om haar kop lyk sy vir Kosie heeltemal anders as gewoonlik: ouer, sagter en vrouliker. Vinnig kyk sy van haar pa na Kosie, maar nie een van hulle praat nie.
“Wat is dit?” vra sy met droë lippe.
“Waar is Rex?” vra haar pa. Sy stem is skor en kortaf. Gespanne wag Kosie haar antwoord af en hy hoop meteens vuriglik dat hy tog verkeerd moet wees, dat dit nie Rex is wat hy vanmiddag daar doodgeskiet het nie.
“Ek weet nie,” fluister sy. “Hy is al die hele middag weg. Kiewiet sê hy het hier weggeraak net ná ons dorp toe is.” Haar pa en Kosie is albei stil. Hulle kyk nie een na haar nie en met ’n stem wat skielik helderder klink, vra sy: “Waar is Rex?”
Dis Kosie wat na haar toe gaan.
“Ek is jammer, Esther … maar ek moes hom vanmiddag doodskiet.”
Hy sien die ongeloof in haar oë. Verslae vra sy: “Doodskiet? Waarom?”
“Omdat hy my skape verskeur het!”
’n Paar tellings kyk sy na hom en haar oë skiet vol trane.
“Dis nie waar nie,” sê sy onstuimig. “Ek glo jou nie. Jy het nooit van Rex gehou nie, daarom het jy hom doodgeskiet. Dis seker jou eie hond wat die skaap gebyt het.”
Sy draai om en hardloop by die studeerkamer uit. ’n Rukkie is daar stilte, dan sê oom Gideon swaar: “Sy is ontsteld. Jy weet sy was baie geheg aan die hond.”
“Ek is jammer,” sê Kosie, maar sy stem is ergerlik. “Ek het Oom meermale teen die hond gewaarsku. Ek het hom nooit vertrou nie. Oom kan nog dankbaar wees dat dit skape is wat hy verskeur het en nie mense nie.”
Hy wou nie bly om tee saam met die gesin te drink nie, en oom Gideon het ook nie daarop aangedring nie. Die besigheid het hom baie ontstel. Hy moet daaroor nadink. Hy het belowe dat hy vroeg die volgende oggend sou oorkom Eendekuil toe en daarmee moes Kosie tevrede wees.
Die reën het nog steeds geval toe Kosie van Skeerpoort af weg is, ’n sagte, deurdringende reën wat die droë kors van die aarde heerlik deurweek.
Die geluid van stromende water is oral en die spruit, wat jare lank dor en droog gelê het, is ’n sterk, bruisende stroom.
Maar die blydskap en juiging wat daar vanaand in sy hart moes wees, is nie daar nie. Hy sien weer sy arme, verskeurde ooie, hy hoor nog hul jammerlike geblêr. Hy het so reikhalsend uitgesien na sy eerste eie lammeroes, soveel sorg en moeite aan die ooie bestee gedurende die warm, droë maande.
Sy uitsoekooie …
En asof dit nie genoeg is nie, is daar ook nog die herinnering aan die verwyt wat hy in die jong meisie se oë gelees het toe hy aan haar moes sê dat hy haar hond doodgeskiet het.
Hoofstuk 4
Hoofstuk 4
Dit is nog half donker toe Kosie die volgende oggend wakker word. Dadelik staan hy op en begin aantrek. Sy hart voel swaar, die gedagte aan sy teleurstelling en verlies hang soos ’n donker wolk oor die dag wat voorlê.
Hy is traag om na sy ooie toe te gaan. Hy wil daardie aaklige gesig liewer nie weer aanskou nie. Maar oom Gideon sal ook daar wees en hy moet nog vasstel presies hoeveel ooie gebyt is en hoe groot die skade is. Hy hoop oom Gideon sal self aanbied om vir die skade te vergoed. Hy wil hom nie graag daartoe dwing nie. Hy wil nie graag sonde met sy bure hê nie, maar wat reg is, is darem reg. Sover hy weet, is oom Gideon ’n welgestelde man. Hy begin nou net boer en die verlies van die pragtige ooie is vir hom ’n groot terugslag. Jammer darem dat Barry nie hier is nie. Hy sou oom Gideon met soveel meer vertroue en sekerheid ontmoet het as Barry by hom was, of as hy die saak net een maal met hom kon bespreek.
