het natuurlik reg. Hoe gouer ek hierdie wêreld in al sy fasette leer ken, hoe beter, nè? En sy mense ...”
Die ou oë kyk haar liefdevol aan. “Ek kan nou verstaan hoekom Kobus halsoorkop op jou verlief geraak het. Jy is nie net pragtig nie, maar ook dierbaar. Ek is so jammer ons moes iemand stuur om jou op die stasie te kry, maar Zak is op die oomblik baie besig, en my ou hart was die afgelope paar dae weer ’n bietjie onstuimig. Toe wou hy natuurlik nie daarvan hoor dat ek moet saamry nie.”
Zak tree vinnig nader. “En nou moet u eers weer ’n bietjie gaan rus. Die opgewondenheid van die afgelope dae het u glad nie goed gedoen nie. Martina kan solank gaan bad en haar tuis maak en u kan haar weer vanmiddag verder leer ken.” Sy stem is beslis en die ou dame glimlag met Isolde.
“Zak is baie streng met my en keer altyd dat ek my nie ooreis nie. Hy is ’n dierbare seun. Maar ek moet sê ek voel ’n bietjie moeg. Ek was so opgewonde oor jou koms dat ek nie so goed soos altyd kon rus nie. Nou sal ek kan, noudat ek jou gesien het en weet dat my seun ’n goeie keuse gedoen het. Sal jy my verskoon, hartjie? Ons kan weer vanmiddag verder gesels. En dan moet jy my alles van jouself vertel, hoe jy en Kobus ontmoet het en al daardie dingetjies, hoor?”
“Seker, tante,” antwoord Isolde met ’n toegetrekte keel.
“Gaan bad jy nou en rus ’n bietjie soos Zak gesê het. Selfs ék praat nie teë as Zakkie iets só beslis sê nie,” lag sy goedig. “Maar moenie jou om die bos laat lei nie. Eintlik het hy ’n baie klein hartjie, nè, my seun?”
Haar seun glimlag vlugtig op die grys kop af en draai dan die rolstoel beslis om. In daardie glimlag sien Isolde die wedersydse verering tussen moeder en seun en haar keel trek nog meer toe. Zak Coetzenbergh gaan haar afslag en biltong van haar maak as hy van haar bedrog moet uitvind. Hy sal niemand wat sy ma bedrieg ongedeerd daarvan laat afkom nie. En wat Kobus se ma betref ... Haar oudste seun se woord is wet. Dis duidelik.
Sy staan nog op dieselfde plek toe hy terugkeer. “Kom, ek gaan wys jou jou kamer en die badkamer.”
Sy loop soos ’n mak skaaplam agter hom aan terwyl sy eerder daarna voel om suutjies om te spring en te voet terug te hardloop Skoonspruit toe.
Hy staan opsy toe hulle haar kamerdeur bereik. Sy stap binne en draai dan om. Hy staan in die deur, arms gevou. Weer hou hul oë mekaar gevange.
“Jy is uitermate vyandiggesind teenoor my. Is jy werklik só kwaad omdat jy in ’n jeep hierheen aangery is, of het daardie oujongnooisuster van jou jou so teen my vergiftig?”
Isolde voel haar nekhare rys. Haar ken druk uit. “My suster het my vertel van jou ... van julle gesprek oor die telefoon.”
“Hmmm. Ek begryp.” Sy oë flikker. “Hoe oud is sy, daardie suster van jou? Sy is ’n oujongnooi, dan nie?”
“Ja, sy is seker. Maar sy is beslis heelwat jonger as jy.”
Hy glimlag skielik. “En hoe oud is jy, Martina?”
Teen wil en dank voel sy ’n blos teen haar wange opstoot wat in die rooi van haar hare verdwyn. Hy lag saggies, geamuseer. “Ek begryp. ’n Dame is altyd fyngevoelig oor haar ouderdom ... veral as dit al ’n entjie begin aanstap het. Maar ek weet natuurlik hoe oud jy is. Kobus het my vertel. Maar ek moet sê, vir een en twintig lyk jy besonder ... sal ons dit maar volwasse noem?”
Die woedeliggies dans in die groen oë. “Ek het myself nog altyd as volwasse beskou, ja.”
“Ek het gesê jy lyk volwasse vir een en twintig. Dit volg nie vanselfsprekend dat jy dit is nie. Jou houding tot dusver bewys ongelukkig net die teenoorgestelde. Dis jammer. Kobus het ’n volwasse vrou nodig. Tot dusver kwalifiseer jy beslis nie. Maar ek sal redelik wees. Ek sal jou ’n kans gee. Daar is natuurlik altyd die moontlikheid op verbetering as ’n mens wil – en ek veronderstel jy wil met my broer trou?”
