“Sy klink na ’n besonder wyse vrou. Vertel my van haar.”
Lydia skuifel onder sy arm uit en kies liewer koers sitkamer toe, waar haar klein, outydse drankkabinet staan. Tee gaan nie vir hulle die ding doen nie en na die maan met haar voorbereiding vir die klasse. Sy het ook ’n lewe. Buitendien kan hierdie dalk kwalifiseer as ’n noodgeval.
Lydia daag die Maandagoggend laat by die werk op.
Sy en Joshua kon die vorige aand eers nie ophou gesels nie. Amper asof hulle hulself nie kon vertrou om stiltes toe te laat nie. Sy het die meeste gepraat, want sy was bang vir haar eie mond wat liewer ander dinge wou doen. Sy kon sien dit was met hom ook die geval. Sy het vertel van Bernard, van Tania, van Caroline en selfs van Stephan en Braam. Dit was asof hy ’n kraantjie binne-in haar ingewande oopgedraai het ná jare van opkrop.
Al waarvan sy hom nie vertel het nie, is haar werk. Sy was huiwerig, bang om hom af te skrik. Dit het verkeerd gevoel om haar pos as senior lektrise met ’n meestersgraad onder sy loodgietersneus te vryf.
Hy het haar later meestal net stilweg aangekyk en geluister met sy glasie sjerrie in sy groot hand wat hy kort-kort na haar uitgehou het vir nog ’n bietjie. As sy mooi daaroor dink, het hy bitter min van homself geopenbaar. Net dat hy dit geniet om met sy hande te werk. Hy het die sjerrie in die glasie stilweg om en om gedraai. Ook dat hy sy vakleerlingskap by sy pa se besigheid gedoen het en toe later op sy eie begin werk het.
“Lang storie.” Hy het afgekyk en stil geraak. Sy kon sien daar was dinge waaroor hy nie wou uitwei nie. Toe hy uiteindelik weer praat, het hy gemaak lighartig verduidelik dat sy ma soms ingestaan het wanneer die gewone ontvangsdame nie kon kom werk nie.
“En sy is nogal iemand om mee rekening te hou, hoor! Tertia Ferreira roer dinge met ’n gemanikuurde ysterhandjie en sy mis niks.”
“Klink of sy en my ma goed oor die weg sou kom,” het Lydia met ’n wrang laggie gesê.
Skielik was sy gesig doodernstig.
“En wat nog?” Die woorde het simpel geklink in haar eie ore, maar sy kon aan niks anders dink om die eensklapse somber stilte te verbreek nie.
“Wel ... My seun is op universiteit en sy ma ... my vrou is ... Wel, sy is dood.”
Lydia wou dadelik ’n duisend goed vra. Waar? Wanneer? Hoe? Sy kon egter duidelik sien dat hy nie wou praat nie. Sy moes nie uitvra nie, dit kon sy aan die harde, geslote uitdrukking op sy gesig sien, en sy het dadelik oor iets anders begin praat om nie die magic te versteur nie.
“Vertel my van jou,” het sy die ou kaart noodgedwonge uitgegooi. ’n Fyn skewe laggie het om een van sy mondhoeke geplooi. Hy kon haar lees, dit kon sy aan die verdonkering van sy irisse sien. “Nee, regtig, ek wil weet.”
“Ek het twee susters. Een is ’n mediese dokter. Nooit getroud nie, en die ander was onderwyseres en nou is sy ’n ma van drie met ’n florerende tuisnywerheid. En dan is daar my broer, Ettienne ...”
“Van jou, asseblief?”
“Ag, ek moes miskien medisyne gaan studeer het soos my oudste suster, maar ...”
“Toe val jy eerder in by jou pa se besigheid?”
Hy het geknik, maar sy kon weereens sien daar was goed wat hy nie wou sê nie.
“En wat doen jy die graagste?”
Hy het teruggeleun teen die bank se kussing en sy het gedink hy gaan nie antwoord nie.
“Daar is ’n paar plekke waarnatoe ek graag gaan. Daar is veral een plekkie langs ’n rivier.” Hy het weer lank stilgebly. Sy was te bang om hom te pla met nog vrae. Toe hy weer praat, was dit asof hy van iemand anders praat.
“En ek skryf so nou en dan.”
Dit was onverwags, en tog nie. Sy kon hom tot toe nog glad nie sien as iemand wat ten volle bevrediging sou kry uit loodgieterswerk nie. Daar was heeltyd iets baie anders aan hom. Dit het eintlik perfekte sin gemaak dat hy sou skryf.
Lydia het vorentoe gesit. “Gedigte?”
“Mens sou dit nie juis digkuns kon noem nie.”
“Nou wat dan?”
“Sommerso oor dinge ...”
Sy het nie gevra watter dinge nie, al wou sy bitter graag.
“En jy? Waarvan hou jý?” Sy kon sien hy was haastig om die fokus weg van homself te skuif.
“Ek skilder.”
“Maak sin,” het hy geknik. “Is jy op die oomblik besig met iets besonders?”
Lydia het geaarsel. Sy het geweet wat kom.
“Mag ek sien?”
Toe was dit sy wat nie wou deel nie. “Ag, dis daar heel bo in my studio.”
Hy het albei hande om hare gesluit. Haar opgetrek van die bank af.
Toe hy doodstil gaan staan voor haar nuwe, vreemde skildery, wou sy tienduisend dode sterf.
“Wie is die man by jou?” wou hy ná ’n ruk weet.
“Geen idee nie,” het sy ietwat kortaf geantwoord.
Sy was skielik kwaad. Sy moes hom nie toegelaat het om haar te dwing om hom die skildery te wys nie. Sy het omgedraai trap toe.
“En hoekom moet dit juis iemand spesifiek wees? Dis net ’n skildery, nie iemand se portret nie,” het sy oor haar skouer gesê van die tweede trap af. “Ek dink nie eens dis ek in die prent nie,” het sy bygevoeg.
Skielik was hy by haar. Sy arms het van agter om haar skouers gesluit.
“Ek is jammer, ek het geen reg gehad nie.” Sy lippe was teen die fyn haartjies agter in haar nek. Derduisende elektriese duiweltjies het eensklaps wakker geskrik presies daar waar sy mond aan haar vel geraak het en opgewonde teen haar rugstring af gedartel. Met moeite het sy hulle bestraf en aangehou trapaf loop.
“Dis oukei, kom ons gaan drink liewer ’n laaste sjerrie,” was al waaraan sy kon dink om te sê.
Toe hulle weer sien, was die bottel leeg. Die koeitjies-en-kalfies-gesprek om hul skielike ongemak toe te smeer, het egter uiteindelik opgedroog, en hy is ewe formeel daar weg, net toe ’n fyn reëntjie teen die ruite begin spat. Haar ouma Bettie se ou staanhorlosie het waarskuwend afgekondig dat dit al halfeen was toe hy met ’n “nag, Daisy” en een bitter klein piksoentjie op haar voorkop by die voordeur uit is.
“Hey? Hoe lank gaan jy nog daar staan soos een wie se kos die katte gevat het, vrou?” vra Cat met ’n oordrewe gekykery op haar groot Guess-polshorlosie. Lydia besef dat sy seker al ’n hele ruk daar op die trap van die kunsdepartement staan en mymer.
“Aitsa! Dit gebeur nie aldag dat ou Miesies Presies laat kom nie, what went wong, dear?” Cat kyk met hooggeligte dun wenkbroue na haar.
“Kon nie my karsleutel kry nie,” lieg Lydia tot haar eie verbasing gladweg. Sy kry lewe en stryk
