is nie lus om haar te haas nie, toe sy in die gang kom en haar telefoon hoor lui.
“Hardloop!” roep tant Malie, die buurvrou, uit toe sy verbykom. “Jou foon het van sesuur af aanmekaar gelui. Dit moet dringend wees.”
Albie! dink Rothea dadelik. Sy kan nie haar sleutel raakvat om die voordeur oop te sluit nie. Iets het met Albie gebeur. Hy het weggeraak. Of hy is siek.
“Hotel König hier,” sê ’n manstem. “Bly asseblief aan vir meneer Richter.”
Dit ís Albie, besef Rothea paniekbevange.
“Goeienaand, Rothea?”
Ondanks haar bekommernis gaan ’n tintelende gevoel deur Rothea by die aanhoor van die warm, diep stem.
“Wat is verkeerd?” wil sy weet.
“Luister self ...” Dieter se stem vervaag toe hy die gehoorbuis wegdraai. In die plek daarvan klink agtergrondgeluide wat aanvanklik vir Rothea onbekend is. Tot sy die geluide as gille en skreeue herken. Onmiskenbaar dié van Albie.
“Wat makeer hom?” vra sy ontsteld.
Dieter hoor haar vraag vaagweg, tussen die lawaai deur. “Makeer hom? ’n Akute aanval van bedorwenheid, dis al. Ek het nog nooit tevore ’n kind met so ’n humeur teëgekom nie. Hoekom het jy hom nie van kleins af geleer om sy humeur te beteuel nie?”
“Albie is nie humeurig of bederf nie,” verdedig Rothea hom. “Hy is nog ’n baba. Hy is in ’n vreemde omgewing met vreemde mense en hy is bang.”
“Ek kan niks hoor wat jy sê nie,” sê Dieter ergerlik. “As ek jou kom haal, sal jy oorkom?”
“Natuurlik.”
Rothea se hart wil breek toe sy haar indink hoe die arme kleintjie voel. Sy moes geweet het hy is nog te jonk om ’n nag uit te slaap en moes Dieter gewaarsku het. Maar hy sou nie na haar geluister het nie. Sy pak haastig ’n tas met die noodsaaklikste, sluit haar woonstel en draf die trap af om by die ingang te wag. ’n Minuut later hou die Mercedes stil.
“Jy was slim, Rothea Beukes,” sê Dieter grimmig. “Jy het die kind baie afhanklik van jou grootgemaak. Of het jy hom voorgesê om so ’n kabaal op te skop sodat ek sal skrik en hom terugbring?” Hy laai Rothea se tas in en trek weg.
“Ek het gehoop Albie slaap teen dié tyd lankal.”
“Slaap ...?” Dieter laat sy sin onvoltooid en kyk wrewelrig na haar. “Ek het verskeie kere gebel. Jy was tot baie laat uit gewees. Het iets gebeur?”
Maak dit aan hom saak? wonder Rothea. Of is die enigste rede hoekom hy omgee, omdat sy nie beskikbaar was toe hy haar nodig gehad het nie? Rothea wil sê sy is haar eie baas en kan uitbly so laat sy wil, sonder dat dit iets met om te doene het. Maar sy waag dit nie. Dieter Richter se gesig lyk soos ’n donderwolk en sy is bang vir die hael en blitse.
“Ek het gewerk,” antwoord sy.
Dieter se wenkbroue lig ongelowig.
“Werk? Ek dag jy het gesê jy het ’n afspraak.”
“Ek was by die hotel. Een van die ontvangdames was siek en ’n ander een het reeds reëlings getref om uit te gaan, toe bied ek aan om haar plek in te neem.”
“Jy hoef nie soveel moeite met ingewikkelde verduideliking te doen nie,” antwoord Dieter koelweg. “Jy skuld my niks nie.”
Rothea trek haar skouers agteroor en haar ken lig uitdagend. “Goed, my kêrel se motor het op ’n verlate pad sonder brandstof gaan staan. Is jy nou tevrede?”
Dieter brom iets in Duits wat Rothea nie verstaan nie. Hy ignoreer haar en konsentreer op die pad.
