Piet-perd s’n. Jammer, ek is nie beskikbaar om jou te leer nie, want hulle sê dis erger as om saam met ’n vroumens muurpapier te plak of haar te leer motor bestuur. Ilse sal by my oorneem.”
Salamander is skielik minder mooi en Rothea is nie lus om die bles teen sy voorkop te streel nie.
Dieter kyk vraend na haar. “Hoekom nie? Ilse is ’n uitstekende ruiter wat al trofeë gewen het, onder meer vir onderrig en dressering. Sy sal beter weet om jou touwys te maak as ek of Carl.”
Rothea wil nie. “Ilse is seker baie besig en ek wil nie op haar tyd inbreuk maak nie.”
“Al wat sy bedags doen, is handdoeke koop en tafeldoeke borduur. Om jou te help sal vir Ilse afleiding wees. Goeie ontspanning, wat sy nodig het.”
Hoewel meer subtiel gestel, sluit Dieter se opmerking aan by wat Carl gesê het. Emosioneel en soms ongebalanseer. Goeie afleiding en ontspanning? Sodat Ilse besig sal wees en van Albie vergeet? Nie weer die bal aan die diep kant van die swembad gooi nie?
Rothea besef sy is oorkrities, want sy het geen bewyse nie. Soos Carl volgehou het, kon dit die hond of die wind gewees het. En wanneer Ilse haar leer perdry, sal hulle weg van die plaas af wees, terwyl Hanna ’n oog oor Albie hou.
“Of val ’n perd in dieselfde kategorie as ’n been en ’n suigstokkie?” wil Dieter weet.
Waarvan praat Dieter? Watter kategorie?
“Onthou jy nie?” terg hy. “Jy het my daarvan beskuldig ek kan ’n hond met ’n been omkoop of ’n baba met ’n suigstokkie, maar gewaarsku jy is van sterker stoffasie gemaak.”
“Dit was minder mooi van my,” erken Rothea. “Dankie vir die gebruik van Salamander.” Sy haal ’n keer diep asem. “Goed. Sal jy by Ilse hoor of sy kans sien?”
“Ek het klaar by haar gehoor. Ilse wil met jou vriende wees, Rothea. Sy is baie alleen en sy hou van jou. Sy wil bitter graag jou vriendskap wen.”
Dus het Ilse daarin geslaag om Dieter ook te bluf, soos vir Carl. Rothea sê niks nie, knik net.
Dat Ilse alleen is, is korrek. Carl en sy ma is seker nie genoeg geselskap nie en sy wil haar verloofde hê.
“Dieter!” roep sy van die huis af. “Die koffie word koud!”
Dieter gee Rothea ’n suikerklontjie om die hings te voer en roep Hans om die ponie af te saal. “Kom jy saam koffie drink?” nooi hy.
Soos met Albie, weet Rothea sy moet Dieter ook vermy, nie aan die skeiding dink nie en haar van hom losmaak.
“Nee dankie. Ek moet kamer toe gaan. Ek het nog nie klaar uitgepak nie.”
“Reg, pak uit of hang uit of wat vroumense ook al gedurig met hul klere wil doen. Sien jou later.” Dieter laai Albie weer op sy skouers en stap huis toe.
Uitpak was ’n flou verskoning. Haar skamele besittings is alles in die kaste. Miskien moes sy tant Betta se raad gevolg en nuwe rokke gekoop het. Of ’n jakkie van Indiese sy ... Onnodige geldmors, dink sy. Albie het klere nodiger as sy. Warm langbroeke en ’n jassie. Sy kom met ’n skok terug aarde toe, na die weelde om haar. Albie het meer nuwe klere as wat hy in ’n leeftyd kan dra. Hy het niks meer nodig nie en hy sal nie hierdie winter in die koue woonstel in Vierde Straat wees nie.
Vrydagaand was Rothea te moeg van al haar ervarings en die vorige dag se lang motorrit. Saterdag tot laat is hulle met Albie se driewiel, bal en die twee Piete bedrywig. Eers Sondag kry Rothea kans om met Dieter en Carl se ma te gesels. Sy trek die geelhout-riempiesbank nader aan Olga se rolstoel.
