… of weet sy iets wat haar ma nie weet nie?
“Nee. Anders sou hy dit al lankal gedoen het. Hoekom wag tot hy stokoud is?”
Rita swyg. Ja, vir ’n tiener is hy seker stokoud. Maar sy glimlag nie. Edna kan gelyk hê. As Reino Vos weer wou trou, kon hy dit lankal gedoen het. Die teenoorgestelde geslag vind hom gaaf en aantreklik … en daar sou beslis al genoeg kandidate gewees het wat flikkers gooi. Maar hy het nog nooit getoon dat hy sulke aspirasies het nie. Tog … hy het haar vanaand gesoen … Dit beteken niks, vertel sy haarself heftig. Hy kon al hoeveel ander vroue ook gesoen het. Dit beteken geensins dat hy nou aan trou dink nie.
“Ma, kom ons gaan kuier vir ’n naweek op ons dorp.”
“Ag, nee, my kind, wat sal ons nou daar gaan soek?”
“Sommer net. Daar is nog baie van my ou maats en …” Oom Gerrie is nog daar, wou sy byvoeg maar laat dit daar. “Ek verlang nogal soms. Alles was darem nie sleg daar nie. Daar was lekker tye ook.”
Rita kyk weg. Ja. Dis waar. “Ons kan maar sien. Nou moet ons eers gaan slaap. Môre is ’n besige dag. Ek wil daardie kamertjie langs joune môre regmaak vir ons nuwe intrekker. Jy kan gerus aan idees dink om dit op te vrolik.”
“Wie kom daar in?”
“Madelyn le Roux. Sy is dertien.” Sy druk haar dogter skielik teen haar vas. “Dankie, skat.”
“Waarvoor?”
“Sommer net omdat … jy jy is. Jy was nog al die jare ’n wonderlike dogter vir my en jy help my so geweldig baie met die ander kinders. Jy sal eendag ’n baie goeie moedertjie uitmaak.”
Edna glimlag op na haar ma, sê kordaat: “Natuurlik! Ek is mos Ma se kind!”
Toe Rita in die bed klim, voel sy rustig, weet sy dat sy nou aan die slaap sal raak. Haar gedagtes is nou besig met haar dogter en vir die hoeveelste keer dank sy die Here vir haar. As Edna nie daar was nie … Hoe maklik sou sy die spoor destyds kon byster geraak het. Baie dae weet sy dis haar kind wat haar op die regte pad gehou het, nie die verbittering in haar hart nie. Want as jy ’n kind het, moet jy aangaan, voortgaan en ter wille van haar of hom reg trap, maak nie saak hoe jy hier binne voel nie. As sy heeltemal alleen gelaat was, sou die spore agter haar miskien nie so reguit gelê het soos wat dit wel die geval is nie. Daar is darem een ding waarvoor sy Flip Venter dankbaar moet wees. Hy het haar ’n kind gegee voordat hy geloop het.
Net vir ’n oomblik talm haar gedagtes nog by gister, kom die vrae wat in die verlede al in haar opgekom het weer na vore. Sou Flip en Chrisma die geluk smaak waarop hulle gehoop het? Wat was hulle lewe die afgelope dertien, veertien jaar? Is hulle toe getroud? Is hulle nog bymekaar? Is hulle gelukkig? Het hulle miskien kinders gehad?
Hul egskeiding is baie gou afgehandel en daar was nooit weer enige kontak nie. Die eerste twee jaar is Edna se onderhoudsgeld direk deur ’n debietorder aan haar betaal. Toe het dit skielik opgehou en sy het nie die moeite gedoen om hom te gaan verkla of om hom te probeer opspoor nie. Sy sou self vir haar kind sorg. Nie sy of Edna het iets van Flip Venter nodig nie.
Van sy kant af was daar nooit enige poging tot kontak nie, nie eens met sy kind nie. Die eerste jaar het daar darem ’n kaartjie met haar verjaarsdag aangekom. Daarna niks nie. Nie ’n telefoonoproep nie, nie ’n brief nie, nie ’n wens om haar vir ’n naweek of vakansie op te eis nie … waarvoor sy baie dankbaar was.
Dit was eers toe sy reeds in Sonop was en sy en Reino weer een aand rustig sit en tee drink het, dat die onderwerp wat sedert haar koms na Sonop nooit tussen hulle te berde gebring is nie, baie kortliks aangeraak is.
Dit was Reino wat skielik gevra het: “Het jy nooit weer enige kontak met Flip gehad nie?”
“Nee. Niks. Ek weet nie waar hy is of wat hy doen nie. Ek verkies dit natuurlik so.” Daar was ’n rukkie stilte. “En jy?”
“Nee. Ek het probeer …” Hy het vinnig geswyg, vervolg: “Ek kon haar nie opspoor nie. Sy het net verdwyn.”
Ná ’n lang stilte het Rita sag gesê: “Dis beter so, Reino. As daar dan gebreek moet word, maak dit ’n skoon breuk. Dit help nie om met gister se dinge voort te ploeter terwyl jy weet daar is geen toekoms nie.”
“Ja. Dis … seker … die beste.”
Tog het sy die gevoel gekry hy stem nie heeltemal saam nie. Sou Reino vandag nog soms wonder? Rita draai haar op haar sy, maak haar oë toe. Gister is verby. Veertien jaar gelede al verby. Nie Flip Venter of Chrisma Vos sal ooit weer in hul lewens verskyn nie. Dis vandag en môre wat saak maak, veral môre. Haar dogter het vanaand haar oë oopgemaak vir ’n feit, vir ’n paar feite, waarvoor sy haar tot dusver doelbewus blind gehou het. Die belangrikste is dat die lewe verbygaan. Daar is al veertien jaar verby. Die volgende veertien jaar sal nog vinniger verbygaan en sy gaan skielik op ’n dag besef sy is aan die einde van haar lewe. Wat sal sy hê om te wys? Menslik gesproke lê daar nog baie jare voor … maar dan moet sy nou oor hulle begin besin. Dis ’n sonde om jou lewe in ontnugtering en verbittering te laat omgaan. Miskien ’n groter sonde om vir die res daarvan drome na te jaag wat drome sal bly. En miskien … miskien is Reino Vos net ’n tevergeefse droom. Miskien het haar dogter gelyk. Miskien sal dit goed wees om ’n slag op hul ou dorp te gaan kuier.
Sy sal môreoggend die ekstra bedval wat sy vir Edna se kamer het oor daardie bed trek en haar twee kerspitkussings op die bed neersit. En sy sal sorg dat daar blommetjies op die bedtafeltjie is voordat Madelyn le Roux arriveer. Dit sal haar tuis laat voel. Toe oorweldig die slaap haar.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