Selina is nog nie in die kombuis nie, dus sal hy maar sonder koffie moet gaan. Hy neem ’n paar appels en steek dit in sy sak.
Buite staan hy ’n oomblik stil op die hoë voorstoep. Dis nog voor sonop en die lug en koppies is ’n sagte pêrelgrys. Die reën het gedurende die nag opgehou en die oggend is doufris en lieflik. Dit is of die wêreld gedurende die nag weer nuutgebore is. ’n Klam, vars geur styg uit die grond uit op en oral op die werf staan daar nog poeletjies water.
In die hoë bome naby die huis sing die voëls en die helder, aanhoudende gekoer van die tortels klink soos ’n danklied. Die eende raas by die dam, die kalwers bulk en hy sien Jonas se seun die veld inhuppel agter die koeie aan. Mens en dier juig vanmôre en Kosie se hart voel meteens ook ’n bietjie ligter. Hy is jonk en sterk, hy sal dié verlies en teleurstelling ook te bowe kom.
Hy stap na die reënmeter by die waenhuis om te sien hoeveel dit gereën het. Jonas kom van die stal af met die twee perde wat hy opgesaal het.
“Ons het mooi reën gehad, meneer Kosie. Seker twee duim,” raai hy.
“’n Duim en agt punte,” sê Kosie met groot tevredenheid.
“Die Here is vir ons goed. Nou sal ons die Karooveld sien groei. Volgende jaar dié tyd het meneer Kosie lankal vergeet van die klomp ooie wat daar doodlê.” Hy sien die wolk wat oor Kosie se gesig trek en vervolg haastig: “Ek is jammer Selina is ’n bietjie laat vanmôre. Maar ek sal gou koffie maak.”
“Ons sal maar die koffie drink as ons terugkom, Jonas. Nou is ek haastig. Meneer Gideon sal ook vroeg daar wees.”
Kosie neem Vossie by Jonas. Ongeduldig, vol lewenslus en energie, trippel die jong vosperd daar rond. Die oomblik wat Kosie op sy rug is, vlieg hy weg en Jonas moet vinnig klim om nie agter te bly nie.
Die drie kuile waarna die plaas vernoem is, staan vol bruin modderwater en weer is dit of Kosie se hart ’n bietjie ligter word.
Maar daar by die kamp oorweldig die aakligheid van die toneel hom weer. Die mooi ooie, gister nog sy trots en vreugde, lê nou styf en sonder lewe op die nat grond met die aaklige, gapende wonde in hul sye.
Wat ’n skade. Wat ’n verlies!
Aaron, wat van die begin van die jaar af by hom werk, en Booi, een van sy ander werkers, is besig om die dooie ooie bymekaar te bring. Vyf van dié wat hy gedink het dit miskien sou maak, het ook gedurende die nag gevrek, en terwyl hulle daar besig is, kry hulle nog ’n paar wat so ernstig verskeur is dat daar maar min hoop is dat hulle kan herstel. ’n Paar lyk weer beter. Sodra die poskantoor oopgaan, sal hy die veearts bel, miskien kan hulle nog ’n paar van die ooie red.
Vyf en sewentig van sy uitsoekooie lê nou op die klam grond om hom. Die bitterheid en ontevredenheid begin weer in sy hart posvat en toe oom Gideon en Esther ’n rukkie later daar aankom, kos dit moeite om hulle beleef en vriendelik te groet.
Al betaal oom Gideon hom vyfhonderd pond skadevergoeding sal dit nog nie genoeg wees nie!
Hy is jammer dat Esther saamgekom het, hoewel dit nie vir hom vreemd is dat dit sy is en nie Isak nie wat die oubaas vergesel. Tog, oom Gideon moes beter geweet het as om haar te laat saamkom. Hy wonder meteens of oom Gideon haar miskien as getuie saamgebring het.
Oom Gideon klim swaar van sy perd af. Hy het nie goed geslaap nie en hy voel vanmôre verkeerd en omgekrap. Die gesig wat hy hier sien, is ook genoeg om enige man te ontstel, veral as jy weet dat jy vir die skade verantwoordelik gehou gaan word. Hy het gehoop en verwag dat sy jong buurman gisteraand oordryf het, dat Rex, as dit dan hy is, nie meer as vyftien of twintig
