en wil van haar eie. ’n Man sal nie verveeld raak met haar nie. Liefde maak nie saak nie. Net so beredeneerd as wat hy altyd is wanneer hy ’n hofsaal binnestap, so hanteer hy die kwessie van sy toekomstige vrou. Daar is sekere vereistes wat hy aan so ’n dame stel, en hy het doelbewus nog altyd na so ’n vrou gesoek.
En ná al die jare staan Isolde nog steeds boaan die lys.
Toe Isolde daardie aand in die bed klim, kan sy nie aan die slaap raak nie. Aan die een kant bekommer sy haar oor haar suster se skielike huwelik. Sy kon tot dusver niks in Kobus vind wat sy tot sy nadeel kan aanteken nie, maar die haas van alles bly haar hinder, en in haar agterkop het sy nog steeds die gevoel dat Kobus se mense nie tevrede gaan wees nie. Hy het haar wel verseker dat hy telefonies met hulle in verbinding was en dat daar niks in die pad van sy en Martina se huwelik staan nie, maar die onrus bly.
Dan is daar nog Richard se huweliksaanbod om in die lang nag oor te lê en tob. In een opsig het hy reg. Dit het tyd geword dat sy die lewe en haar omstandighede nugter bekyk. Geld ontbreek haar nie. Afgesien van haar salaris, is daar die erfporsie van haar ouers wat verseker dat sy nooit gebrek sal ly nie, of sy trou of nie.
Maar geld is nie alles nie. Dit het sy die afgelope paar dae besef terwyl sy haar jonger suster se geluk aanskou het. ’n Vrou is gemaak om bemin te word. Daarin lê die vervulling van haar hele wese. Terwyl sy in hierdie dae van dolle voorbereidings gehelp het waar sy kon, het sy al meer besef dat haar jonger sussie iets in die lewe gevind het wat háár verbygegaan het – en vir altyd vir haar verlore gaan wees as sy nie nou die werklikheid in die oë kyk nie. Maar of Richard Latsky die man is by wie sy hierdie kosbare kleinood sal vind wat ook haar oë soos sterre sal laat skitter, betwyfel sy. Maar wie is daar anders? vra sy haarself eerlik in hierdie nag af.
Sy het haarself onbewustelik die afgelope tyd so teruggetrek dat sy begin glo het dat daar geen ander man is met wie sy sal kan trou nie behalwe met Richard Latsky. Sonder dat sy dit besef het, het sy haar kanse op geluk, en veral huweliksgeluk, by haar laat verbygaan.
Sy lê fronsend met oop oë na die donker en staar. Sy dink nou eers daaraan dat haar jaarlikse verlof ook oor ’n paar dae begin. Dit is die afgelope jare so gereël, sodat sy en Martina saam verlof het en saam êrens kon gaan vakansie hou. Maar vanjaar sal Martina nie by wees nie. Sy sal by haar man wees.
Isolde sal van nou af ook alleen moet vakansie hou. Hierdie vooruitsig hou geen plesier vir haar in nie en sy wonder of sy nie maar haar verlof moet kanselleer nie. Dis tog nie lekker om alleen met vakansie te gaan nie. Maar dan ... Sy sal seker daaraan gewoond moet raak. Die volgende oggend staan sy op met die besef dat haar suster se troue haar eie lewe totaal ontwrig het en dat sy nuwe aanpassings sal moet maak. Sy sal moet leer om alleen haar pad te stap. Of sy sal met Richard Latsky moet trou.
Ontsteld oor wat sy alles in die oë moes kyk in hierdie nag wat verby is, onthou sy weer gister se oproep. En sy weet sommer dat haar voorgevoel van onheil nie ongegrond is nie. Kobus se mense – spesifiek sy ouer broer – is beslis nie ingenome met die verloop van sake nie. Verder het sy nog die gevoel dat hulle glad nie eens die volle toedrag van sake ken nie.
Die res van die dag dwaal sy diep bekommerd in die woonstel rond. Van vyfuur af hou sy die straat voor die woonstelblok dop, en slaak ’n sug van verligting toe sy Kobus se motor sien stilhou. Hulle is terug! Dit was die langste Sondag wat sy nog belewe het.
Sy voel gemeen om hul vreugde en geluk te demp, want die twee lyk so stralend gelukkig, maar daar sit ’n man, ’n baie ontevrede man, iewers op hulle en wag. Hoe gouer sy hulle van die oproep vertel, hoe beter. Kobus is nou ’n getroude man en hy moet sy verantwoordelikhede self dra.
