkant haar. “Ja, is dit nie pragtig nie? So is die uitsig van die stoep van my huis af. Daar is darem nie soveel bome nie, maar die huis staan ook teen ’n steilte en onder is ’n groot dam. En rondom die hoë berge.”
“Dit moet mooi wees,” sê sy stil.
“Dit is. Miskien kan jy eendag kom kyk hoe dit lyk.”
Sy kyk verras na hom, maar sy gesig is in die skaduwee en sy kan nie die uitdrukking daarop lees nie. “Ek sou graag wou,” sê sy opreg, “maar ek gaan huis toe wanneer die rolprent klaar is. Miskien kom ek eendag weer kuier; ’n mens weet nooit.”
Hy antwoord nie en sy kan sien dat hy ook afstaar na die meer.
“Kan ek ’n sigaret kry?” vra sy skielik.
Hy staan op en hou die pakkie na haar uit. “Ek het nie geweet jy rook nie?”
“Net soms.”
Sy kan nie vir hom sê dat sy net rook wanneer sy so verward is dat sy nie weet wat anders om te doen nie.
Hy steek dit vir haar aan en gaan sit toe weer. “Is dit nie mooi hoe die maanlig die toppe van die bome versilwer nie?” vra hy.
Sy knik.
Hy draai na haar en gee ’n laggie. “Jou kop ook,” sê hy stil. “Dit lyk asof jy ’n silwer mussie ophet.” En net so vinnig verander sy stemming en vra hy tergend: “Het jy natuurlike blonde hare?”
“Ja,” sê sy verontwaardig. “Het jy natuurlike donker hare?”
“Goed,” lag hy. “Ek het daarvoor gesoek. Ja, my hare is maar hierdie kleur sedert my tienerjare. Toe ek klein was, was dit spierwit.”
Sy glimlag en probeer die klein witkopseuntjie vir haar voorstel.
“Jy kan my nie verkwalik nie,” gaan hy voort. “Daar is baie min meisies wat rondloop met hulle natuurlike haarkleur.”
“Ek weet, ja. Maar ek verseker jou, alles wat ek het, is myne en ek is daarmee gebore. Niks kom uit ’n bottel uit nie.”
Hulle gesels nog ’n rukkie, maar toe word sy vaak en hy stap saam met haar terug en sluit al die deure. Net voordat sy na haar kamer gaan, steek hy sy hand uit en keer haar.
“Ek is jammer oor vroeër,” sê hy sag. “Jy weet ek het dit nie so bedoel nie.”
Sy knik net. “Kom ons vergeet daarvan. Lekker slaap, hoor.”
Goed, dink sy, voordat sy aan die slaap raak, hy het dit nie bedoel nie. Wát het hy nie bedoel nie – om my te soen, om met my te spot, om te oefen, wát?
Die volgende oggend is haar voet baie beter en alhoewel sy nie saam met almal afloop na die meer om te gaan swem nie, geniet sy tog die dag. Sy loop onder die bome deur, help Lucy om slaai te maak vir middagete en asem net die vars lug in omdat sy weet dat hulle weer die middag moet teruggaan.
Toe almal uitasem van die klim weer bo is, maak die mans vuur en almal sit op die gras en dennenaalde rond terwyl die vleis braai. Robert bring vir Elize ’n koeldrank en kom sit langs haar.
“Was die water weer so koud?” vra sy.
“Ja, maar dis verfrissend. Wat het jy gedoen?”
“Ag, hier rondgeloop; vir Lucy gehelp; niks besonders nie.”
“Maar jy het baie kleur in jou wange,” terg Henri waar hy staan en vleis omdraai. “En dié keer is dit seker nie van ’n stekelrige baard nie.”
Sy bloos bloedrooi en die kinders wil almal weet waarna hulle pa verwys sodat Henri die hele storie moet vertel.
“Ja, Pa kan lekker lag,” kom Loni tot Elize se redding. “Ek onthou toe ek klein was en Pa se stoppels my altyd so gekrap het. Dis deksels seer.”
Elize kyk dankbaar na haar en Robert lyk vir ’n wonder ook verleë.
“Maar sien,” gaan Loni voort, “dis waarom ek sê ek wil niks met rolprente te doen hê nie. Net oor ’n mens ’n aktrise is, moet jy jou wange laat krap deur ’n vreemde man.” Sy kyk verskonend na Robert. “Nie dat jy ’n vreemde man is nie, hoor! Maar jy weet wat ek bedoel. Jy kan maar enige tyd my wange krap!”
Dit laat almal weer lag en dan kondig Henri aan dat die vleis gereed is en dat hulle maar kan inskep. Dis stil terwyl almal eet en Lucy lyk moederlik tevrede dat almal gesond en gelukkig en aan die eet is. Toe hulle later begin opruim en die kinders langtand gereed maak om in te pak en toe te sluit, help Elize vir Henri en hy kyk na haar met ’n ondeunde blik in sy oë.
“Ek is baie bly om te sien dat my onwillige spelers darem nou so goed klaarkom.”
“Onwillige