Sy suite is op die derde verdieping van die hotel. Toe die hyser se deure oopskuif, hoor Rothea Albie se histeriese gehuil.
Die kinderkamer loop uit die sitkamer. Albie staan regop op sy deurmekaar beddegoed, sy twee vuisies desperaat om die tralies van sy bababed geklem en sy gesig opgehewe van al die gehuil. Langs hom lê die nuwe teddiebeer en bus, ’n karretjie en ’n wollerige hasie. En op die bedkassie staan ’n onaangeraakte koeldrank, vrugtesap en melk – alles bewyse van vrugtelose pogings om hom te paai. ’n Ouerige vrou in ’n oorjas buk by die koppenent met ’n sjokolade wat sy na Albie uithou. Nie eers die helderpers blinkpapier lok hom nie. Hy stoot die lekkergoed weg, stamp sy voete en huil harder.
Toe sy Rothea in die deur opmerk, kyk die vrou op. Sy self lyk naby aan huil.
“Fräulein Beukes? Ek is Hanna. Ek het alles probeer. Alles wat ek kon. Niks werk nie. Die arme Schätzen hou aan na jou roep ...”
“Albie!” roep Rothea saggies uit. “Wat is dit, my liefie?”
Die gegil hou in die middel van ’n hoë noot op. Albie se oorlogsbui verander soos kwiksilwer. Sy gesig straal en sy trane is iets van die verlede.
“Mamma!” lag hy en steek sy arms na Rothea uit.
Hanna slaan haar hande in ongeloof saam. “Fräulein kan met die kind toor!”
Dieter is minder beïndruk. “Hy is verwen en het die ferm hand van ’n man nodig.”
By die aanhoor van sy stem, dreig ’n nuwe tirade om Dieter verkeerd te bewys. Albie gluur hom vyandig aan en verberg sy gesig teen Rothea se arm. Toe sy hom optel, klou hy haar wanhopig vas, met ’n greep om Rothea se nek wat dreig om haar te versmoor.
Rothea onderdruk ’n grinnik. Sy ruil Albie se luiers om terwyl sy sussend met hom praat, soos Barbara altyd gedoen het toe hy in sy moeilike tandekry-stadium was. Sy knip die tas oop om as verdere troos Albie se verrinneweerde eenoog-teddiebeer vir hom te gee. Toe gaan sy in die leunstoel langs sy bed sit, trek ’n kombers om hom en neurie ’n slaapliedjie wat sy by haar suster geleer het. Albie is uitgeput, maar tevrede noudat Rothea by hom is. Die greep om haar nek verslap. Binne ’n paar minute val sy oë toe, sy lang wimpers halfmane oor sy koorsige, rooi wange. Rothea wieg hom nog ’n rukkie saggies heen en weer; toe lê sy hom in die bed neer.
“Hy sal nou slaap,” fluister sy vir Hanna.
“Dis goed Fräulein het sy speelgoed gebring. Wanneer hy wakker word, sal hy tevrede wees as hy ’n bekende besitting langs hom sien.”
“Ek veronderstel jy het vanmiddag vergeet om van Albie se speelgoed saam te stuur,” merk Dieter op. Die kritiek is duidelik in sy stem.
“Jy het vir hom ’n nuwe teddiebeer en ’n bus gekoop wat mooier is as sy ou goed. Ek het gedink Albie sal daarmee tevrede wees. En ... En nóg ’n tasvol goed sou te veel gewees het om te dra.”
Dieter knik en stap uit. Rothea weet nie of dit ja of tot siens beteken nie. Sy het nou haar werk gedoen en moet seker so gou moontlik padgee. Sy laat die tas met speelgoed en ekstra klere vir Albie, ingeval ’n nuwe krisis opduik.
“Kom sit,” nooi Dieter toe Rothea aarselend deur die sitkamer stap. Hy wys na die rusbank en kom oorkant haar in een van die goudkleurige rooshoutstoele sit. “Ek wil net gou praat, Rothea.”
Praat of rusie maak? Rothea sê niks nie, sit net gespanne met haar hande in haar skoot saamgeklem.