Isolde voel sy kan hom te lyf gaan. “Ja, ek wil, en gelukkig is dit net ’n saak tussen my en Kobus.”
Hy glimlag lui. “Dis waar jy die fout begaan. Dis ’n saak tussen jou en Kobus én my. Sonder my goedkeuring is dit neusie verby wat my broer betref, behalwe natuurlik as hy bereid is om sy erfenis vir jou in te boet.”
Daar is nie woorde wat Isolde se gevoel op hierdie oomblik kan beskryf nie. Die groen oë vertel hom presies wat sy van hom dink en toe kry sy eindelik haar asem terug. “Jy is in lewende lywe nog onsmaakliker as oor ’n foon.”
Dit amuseer hom net, te oordeel na die glimlag om sy lippe, maar sy blou oë kyk koel terug in die onstuimige groenes.
“Elke mens het die reg op sy opinie. Noudat ek jóú in lewende lywe gesien het, vertrou ek die skielike brandende liefde wat tussen jou en Kobus ontspring het, nog minder. Ek is nou meer oortuig as ooit dat my onervare broer in die kloue van ’n Johannesburgse fortuinsoekster beland het.”
Die skerp intrek van haar asem is duidelik hoorbaar. “Hoe durf jy ... Ek kom in elk geval nie van Johannesburg af nie, maar al het ek ook, gee dit jou nie die reg om so beledigend te wees nie.”
“Skoonspruit is so te sê in Johannesburg en dis beter as ons mekaar van die begin af goed begryp en weet waar ons met mekaar staan. Volgens my mening is jy gans en al nie die vrou vir Kobus nie. Wat weet ’n man van een en twintig in elk geval wat hy van die lewe wil hê?”
“En jóú mening is al wat tel, nie waar nie?” sê sy bitter en so ongelukkig dat sy kan sterf. Haar arme sussie! Hoe sal sy ooit geluk vind met ’n swaer soos hierdie monster?
Sy stem bly steeds gevaarlik emosieloos. “Nee, ek sal dit nie sê nie, maar ek het ’n plig teenoor my broer wat ek van plan is om uit te voer. Kobus is jonk en onervare en jy weet dit. Ek moet hom teen homself beskerm. Kobus is my ma se baba, en sy sal dit nooit oorleef as hy ’n ongelukkige huwelik moet hê nie, of ’n vrou wat haar glad nie by ons kan aanpas en inpas nie.”
“Jy is die redelikste mansmens met wie ek al ooit te doen gekry het,” laat sy sarkasties hoor, en sy wenkbroue spring omhoog.
“Dan erken jy dat jy al ’n goeie klompie ervaring met my geslag agter die rug het?” sê-vra hy en sy stamp haar voet uit skone radeloosheid.
“Ek erken niks van die aard nie. Jy verdraai my woorde om jou eie ego te streel, dat jou opsomming van my reg is.” Sy swaai haar van hom af weg en kyk deur die venster, maar op hierdie oomblik sien sy niks van al die mooiheid raak nie. “Hierdie gesprek bring ons nêrens nie.”
“Nee, ons moet dit liewer staak. Dit word al meer openbarend.”
Sy hoor hom wegstap, en sy byt hard op haar tande. Sy sál nie huil nie! Sy sal daardie ... daardie bees nie die satisfaksie gee dat hy haar tot trane gedwing het nie!
Terwyl sy in die bad lê, glimlag sy wrang. Haar regverdigheidsin laat haar nie wegkruipertjie met haar gewete speel nie. Sy weet sy is skuldig en dat haar houding aanleiding gegee het daartoe dat haar ontmoeting met Zak Coetzenbergh op ’n totale mislukking uitgeloop het. Sy moes haar humeur beteuel en niks laat blyk het toe sy vol sweet en stof hier op Rocklands aangeland het nie. Maar sy kon haarself nie help nie. Die spanning van die afgelope tyd, en toe nog die onsmaaklike rit plaas toe, het iets in haar laat meegee die oomblik toe sy meneer Zak soos ’n hooghartige koning na haar aangestap sien kom het.
Haar skuldgevoel word al groter. Sy is hierheen gestuur om die pad vir Martina en Kobus oop te maak. Sy moes die Coetzenberghs kom mak maak, soos
