wat sy met ’n lepel uit die pan eet.
“Om te?”
“Ag ... Ma weet mos ...”
Lydia is verbaas dat Tania hoegenaamd met haar oor haar pa praat. Jare lank het sy Lydia erg kwalik geneem omdat sy Bernard gelos het, en haar ten volle aan sy kant geskaar. By hom gaan bly en, siestog, haar bes probeer om die dinge te doen wat Lydia destyds vir hom moes doen. Uiteindelik het dit vir haar te veel geword en toe sy amper graad twaalf gedop het daaroor, het sy geleidelik begin verstaan waarom Lydia nie meer kans gesien het nie. Dis toe dat sy besluit het om liewer op Stellenbosch te gaan inskryf vir ’n graad in drama eerder as iets by die Universiteit van Kaapstad. Om weg te kom.
“Ek is bly jy is hier, my kind.” Lydia vou haar hand oor Tania se fyn bleek vingers, nes haar pa s’n.
“Ag,” sê Tania kouend, “toe Boykie en sy girl vra of ek ’n lift wil hê, toe dog ek, what the hell ...”
“En Sam?” vra Lydia huiwerig, want tot die vorige week was Sam nog heel boaan Tania se prioriteitslys.
“Sam? Ag, Sam is history, Ma.”
“Maar julle was dan ...?”
“Kan ons asseblief nie daaroor praat nie, Ma?”
Lydia kan sien hoe die kind toeslaan. Sy wat Lydia is, kon sien dat die mannetjie nie goed was vir Tania nie, maar sy kon niks sê nie: Alles wat sy wou sê, sou as rassisme beskou geword het. Sy het niks teen sy velkleur gehad nie, maar niemand sou haar geglo het as sy verduidelik het dat daar heeltemal ander dinge was omtrent dié briljante student wat haar nie aangestaan het nie. Soos byvoorbeeld sy arrogansie of sy voorliefde vir dodgy klubs en ’n paar ander ongure tydverdrywe.
“Werk Ma se stort, of moet ons weer die plumber laat kom?” vra Tania met die skelm tikkie nydigheid wat sy altyd as verweer gebruik wanneer sy weet wat Lydia dink.
Die kind mis niks, besef Lydia, en sy staan liewer op voor Tania die hitte sien wat oor haar wange begin sprei.
“Niks fout met die stort nie, my liefie, vat jou tas kamer toe en gaan stort lekker.”
“Kan ons dan dalk weer bietjie gaan shop? Ma vat my mos altyd vir ’n bietjie retail therapy ná ’n break-up?” Tania pruil haar lippies soos toe sy klein was en Lydia ontspan. Die kind kan darem nog met haar grappies maak, al is haar motiewe suiwer kapitalistiese manipulasie.
Die inkopies verloop nie honderd persent glad nie – daarvoor is Tania se smaak hopeloos te duur en uitheems – maar albei van hulle geniet dit tog. Lydia is weereens bly dat sy die finansiële onafhanklikheid het om nie aan Bernard te hoef te verduidelik waarom sy al weer haar kredietkaart se limiet oorskry nie.
Dis eers nadat hulle al hul inkopies uitgepak en bevoel en bewonder en aangepas het, en Tania voor die TV gaan uitkamp het met ’n pizza, dat Lydia alleen kan wees. Eers toe kan sy vir haar ’n skuimbad tap en die wonder van die oggend se gebeure oor haar laat spoel. Het dit werklik gebeur of het sy haar verbeel? Die gedagte aan die soen laat haar vingers instinktief na haar mond gaan. Ja, dit het! Sy kon haar nie daardie dringende lippe op hare verbeel het nie.
Sy kyk af na haar lyf in die water. Ja, daar is al tekens van die lewe se stormskade op haar vel, maar sy is nog mooi. Haar hande voel in die skuimerige water oor haar vol borste, haar ferm maag, en kom koesterend tot rus op die bultjie van haar geslag. Toe sy haar vingers verder laat verken, voel sy die sagte romerigheid binne-in haar wat sy mond reeds die oggend in haar lyf losgemaak het.
Sy sug en speel met haar tone oor die krane. Die mens is darem wonderlik geskape. As haar liggaam net vir voortplanting ontwerp was, waarom gaan dit dan gepaard met soveel heerlikheid? Want een ding weet sy voor haar siel: Sy wou hom hê en hy vir haar. In haar lewe wou sy nog nooit so graag die klere van ’n man se lyf afstroop sodat sy haar vel op syne kan voel nie. Sy wou ... Sy wou ...
