verloor het? wonder sy. Of sluit haar verbittering teenoor Ernst dalk sy kind ook in?
“En jou jongste broer?” vra sy. “Is hy nog op Schloss Hoffnung?”
Dieter se wenkbroue trek saam. “Carl? Ja. Maar hoe lank weet ek nie. Soos met Ernst, is boerdery nie in sy bloed nie. Hy praat van stad toe gaan en ’n kans gegun word om die lewe te geniet. Carl is nog jonk, jonger en voortvarender selfs as wat Ernst was. Hy het ’n voorliefde vir meisies en geld. Hy sal sy erfenis op oorsese vakansies, seiljagte, vroumense en vinnige motors verkwis en ’n mens voel ’n verpligting om my jonger boet teen homself te beskerm.”
“Om hom teen wil en dank te dwing om op die plaas te bly, wetende dat hy nie ’n boer is nie?” vra Rothea, gedagtig aan Ernst en onbewustelik met ’n mate van verwyt in haar vraag.
Dieter kyk ver, verby die tuin se palmlaning, na die onstuimig vloeiende stormwater van die Oranje. “As Ernst op die plaas gebly het, sou hy nog geleef het.”
Rothea begryp wat hy bedoel. Maar sy onthou van Barbara en Ernst se seuntjie.
“Op skool het ’n onderwyser eendag iets treffends gesê wat my nou nog bybly. ‘Moenie arm voel wanneer jou drome nooit bewaarheid word nie, want slegs hy wat nooit gedroom het nie, is werklik arm.’ Gun Carl sy drome, anders sal hy nooit gelukkig wees nie.”
“Al kos sy droom hom sy lewe?”
Soos Dieter, staar Rothea doer ver teen die water. “Ek weet nie,” antwoord sy eindelik so sag dat hy nader moet leun om te hoor wat sy sê
Terwyl Rothea Albie kleedkamer toe neem, betaal Dieter die rekening. Toe hulle uitkom, wag hy vir hulle by die motor.
“Wil Albie voor sit?” bied Dieter aan.
Albie weet dis ’n baie duur motor, wat baie roomyse en koeldrank se geld kos. Tot dusver het hy op die agterste sitplek gesit en sal graag wil omruil. Maar hy kyk onseker na sy oom en na die glimmende Mercedes-Benz. “Mamma waar sit?”
“By jou, my liefie,” stel Rothea hom gerus en kyk vraend na Dieter. “Sluit jou aanbod ons albei in? Of sal ons massa te groot wees vir die sitplek?”
Dieter bestudeer die skraal meisietjie wie se massa by beraming nie meer as vyftig kilogram kan wees nie. Hy glimlag toegeeflik. “Ek reken ek het plek vir albei.”
Pure seun, het Albie ’n voorliefde vir alles met enjins en wiele. Hy sit vorentoe op Rothea se skoot, sodat hy die paneelbord en meters en wysers en ander aanloklikhede kan bykom om mee te speel. Maar die vlees is sterker as die gees. Halfpad op pad hotel toe is hy reeds aan die slaap, vas teen Rothea se skouer en albei armpies styf om haar nek.
“Hy is te swaar vir jou. Ek sal hom dra,” bied Dieter hoflik aan toe hulle voor die König se ingang stilhou.
“Dis tyd dat Albie wakker word. Dis al laat – amper vieruur. En jy het gesê jy wil vyfuur ry.”
“Ek is nie haastig nie. Al ry ek sesuur en kom later by die huis aan, sal dit nie saak maak nie. Laat Albie nog ’n uur of wat slaap. Dit sal beter wees as ons tydens ons bespreking nie onderbreek word nie.”
Die vredesverdrag vergete, is Rothea dadelik op haar hoede. “Watse bespreking?”
Dieter lig die slapende kind versigtig in sy arms op. Oor Albie se skouer kyk hy terug na Rothea.
“Ek dink jy weet, Dorothea Beukes.”
Hulle is eenders, dink Rothea met ’n skielike pluk van haar hartsnare. Die groot, sterk, breedgeskouerde man en die klein seuntjie ... Sy het aanhou glo Albie se hare gaan rooibruin wees en sy oë donker. Maar die rooi word al minder in die babahaartjies en Albie se oë word grys, soos Ernst s’n. Mense wat Dieter en Albie saam sien, sal aanvaar hulle is pa en seun. Albie is nie meer heeltemal so ’n Beukes soos sy aanvanklik bly hoop het nie.
