enigste man op Skoonspruit van haar ouderdomsgroep met wie sy kán uitgaan.
Een aand daag hy nie alleen by die woonstel op nie, maar bring ’n ander man saam – Kobus Coetzenbergh. Hy vertel dat hy ’n skatryk jong boer is, afkomstig van dieselfde plek as Richard. Sy ouers en Richard s’n is al jare lank bure. Kobus is in die stad in verband met besigheid en Richard het hom raakgeloop en oorreed om die naweek saam met hom Skoonspruit toe te kom.
Toevallig is Martina daardie aand tuis en die twee jongmense kom sommer uit die staanspoor goed klaar. Van dié naweek af ry Kobus gereeld Skoonspruit toe. Nie omdat hy Richard se geselskap so besonder aangenaam vind nie, maar om ’n rede wat Isolde eers besef toe die koeël reeds deur die kerk is.
Martina en Kobus ken mekaar maar veertien dae toe sy een aand met sterre in haar oë die woonstel binnestap en by haar suster op die bed kom sit.
“Ek het gedink jy slaap al,” sê Martina. Isolde klap haar boek toe.
“Nee. Ek het so begogel geraak dat ek die boek nie kon neersit nie. Wêreld, maar dis al laat. Ek het nie besef ...” Sy kyk haar sussie fronsend aan. “Martina, ek wil nie prekerig klink nie, maar jy was die afgelope veertien dae elke aand tot bitter laat uit. Jou werk gaan daaronder ly. Jy sal die joligheid so ’n bietjie moet inkort, sussie.”
Martina glimlag net goedig. Soos ’n mens geduldig teenoor ’n oujongnooisuster sal glimlag, dink Isolde by haarself en die benoude gevoel wel weer in haar op.
“Sus, sê my, hoe weet ’n mens as jy werklik verlief is? Ek bedoel, hoe kan jy seker wees dat jy die één man vir jou in die lewe raakgeloop het?”
Isolde kyk haar suster verslae aan. Toe laat sy haar blik sak. Hoe weet ’n mens? Sy frons. Sy weet nie. Op ses en twintig weet sy nie hoe dit voel om iemand lief te hê nie. Sy probeer dink. “Wel, ek sal sê ...” Sy byt haar onderlip vas.
“Ja? Hoe moet ’n mens voel?”
Sy kyk half moedeloos na haar jonger suster op. Probeer weer. “As hy jou baie kosbaar laat voel, dink ek.”
“Werklik?” Martina se donker oë dartel.
Isolde kyk haar skerp aan. “Hoekom vra jy?”
“Ek ... wil weet. Isolde ...” Die jonger meisie lyk soos iemand wat nie ’n oomblik langer ’n geheim kan hou nie. “Sus, ek is verlief, hierdie keer wérklik verlief! Ek weet nou dis vir altyd, want jy het reg. Hy laat my so kosbaar voel. So verskriklik kosbaar.”
Isolde kyk haar suster ontsteld aan. Toe kom daar ’n stilte oor haar. Martina kan al werklik verlief raak. Sy is een en twintig. Daar is van haar vriendinne wat al getroud is en selfs een of twee wat babas het.
“Op ... wie is jy verlief, Martina?”
“Op Kobus, natuurlik! O, hy is so wonderlik, Isolde!”
Isolde frons. “Maar julle ken mekaar skaars, my liewe sussie.”
“Maak dit saak? Ons weet ons het mekaar lief. Ons sal mekaar altyd liefhê. Sus, jy moet dit verstaan.”
Isolde kyk in haar suster se pleitende oë en weet dat haar suster iets ervaar wat sy nie ken nie – die sekerheid dat jy jou lewensmaat gevind het.
“Ek is bly jy is so gelukkig, Martina. En hoe beter julle mekaar leer ken, hoe verder sal jou geluk verdiep, hoop ek.”
“O, ek weet dit sal so wees. Ons gaan ook nie wag nie, ons gaan dadelik trou.”
“Dadelik? Maar Martina ... werklik, is julle nie ’n bietjie haastig nie? ’n Mens kan nie iemand in veertien dae leer ken nie, my sussie.”