“Maaa,” roep Tania uit die sitkamer, “bad nou klaar en kom, Ma se pizza raak koud en hier begin ’n oulike movie met Nicolas Cage wat Ma sal wil sien.”
“Ek is nou daar,” roep sy terug, klim uit en droog haar vinnig af.
Die film verveel haar gou, maar sy laat niks blyk nie. Die blote genot om so knus op die bank saam met Tania te sit, is so kosbaar dat sy bly kyk. Op ’n stadium piep haar selfoon ongeduldig om aan te kondig dat daar ’n SMS deurkom. Toe weet sy sommer. En dit ís toe hy.
Daisy Daisy, weet jy dat jy die mooiste voete met die rooigeverfde toontjies het?
Lydia lees dit twee keer skelm in die halfdonker en die warmte om haar hart sprei deur haar hele lyf.
“Secret admirer?” vra Tania ewe nuuskierig en Lydia maak die boodskap dood sonder om op te kyk.
“Sommer Cat,” sê sy ligweg, maar haar hart maak vreemde spronge in haar borskas. Bedaar, Lydia, bedaar, maan sy haarself. Dis jou lóódgieter, onthou? Jy is besig om jou skuldig te maak aan die grootste cliché in die boek oor byna-middeljarige, verveelde vrouens met te min seks in hul lewens. Gedra jou!
Toe spring sy liewer op en gaan maak vir hulle Milo sodat hulle tot rus kan kom.
Lydia wonder waarom haar pa skielik in hul ou huis se geel kombuisdeur staan. Maar Braam is nog jonk en skraal en Caroline is ook nog daar. En die spanning tussen die twee is weer die hele vertrek vol. Lydia maak haarself so klein as moontlik daar waar sy by die kombuistafel met die blou blokkiestafeldoek sit en huiswerk doen. Sy teken blommetjies in haar huiswerkboek met haar balpuntpen en probeer konsentreer op die ou yskas se gerusstellende gebrom eerder as op haar ma en pa se dreigende, stygende stemme.
Toe sy weer kyk, spuit daar ’n stroom water onder die wasbak uit, maar hulle kom niks agter nie. Net sy sien dit. Sy sien hoedat die water die gestreepte kelim onder die tafel bietjie vir bietjie donker vlek totdat dit effens begin dryf. Haar skoolskoene se punte hang later in die nattigheid. Nog later raak-raak die water aan haar skooljurk se soom. Toe sy uitroep, vra Braam en Caroline soos ’n ergerlike koor vir haar waarom sy dan nie die loodgieter bel nie, en skielik is sy alleen in die stygende water.
Toe Lydia wakker skrik, lê sy eers ’n hele ruk lank doodstil. Sy sukkel om die ontstellende nasleep van die droom van haar af te skud en terug te keer na die werklikheid. Toe verlang sy skielik na Bernard, want hy sou dadelik vir haar die absurde droom kon uitlê. Of dalk liewer nie, want sy kan self dink wat die laaste deel aangebring het, en dit sou sy beslis nie aan hom kon oorvertel nie.
Sy vervies haar sommer vir die loodgieter-gedeelte. Liewe genade. Tot in haar droom het sy nou met waterpype te doen, asof dit nie bedags genoeg moeilikheid veroorsaak nie. Sy moes nooit die gesoenery met die wildvreemde man toegelaat het nie. Met Tania onder haar dak voel dit skielik vreeslik goedkoop en kinderagtig. So ook die SMS van vroeër wat Tania amper lont laat ruik het.
Sy besluit om liewer op te staan. Eers luister sy by Tania se kamer na haar meisiekind se rustige asemhaling voordat sy met die trap boontoe gaan na haar ateljee.
Dis duidelik dat sy lanklaas daar was. Bolle verf het opgedroog op haar palet. Sy onthou dat sy laas van plan was om verder te kom werk en toe nooit daarby uitgekom het nie. Die halfklaar blomstudie op die esel staan haar glad nie meer aan nie en sy sit dit gesig agtertoe teen die muur onder die dakvenster.
Sy haal haar grootste skoon doek van die rak af en begin dit langsaam voorberei vir ’n nuwe skildery, en al weet sy glad nie wat dit gaan wees nie, voel sy ’n opwinding daaroor wat sy lanklaas gevoel het.
