’n ander s’n nie. ’n Ander man s’n, ’n man wat haar veronreg en in die steek gelaat het. Is dit genoeg rede dat sy vroegtydig van Albie ontslae wil raak?
“Ek het uitdruklike bevele gelaat dat die glasdeur altyd gesluit moet wees,” sê Dieter skerp, “en dat Albie in geen omstandighede op die balkon toegelaat mag word tensy Rothea, Hanna, ek of iemand anders by is nie.”
“Herr Richter, ek is die skuldige een,” erken Hanna.
Olga Richter se kop draai van die een mens na die ander, asof sy nie in staat is om te verstaan wat aan die gang is nie. Maar die ander vier mense verstar ná Hanna se bekentenis. Rothea weet nie of haar vrees en agterdog ook by hulle opgekom het nie. Saam met hulle staar sy gespanne na die Duitse vrou, wat haar hande inmekaar wring en heel duidelik diep ontstig is.
“Jy?” Dieter se vraag het die skerpte van ’n sweepslag.
“Toe sy mamma vanmôre met die perd weg is, het die kleine vreeslik oor haar gehuil, mein Herr. Om hom te troos, het ek gesê ons sal ’n teepartytjie hou, met sy Grossmutter grootmoeder en Onkel Carl en Onkel Dieter as hy betyds terug is van die vergadering. Met koek, tee en koeldrank. Asseblief, ek was besig om tee te drink en ... en ek het geslaap ... nie gesien die deur is nie gesluit nie. Die Herr kan my maar wegjaag ...” Sy begin hygend huil, druk haar voorskoot teen haar gesig en vlug weg na haar kamer.
“Nee, dit was nie die arme Hanna se skuld nie, want sy het dit goed bedoel en sy was te besig om na die deur op te let,” sê Rothea. “Sal ek agterna gaan en haar gerusstel?”
Dan kan sy terselfdertyd die geleentheid kry om by Hanna uit te vind of Ilse vanoggend in Albie se kamer was, dink Rothea. Dalk terwyl sy by die stalle gewag het. Of miskien later, toe Ilse teruggekom het om Dieter en die honde te kom haal om na haar te gaan soek.
“Nee, bly,” keer Dieter. “Jy het self ’n onaangename ondervinding gehad en ek sal later met Hanna praat.”
“Gode sy dank dat Albie ongedeerd is,” sug Ilse, self bleek geskrik. “Hier kon vandag lelike drama plaasgevind het as ons ’n minuut te laat was.”
Rothea hou haar onderlangs dop. Goeie toneelspel? Of is die bleekheid nog as gevolg van haar woedebui in die kloof? Miskien omdat sy so styf teen haar verloofde op sy perd se rug gesit het, sonder dat Ilse iets daaraan kon doen?
“Ek dag die drama was dat Rothea van ’n perd afgeval en byna haar nek gebreek het,” merk Carl op. “Sy is nog springlewendig. Wat het gebeur? Was prins Valiant betyds op die toneel met sy wit perd en sy honde, om ’n dame in nood te hulp te snel?”
“Sy was halfpad terug huis toe, duskant die rantjie, toe ek en Dieter haar gekry het,” antwoord Ilse. “Sy het van Salamander afgeval, maar gelukkig in ’n sandkol.”
“So het ek afgelei. Salamander het netnou ruiterloos hier aangedraf gekom, skuimbevlek en met loshangende teuels. Ek wou inderhaas in my Ferrari spring en Rothea se lewenslange dankbaarheid gaan verdien, maar ek het geweet my bekwame ouboet sal die situasie goed onder beheer hê. Hy het klaarblyklik ook.”
“Is Salamander hier? Het hy self huis toe gekom?” wil Rothea weet.
“Ja. Hy weet waar sy kos en water is.”
Rothea spring op. “Ek wil hom gaan help.”
“Help?” Carl aarsel ’n oomblik. “Praat jy van die nekwond? Hans het kom sê. Toe maar, Hans sal hom roskam en versorg. Hy en sy seun weet meer van perde en honde en lammers af as ’n veearts.”
Rothea sien dat Dieter op ’n vreemde manier na haar kyk en sy kan raai wat hy dink. Dat sy ’n wreedaard is, dat sy diere mishandel ... met ’n karwats ’n perd se nek oopslaan ...
Rothea wil verduidelik wat werklik gebeur het, maar nou is nie die tyd nie, ook nie terwyl almal by is nie. Sy onthou Ilse is Dieter se verloofde, die meisie wat hy liefhet en met wie hy gaan trou. Sal hy vir haar dankie sê as sy sy aanstaande vrou swartsmeer en haar in ’n swak lig stel? Of sal Dieter glo sy vertel leuens en minder van haar dink?
“Wel, Rothea, nou kan jy perdry,” spot Carl. “Hulle sê ’n mens kan nie voor jy ’n slag goed afgeval het nie. Hoe het dit met die les gegaan?”
“Nie te goed nie.”
“Swak,” erken Ilse kamma verleë. “Die mislukking was aan my te wyte, want Rothea het nie genoeg vertroue in my gehad nie. Sy was heeltyd te bang vir die perd. Ek het haar probeer gerusstel dat Salamander ingebreek is en Dieter nie vir haar ’n wilde perd sou gegee het, wetende sy is onervare nie. Maar ek dink Rothea was steeds bang die sweetvos byt of skop haar.”
“Byt of skop?” Carl kyk ongelowig na Rothea. “Salamander? Hy is die sagmoedigste dier in die stalle.”
Rothea wens hulle wil oor ander dinge praat. Oor Albie. Probeer vasstel wie die glasdeur oopgemaak het.
“Rothea is ’n dorpsjapie, Carl,” verduidelik Ilse. “Sy het nie soos ek en jy en Dieter op ’n plaas grootgeword nie. Sy ken nie perde nie. Vir ’n oningewyde is ’n groot hings seker vreesinboesemend, met sy lang tande en skerp hoewe. Moenie vir Rothea lag omdat sy ’n karwats wou hê om haar teen so ’n monster te verdedig nie. Sy het kop verloor toe hy begin galop, dis al.”
Carl lyk steeds of hy sulke domheid nie kan begryp nie, selfs nie van ’n dorpsjapie nie. “Salamander is ’n lammetjie. Jy kon seker self dink as jy hom slaan, sal hy juis wild raak en op loop sit.”
“Wat is ’n monster? Was ist los? Wat is verkeerd?” vra Carl se ma pruttelrig. “Bitte, asseblief, sal iemand my sê waarvan almal praat? Is dit die kind, Albrecht?”
“’n Monster is ein muster,” verduidelik Carl. “Ek weet self ook nie was ist los nie, Mutti. Waaroor al die gepraat is nie. Ma sien self Rothea en Albie is springlewendig.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