“Nein. Ich möchte schlafen. Nee. Ek hou daarvan om te slaap.”
Dieter is in sy studeerkamer, maar Carl knipoog vir Rothea, as bemoediging om haar nie deur sy ma se wens om te gaan slaap te laat afskrik nie.
“Onthou u wie ek is, mevrou Richter?” vra Rothea sag.
Olga Richter frons.
“Ek is Barbara se suster en Albrecht se tante.”
“Barbara?”
“Haar suster. Ek het Ernst geken en, soos u, was ek lief vir hom.”
“Ernst?”
Weer net die een naam en as Rothea Olga beter geken het, sou sy geswyg het. Sy gaan moedig voort: “Ek het Ernst drie jaar geken en die ongeluk was vir my net so ’n skok soos vir u. Hy was nog so jonk ...”
Die stilte rek uit. “Mag ek ’n rukkie hier sit en vir u uit ’n tydskrif voorlees?” vra Rothea.
“Nein.”
Rothea sien toe die ouer vrou onderlangs na haar kyk. Hul oë ontmoet en ’n telling lank hou Olga Richter die jong meisie se blik gevange. Toe vra sy kil: “Wat soek jy hier?” Die half deurskynende grys oë flikker vyandig. “Het Dieter jou gevra om te kom?”
Rothea wens sy was op die vraag voorbereid. Dit het ’n dubbele betekenis en suggereer ’n verhouding wat, sover dit Dieter aangaan, nie bestaan nie.
“Dieter het met my gereël om saam te kom, sodat ek Albrecht kan help aanpas.”
“In ruil vir wat?”
Rothea staar na haar. Dink mevrou Richter sy het onder valse voorwendsels Schloss Hoffnung toe gekom? Beskou sy haar as ’n indringer wat die verhouding tussen Ilse en Dieter mag vertroebel, daarom dat sy so aggressief en vol wantroue is?
“Dieter sal nie met jou trou nie,” verklaar Olga uitdagend. “Hy het my belowe dit sal ’n Duitse meisie wees en nie Ernst se oorskiet nie. Ernst was sleg. Ek wil hom vergeet en ek verbied jou om in hierdie huis sy naam te noem. Hoe durf jy van hom praat?”
“Ek het maar net gedink om goed te doen.”
“Barbara was ’n slet wat my seun gesteel het. Nou wil jy dieselfde doen. Jy hoort nie hier nie en jy moet weg.” Olga se hande klem om die rolstoel en sy haal hygend asem. “Sleg!” skree sy skril. “Gee pad onder my oë uit!”
Rothea se bene het nie genoeg krag om op te staan nie. Toe sy nie gou genoeg gehoorsaam nie, swaai Olga Richter haar stoel om. Die bande fluit op die klipvloer toe sy die rolstoel vinnig tussen die meubels deurstuur en by die sitkamerdeur uit verdwyn.
Carl is erger omgekrap as Rothea. “Dit was my fout, ek wat jou van die wal in die sloot gehelp het. My raad was goed bedoel en ek het nie so ’n uitbarsting verwag nie. Ek is bevrees jy het haar omgekrap en sy sal jou nie vergewe nie, nie solank jy op die plaas is nie.” Hy kom langs Rothea op die riempiesbank sit en neem haar hand in syne. “Hoe lank bly jy nog?”
“Ek weet nie. ’n Week. Twee ... Ek wens ek kon môre teruggaan. Ek moes van beter geweet het. Jou ma se bitterheid teenoor Barbara en Ernst is te diep gewortel. Ek moes eers met haar vriende gemaak het, haar voorberei het en nie uit die bloute oor Barbara-hulle begin praat het nie. Ek was dom. Onnosel, Carl.”
Terwyl Rothea by Albie is om te kyk of hy rustig is en of Hanna alleen regkom, lig Carl sy broer oor die fiasko in. Toe Rothea verby die studeerkamer stap, roep Dieter haar in.
“Sit,” beveel hy.
