het dit gehoor en weggeloop. Dit het haar moedeloos laat voel en daardie aand toe Nanette na die vleisbraai is, het sy ver langs die maanverligte see gaan loop. Sy was lief vir die see en sy
was lief vir haar suster ook. Sy het gewens sy kon alles doen wat haar suster van haar verwag het. Maar om op ’n lawaaierige vleisbraai te sit en luister na moderne musiek, was net nie op te weeg teen ’n aand alleen langs die strand met al haar drome nie.
“Waaraan dink jy wanneer jy so alleen loop?” wou Nanette eenkeer weet.
“O, aan baie dinge.”
“Soos wat?”
Elize het net gelag en die onderwerp verander. Hoe kon sy haar suster vertel van die stories wat in haar kop ronddraai? Lang en ingewikkelde stories van helde en heldinne wat deur baie probleme moet worstel voordat hulle mekaar uiteindelik vind. Nanette sal vir haar lag. Nanette is ’n mens van die werklikheid. Sy verdroom nie haar lewe nie. Sy weet wat sy wil hê en wat sy eendag wil doen.
“Met watse soort man wil jy eendag trou?” het sy op ’n dag vir haar suster gevra toe hulle gebukkend tussen die rotse loop en soek het na seeanemone en stervisse of sommer net mooi skulpe.
“Ek dink nie ek sal trou nie,” het Elize afgetrokke gesê.
“Natuurlik sal jy! Jy is mos mooi.”
“Ek dink nie so nie, maar dankie vir die kompliment. Dit het bowendien niks met trou te doen nie. Baie mooi meisies trou nie.”
“Is nie,” was Nanette se koppige antwoord. “Jy wil tog nie ’n oujongnooi word nie, wil jy?”
“Ek gee nie om nie – liewer dit as om sommer met enige man te trou.”
“Maar as jy nou die regte man kry, hoe sal hy wees?”
Elize het oor ’n diep poel gebuk sodat haar hare oor haar gesig geval het. “Ek weet nie. Ek weet net hy sal baie anders wees.”
“Hoe anders?”
“Hy sal vir my meer omgee as vir enigiets anders in die lewe.”
“Natuurlik,” het Nanette geantwoord. “’n Mens trou mos nie met iemand as hy nie lief is vir jou nie.”
Elize het ’n brose skulp uit die water gelig. “Kyk net, is dit nie pragtig nie?”
“Ja. Ek sal jou sê hoe die man gaan wees met wie ék wil trou.”
Elize was meer as gewillig om te luister.
“Vertel.”
Nanette het op ’n rots gaan sit.
“In die eerste plek sal hy aantreklik wees.”
“Dink jy dit is so belangrik?”
“Natuurlik. Hoe anders raak ek verlief op hom? In die tweede plek moet hy goed vir my kan sorg. Ek wil nie arm wees nie.”
“En veronderstel jy raak dolverlief op ’n man wat arm is?”
Nanette het haar skouers opgehaal. “Ek weet nie. Ek dink die beste ding is om eers uit te vind hoe sake staan voordat jy verlief raak.”
Elize het in ’n poeletjie gaan sit en haar lang, mooi gevormde bene voor haar uitgestrek.
“Sussie, wil jy my sê jy gaan eers uitvind wat die man se bankbalans is voordat jy met hom uitgaan?”
Nanette het wys geknik. “O, daar is maniere om uit te vind. In die derde plek moet hy goed met my vriende klaarkom. Kyk net na Ansie. Sy sê Piet hou glad nie van haar vriendinne nie en sy moet gedurende die dag by hulle gaan kuier wanneer hy by die werk is. Dit sal nie deug nie.”
Elize het haar kop geskud en hulpeloos gelag.
“Nee, jong, ek en jy dink glad nie dieselfde oor dinge nie. As ek vir ’n man lief word, sal ek nie omgee of hy ryk of arm, mooi of lelik is nie. En wat my vriendinne van hom dink, sal my weinig skeel solank ék maar dink hy is wonderlik!”
“Nou hoe dan?” wou Nanette gesteurd weet.
“Wat vir my belangrik is, is dat hy te alle tye sal weet hoe ek voel, dat hy daar sal wees wanneer ek treurig is, dat hy saam met my sal lag. Dan maak dit mos nie saak of hy ryk of arm of mooi of lelik is nie?”
“Jong, jy dink nog altyd jy gaan ’n prins kry wat jou in sy kasteel sal toesluit!”
En daarmee was die gesprek ook op ’n einde . . .
Die hond begin roer en staan op om die sand van hom af te skud.
“Sal ons verder stap, my honne?” vra die meisie.
Die hond gee ’n blaffie en sy staan op, skud die sand van die nat soom van haar rok af en begin ingedagte aanstap terwyl sy in die verte bly tuur.
’n Paar jaar later was hulle albei op universiteit en daardie Kersvakansie het Nanette haar kêrel, Gerrit, en ’n vriend saamgebring.
“Dis darem baie lekker,” het hulle ma gesê. “Julle jongmense hoef nou glad nie na maats te soek nie, want julle het elkeen een.”
Elize het van Gerrit gehou. Hy was ’n landboustudent in sy finale jaar en hy sou die volgende jaar op sy ouers se plaas gaan boer. Sy moes geamuseerd toegee dat hy aan al Nanette se vereistes voldoen het. Hy was aantreklik en hy was nie arm nie, en dit het voorgekom asof hy van al Nanette se vriendinne hou.
Maar sy vriend was ’n ander saak. Hy was ook aantreklik, ja, en sover sy kon aflei, het hy uit ’n goeie huis gekom. Maar hy was nie haar soort mens nie en ongelukkig is hulle voortdurend in mekaar se geselskap gelaat. Nanette en Gerrit wou vanselfsprekend dikwels alleen wees, en dan was Elize uitgelewer aan François. Hy was ’n mens wat kon praat oor omtrent alles onder die son, en sy was daarvan bewus dat die ander meisies hom in die oog gehou het. Maar dit was nie genoeg vir haar nie.
Een aand is haar suster en Gerrit alleen bioskoop toe en omdat sy nie lus was om in ’n benoude saal te sit nie, het sy gesê sy sal tuis bly. François het dadelik aangebied om haar geselskap te hou. Hulle het ’n ruk in die woonkamer gesit en gesels, maar sy wou uit strand toe, en toe hy na ’n ruk voorstel dat hulle gaan stap, het sy entoesiasties ingestem.
“Wat gaan jy doen wanneer jy klaar gestudeer het?” wou hy weet.
“Ek weet nie.”
Sy het na die donker branders gekyk. Sy sou nooit vir iemand sê dat sy graag ’n skryfster wil word nie. Dit was haar diepste geheim en van die paar stories wat sy reeds geskryf het, het niemand geweet nie.
“Maar jy moes tog al daaroor gedink het. Jy maak mos volgende jaar klaar?”
“Ja. Maar ek het nie. Ek sal seker een of ander werk doen.”
Wat sy in gedagte gehad het, was ’n loopbaan wat haar baie vrye tyd vir skryf en reis sou toelaat, want dit was haar ander droom: om die hele wêreld plat te reis.
“Jy is ’n eienaardige meisie,” het hy geamuseerd gesê. “Kom ons sit ’n