Martina bars die woonstel binne en gryp haar suster om die nek. “O, dis lekker om jou weer te sien, sus. O, Isolde, ek is só gelukkig!”
Isolde se keel trek toe terwyl haar oë verteder. Ag, mag die Vader gee dat haar kleinsus altyd so gelukkig sal bly. Maar met beklemming besef sy dat dit nie sal gebeur nie. Sy het sedert gisteroggend die nare voorgevoel dat daar probleme op die paartjie wag.
Martina is egter te intens in haar eie geluk opgeneem om iets van haar suster se kommer agter te kom, en sy borrel voort. “En weet jy wat? Die wonderlikste ding het gebeur by die vakansieoord. Daar is toe mos buitelandse toeriste in die rondawel langs ons en Kobus en die man begin gesels en toe vertel dié hom van ’n miljoenêr in Argentinië wat aan die bankrot speel is en dié het ’n hele stoetery van Brahmane en hy sê toe vir Kobus as hy gou speel, kan hy dalk van die Brahmane spotgoedkoop kry ...”
“Stadig, liewe land. Jy is soos ’n orrel, Martina,” keer Isolde. “Waarvan praat jy, kind? Wat is Brahmane?”
Martina lyk heel verontwaardig. “Dis natuurlik beeste. Dis ’n soort beesras waarin Kobus belangstel. Dis hoekom hy Johannesburg toe gekom het, op soek na kontakpersone van wie hy egte stoet-Brahmane kan koop. En toe loop ons nou dié Amerikaner raak en nou gaan ons volgende week Argentinië toe om te gaan kyk na ...”
Isolde gooi haar hande in die lug en Kobus lag saam, sy oë aanbiddend op sy opgewonde jong vroutjie. Dan knik hy op die vraag in Isolde se oë.
Isolde gaan sit en kyk die twee verstom aan. “Julle kan nie gaan nie. Jy moet liewer Argentinië los en jou broer bel voordat hy ontplof.”
2
Die twee jong gesigte versober ietwat.
Kobus lyk bekommerd. “Hoekom?”
“Hy het gister hierheen gebel en ... wel, om dit sag te stel, hy was baie ontevrede.” Sy aarsel. Sy kry hulle jammer. Hulle is so vreeslik gelukkig, maar hulle moet liewer weet waar hulle staan. Daardie meneer Coetzenbergh het nie geklink na ’n man wat onsin verdra nie. “Hy wou weet wat de duiwel hier aangaan. En hy was baie skepties omtrent jou keuse. Hy het hardop gewonder waar jy Martina uitgekrap het. Sy eie woorde.”
“Sus!” Martina se oë is rond van skok, en Kobus laat sy kop skuldig sak. Dan kyk hy verskonend op.
“Jy ... moet hom maar verskoon, asseblief, Isolde. Zak is maar ... kort van humeur en baie reguit van geaardheid.”
Isolde kan die koelheid in haar stem nie keer nie. Sy voel nou nog hoe haar bloeddruk styg as sy net terugdink aan daardie gesprek. “So het ek agtergekom, ja.” Sy kyk haar jong swaer stip aan. “Kobus, het jy jou mense vertel van jou huwelik?”
Hy én sy bruid lyk meteens só skuldig dat Isolde se hart in haar skoene sak. “Martina?”
“Jy sien, sus ...”
“Ja?” Sy weet sy klink nou presies soos ’n versuurde oujongnooi, vol kritiek en oordeel, maar daardie Zak-mens gaan hulle almal lewend braai as hy moet agterkom dat hulle hom bedrieg het. “Kom. Wat gaan hier aan? Dit klink dan nou vir my julle is met ’n bedrieëry besig.”
Martina en Kobus kyk na mekaar. Ten spyte van die erns van die oomblik, ontmoet hul oë in ’n verskuilde geamuseerde blik. Kobus se broer Zak is wel uitgesproke – maar Isolde staan nie ver terug vir hom nie. Kobus se geamuseerdheid verdiep. Hy sal graag dié twee bymekaar wil sien. Die vonke sal spat!
Dis Martina wat vinnig begin verduidelik. “Jy sien, sus, ek en Kobus het gedink ... wel, dis miskien beter om hulle nie sommer dadelik van die troue te vertel nie.” Die uitdrukking op haar suster se gesig laat haar nog vinniger verduidelik. “Ons wou nie doelbewus bedrog pleeg nie, sus. Dis net ... Kobus se ma is ’n hartlyer. Hy het gevoel ons moet maar eers met die nuus wag tot ons daar kom.”
“Ja, sien,” val Kobus ook in om te help verduidelik,
