sit hier by ons,” nooi hy en trek vir haar ’n stoel uit.
“Dankie,” sê sy en gaan sit. “Nee, ek wil niks drink nie, dankie.”
Lucy glimlag simpatiek vir haar. “Jy lyk gedaan. Het Henri jou gewoel vandag?”
Elize glimlag ook. “Nee. Dis net ek wat nie gewoond is aan die . . . die . . .”
“Die harde werk,” merk Robert op.
Sy ignoreer sy opmerking en vra Lucy uit na die kinders. Lucy en Henri het ’n unieke verhouding, en sy is altyd aan sy sy. Sy dring haar nooit op nie, sy meng nie in nie, maar as haar man aan die einde van ’n kwaai dag wil ontspan, is sy by hom. Die kinders, vertel sy nou, is doodgelukkig alleen by die huis saam met die huishoudster en sal die naweek by hulle aansluit.
“Dit sal lekker wees,” merk Elize op.
“Ja. Ek moet altyd keer dat Henri nie totaal versink in sy towerwêreld nie. Ek en die kinders sorg dat hy bewus bly van die werklikheid.”
“Ek is honger,” sê Henri en almal drink hulle drankies klaar. Maar net toe hulle wil opstaan om na die restaurant te gaan, kom twee van die tegnici na Henri en begin ’n lang en ingewikkelde gesprek. Lucy gaan lojaal weer sit, maar Robert kyk na Elize en lig een wenkbrou.
“Sal ons twee dan maar gaan?”
“Goeie plan,” sê Lucy hartlik. “Elize lyk vir my flou van die honger. Gaan julle solank. Ons kom so gou ons kan.”
Elize het nie eintlik ’n keuse nie en stap voor hom uit na die restaurant. ’n Paar mense draai om en staar hulle aan. Sy voel ongemaklik, veral omdat sy weet dat hulle nie na haar kyk nie, maar na Robert.
Hulle wonder seker wie die nuwe poppie by hom is! dink sy katterig.
Nadat hulle aandete bestel het, kyk hulle na mekaar en sy weet regtig nie wat om te sê nie.
“Bly jou meisie nie ook in die hotel nie?” vra sy.
“Watter meisie?” vra hy, terwyl hy ’n broodrolletjie oopsny en botter daarop smeer.
“Ek weet nie. Jy het mos altyd ’n meisie aan jou sy.”
“Regtig?” vra hy geïnteresseerd. “Ek het nie besef jy hou my so fyn dop nie.”
“Ek hou jou nie dop nie!” sê sy vererg.
“Waar kom jy dan aan die storie van die meisie?”
“Vergeet dit,” sê sy vies. “’n Mens sien altyd foto’s van jou en meisietjies wat aan jou hang.”
“Inderdaad!” sê hy kalm en sit terug sodat die kelner sy kos voor hom kan neersit. “As jy weer so ’n foto sien, moet jy vir my ook wys.”
Sy antwoord nie en konsentreer op haar bord kos. Dit lyk heerlik en sy is te honger om nou verder te baklei.
“Wie is jou agent?” vra hy skielik.
“Ek het nie een nie.”
“Waarom nie?”
“Waarom moet ek een hê? Ek kan my eie sake behartig.”
“Alle aktrises het agente,” merk hy droogweg op.
“Ek is nie ’n aktrise nie.”
“O, ek sien. Wat is jy dan?”
Sy lig haar wynglas op en neem ’n sluk. Sy wens Henri-hulle wil nou by hulle aansluit.
“Ek is ’n skryfster.”
“Natuurlik,” sê hy. “Ek het vergeet.”
Sy antwoord nie hierop nie. Sy hoop nie dit gebeur dikwels dat sy saam met hom moet eet nie. Dan bly sy liewer in haar kamer.
“Ek terg net,” sê hy skielik. “Ek het jou boek gelees. Dit is baie goed, té goed om te verfilm.”
“Jy is baie taktvol,” sê sy agterdogtig.
“Nee, ek bedoel dit. Soveel goeie boeke is al bederf deurdat swak rolprente daarvan gemaak is. Onthou, miljoene mense sien die rolprent en onthou dus net die swak weergawe. Jou boek word gelees en beoordeel deur mense wat dit kan waardeer, en hulle sal die goeie boek onthou sonder dat ’n rolprentweergawe dit bederf.”
“Ek het nog nooit so daaraan gedink nie,” sê sy en kyk verras op na hom.
“Is dit die enigste boek wat in Engels vertaal is?” vra hy weer.
“Ja.”
“Hoeveel het jy al geskryf?”
“Ses.”
“Waarom vertaal jy nie die ander ook nie?”
Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie. Miskien doen ek dit eendag.”
“Jy klink so Amerikaans,” sê hy. “Maar Henri het my vertel dat jy eintlik Afrikaans is.”
“Dis reg,” antwoord sy.
“Is dit ’n moeilike taal om te leer?”
“Nee, ek dink nie so nie. Miskien is daar klanke waarmee jy sal sukkel.”
’n Rukkie lank eet hulle in stilte.
“Waarom bly jy in Amerika?” vra hy toe.
“Ek weet nie,” sê sy eerlik. “Ek sou aanvanklik net ’n paar maande lank hier gebly het, maar die een ding het na die ander gelei en . . . Ek was juis nou op pad terug toe Henri met sy verspotte voorstel gekom het.”
“Verspotte voorstel?” vra hy en glimlag.
Sy wens hy wil nie glimlag nie. Dis dan moeilik om nie van hom te hou nie. “Ja,” sê sy en knik. “Dit was ’n verspotte voorstel. Ek is nie ’n aktrise nie, en ek sal nooit een wees nie. Ek het net ingewillig omdat Henri dit so wou hê.”
“O, jy sal sien wat gebeur. Dis soos iets waaraan jy verslaaf raak. Hierna sal jy net wil toneelspeel.”
“Nee,” sê sy styf. “Dit sal nooit gebeur nie. Wanneer die rolprent klaar is, gaan ek huis toe. Jy is miskien verslaaf daaraan, ek nie.”
“Ek is nie verslaaf aan toneelspel nie,” sê hy skielik weer koel.
“Waarom doen jy dit dan? Ek dog jy is eintlik ’n boer van Colorado.”
“Ek is, ja. En ek het na die vorige rolprent besluit dis nou klaar, ek tree nou af.”
“En toe kom jy tog weer terug.”
“Om dieselfde rede wat jy aangevoer het, ja. Omdat Henri my gevra het. Ek weier nie graag wanneer Henri my vra nie.”
Sy haal haar skouers op en bestudeer die spyskaart asof haar lewe daarvan afhang.
“Vertel