’n Mooi, wyse glimlag verskyn om die meisie se lippe en Isolde besef meteens met beklemming dat hierdie jong sussie van haar – wat sy al die jare beskerm en gelei het; vir wie sy byna ’n tweede ma geword het – die afgelope twee weke in ’n onafhanklike, volwasse vrou ontwikkel het. Die werklike erns van die situasie tref haar en sy vra dringend: “Hoe kan jy so seker wees dat dit Kobus en net Kobus is?”
“Ek wéét.”
Dié woorde word met stille sekerheid gesê en Isolde besef dat niks wat sy kan byvoeg iets aan die situasie sal verander nie. Martina is nie iemand wat met mans se gevoelens speel nie. Daarom is sy verplig om te aanvaar dat haar sussie dit werklik ernstig bedoel.
Die volgende dag vind sy by Kobus ook dieselfde absolute sekerheid. Sy het geen ander keuse nie as om te aanvaar dat die twee mense in die loop van veertien dae werklik op mekaar verlief geraak het en vasberade is om so gou moontlik te trou. Daardie “so gou moontlik”, moet sy hoor, is nog dieselfde week.
“Maar hoekom so haastig?” vra sy vir die hoeveelste keer. “Jou mense sal tog seker eers vir Martina wil ontmoet. Hulle sal nie daarvan hou dat jy sommer met ’n wildvreemde meisie trou nie.”
Kobus het ’n antwoord gereed. “Dis nog net my ma wat leef en sy sal nie omgee nie, solank ek net gelukkig is. Natuurlik sal ek haar graag by die huwelik wou hê, maar sy is ’n hartlyer en sal nie vir die troue hierheen kan kom nie.”
Isolde gryp na die laaste strooihalmpie. “Martina is onder verpligting by die skool, Kobus. Sy kan nie haar werk sommer net so los ...”
Daarvoor het Martina weer ’n antwoord gereed. “Alles gereël, sus, ek het klaar met die hoof gepraat. Die skole sluit oormôre en juffrou Conradie is bereid om my pos volgende kwartaal oor te neem. Ek het klaar ’n plaasvervanger gekry.”
Die ouer suster bly woordeloos sit. Wonderlik hoe die liefde alle probleme kan oorbrug en wegvee, dink sy effens wrang. Daar is net niks waarop hierdie twee nie ’n antwoord en ’n oplossing voor gereed het nie. En aangesien albei reeds mondig is, is daar niks wat sy verder kan sê nie.
Nog steeds nie baie gelukkig omdat dinge so vinnig verloop nie, moet Isolde op die ou end maar saam met die onstuitbare stroom gaan en haar toestemming tot die huwelik gee. Die feit dat Richard haar verseker dat Kobus uit ’n puik familie kom en dat sy geen vrese oor haar suster se materiële welvaart hoef te hê nie, help nie veel nie.
Die twee jongmense trou stil en gaan net vir ’n naweekwittebrood na ’n vakansieoord nie ver van Johannesburg af nie. Dit is eers toe hulle weg is, en sy alleen in die woonstel agterbly, dat Isolde werklik ten volle besef wat gebeur het. Van nou af sal sy alleen wees. Martina is getroud en sy gaan haar baie ver van Skoonspruit af op ’n plaas vestig. Isolde bly alleen agter.
Daarom dat sy, toe Richard weer met haar oor ’n huwelik begin praat, hom nie dadelik stilmaak nie. “Isolde, dink jy nie dit het tyd geword om sake nugter te beskou nie? Martina is nou getroud en jy is alleen. Trou asseblief met my. Jy weet hoe ek oor jou voel.”
Sy kyk hom onseker aan. Miskien het hierdie man haar tog werklik lief, of, altans, so lief as wat hy in staat is om ’n vrou lief te hê. “Wat van al die ander meisies?”
“Jy weet hulle beteken niks vir my nie. Ek het maar net die tyd met hulle verwyl omdat jy my so op ’n afstand hou.”
“Jy sal my tyd moet gee om daaroor te dink, Richard.”
Hy is nie tevrede met haar antwoord nie, maar hy het ook al geleer dat dit hom niks in die sak bring om hierdie meisie te probeer dryf nie. Dis een van die redes hoekom hy besluit het dat niemand anders as Isolde Cilliers