By die suite oorhandig Dieter die slapende Albie aan Hanna. “Sal jy ’n drankie drink, Rothea?” vra hy.
“Ek drink nie, dankie.”
“’n Koeldrank dan? Koffie of tee?”
“Niks nie, dankie.”
“Geen onderbrekings nie?” terg Dieter.
Rothea is gespanne. “Wat wil jy met my bespreek?”
Dieter wag tot hulle in die sitkamer gaan sit en die deur tussen hulle en Albie se kamer toe is. Hy lyk vreemd onwillig om te begin.
“Albie se weggaan, nè?” vra Rothea. Sy gaan in ’n lae stemtoon voort, haar oë onsiende op haar inmekaargevlegde hande gerig: “Eintlik is daar niks om te bespreek nie. Ek het van die begin af geweet ek kan nie teen julle wen nie en ek sal Albie moet afstaan. Terwyl ek snags nie kon slaap nie, het ek baie nagedink en tot die slotsom gekom jy was reg. Dit sal selfsugtig wees om Albie te probeer hou, want ek kan hom nie dieselfde bied as julle nie. Neem hom en,” Rothea se stem breek en sy sluk eers voor sy verder gaan, “en ek hoop hy is ge-gelukkig op die plaas.”
Sy het verligting verwag, miskien ’n dankie of ’n gerusstelling dat Albie maklik sal aanpas en op Schloss Hoffnung gelukkig sal wees. Maar Dieter antwoord nie.
“Sal julle vir hom ... goed wees?” stamel sy bewerig. “Al is hy Barbara se kind en ... en al het sy vir julle soveel hartseer veroorsaak? Onthou, Albie is maar net ’n baba en ... en moet hom nie daarvoor blameer nie.”
Dit lok ’n reaksie van Dieter uit, hewiger as wat Rothea verwag het. Hy raak ’n woord in Duits kwyt wat Rothea nie op skool geleer het nie. “Dink jy ek is ’n sadis wat my griewe op ’n onskuldige kind sal wreek? Wat dink jy van my, dat jy vra ek moet vir hom goed wees?”
Rothea skrik vir die woede in sy stem, maar sy staan haar man. “Dis die laaste kans wat ek sal kry om vir Albie te pleit. Hierna is dit tot siens. Dan is hy op homself aangewese en sal ek nie daar wees om hom te help of ... of vir hom in die bresse te tree nie.”
Hierdie oomblik het Rothea gevrees, vandat sy die prokureur se eerste brief ontvang het. Sy het haar voorgeneem sy gaan sterk wees, sy gaan nie huil nie. Sy byt haar onderlip vas en druk die agterkant van haar hand teen haar mond voor sy verder praat.
“Ek weet ek sal hom nie mag sien nie. Maar as ek bel ... sal julle my toelaat om met hom te praat? En wanneer hy ouer is en skool toe gaan, mag hy vir my skryf?”
“Kan ons die melodrama asseblief opsy skuif?” vra Dieter bruusk. “Sal jy ’n oomblik lank ophou praat en my ’n kans gee? Ek het by ’n vorige geleentheid gesê Albie is ongelukkig baie afhanklik van jou en dit sal onwys wees om hom sonder ’n tydperk van aanpassing van jou te skei.”
In Rothea se binneste is ’n flikkering van hoop. Maar sy is bang om te gou bly te word en haar opnuut aan seerkry bloot te stel. Sy kyk onbegrypend na Dieter. Bedoel hy dalk dat sy Albie nog ’n tyd lank by haar mag hou, tot hy ouer is en minder afhanklik van haar? Dalk tot hy ses is en begin skoolgaan?
“Ek bedoel jy sal voorlopig moet saamkom wanneer ek hom plaas toe neem.”
Rothea se oë rek en haar mond gaan oop, sonder dat sy kan praat of ’n woord uitkry.
“Saamgaan? Ek ... ek kan nie,” hakkel sy.
“Hoekom
